اخیرا تقویمی به همت مریم نمازی و با همکاری تعدادی از فعالین عرصه حقوق زن در اروپا و آمریکا و کانادا منتشر شده است. هدف این تقویم مبارزه علیه نابرابری زن و مرد و اعلام اینست که زن صاحب اختیار بدن و افکار و زندگی حال و آینده خودش است و کسی حق دست اندازی بر آن را ندارد. اعلام اینکه بدن زن کالایی نیست که برای تبلیغ از آن استفاده شود بدن زن مساوی پرنوگرافی و تجارت سکس و تبلیغات نیست! و از طرفی این تقویم مبارزه ای علیه اسلام سیاسی به عنوان پرچم دار ضدیت با زن و برابری زن و مرد در دوران حاضر است. اعلام اینکه اسلام سیاسی به عنوان روکش سیاسی حکومت سرمایه در ایران به عنوان ابزار سرکوب انواع تابوها و سیاست های ضد زن استفاده می کند. حتی در غرب هم سیاست نسبیت فرهنگی اعلام می کند زن های فراری از کشورهای اسلام زده باید مطیع مردانشان باشند چرا که این فرهنگ آنان است. تقویم یاد شده خط بطلانی بر همه این زن ستیزی ها و ضدیت با تمدن و انسانیت از شرق تا غرب است. تلاشی در جهت مبارزه زنان و مردان آزادیخواه و برابری طلب در سراسر دنیا.
انتشار این تقویم عکس العمل های مختلفی را به همراه داشت که عمدتا جواب های درخوری گرفته اند. اما در این میان نشریه آلترناتیو اقدام به انتشار تقویم برهنگی آلترناتیو کرده است که لینک آن را در انتهای نوشته می بینید. این تقویم مقدمه ای دارد و به ازای هر ماه عکسی. حتی برای معرفی این تقویم مایل نیستم عکسی از این تقویم در این نوشته بیاورم دلیلش را پایین تر توضیح می دهم. در این تقویم عکس اعدام شدگان چپ و کمونیست در کشورهای مختلف چاپ شده است اعدام شدگانی که یا هنگام اعدام برهنه شده اند و یا بعد از اعدام. و بالای هر صفحه نوشته شده است “به یاد آر”.قبل از اینکه وارد مقدمه این تقویم بشوم به عنوان یک چپ و کمونیست حق اعتراض به این تقویم را برای خودم محفوظ می دانم. کمونیست ها قرار است دنیا را تغییر بدهند قرار است دست به قدرت ببرند و کار کمون پاریس و انقلاب اکتبر را تکمیل کنند قرار است به نابرابری پایان دهند و رهبر جامعه باشند قرار است در مقابل سرمایه داری نیروی قدرتمندی باشند تا مبارزات جامعه علیه جامعه طبقاتی را به سرانجام برسانند. اماتصویری که این تقویم از کمونیست ها می دهد دقیقا برعکس است. کمونیست ها کسانی هستند که همیشه تاریخ و فرقی نمی کند کجا؛ قربانی شده اند و به فجیعترین شکلی نابود شده اند. چپ ها همیشه تاریخ زیر چرخ سرمایه و فاشیزم نابود شده اند. در این تقویم حتی پیروزی های درخشان چپ و طبقه کارگر در کمون پاریس و انقلاب اکتبر با تصاویر اعدام شدگان و نابودشدگان معرفی شده است و بالای این تصاویر نوشته شده “به یاد آر” که بیشتر به تهدید انقلابیون آینده شباهت دارد!! آیا این به رسمیت نشناختن پیروزی های طبقه کارگر و کمونیسم نیست؟ آیا هر کمونیستی که این اهداف و آرمان ها را دارد نباید از نشریه آلترناتیو بپرسد این چه تصویریست که از ما به جامعه می دهی؟!
با این تصویری که آلترناتیو از چپ و کمونیست ها داده است آیا جامعه حق ندارد بگوید شما که همیشه نابود شدگان بوده اید من سرنوشت خودم را با شما گره نمی زنم شما توانایی اداره جامعه را ندارید و همیشه قربانی بوده اید. آیا با این تصاویر از چپ و کمونیسم در جامعه به عنوان یک نیروی توانا و قابل اعتماد سلب اعتماد نمی شود؟ قطعا می شود. همین جا باید گفت این سبک کار بر می گردد به انتظار هر نیرویی از عملکرد خودش. احتمالا دست اندرکاران آلترناتیو در فکر مظلوم نمایی هستند و فکر میکنند با مظلوم نمایی می شود رهبری کرد و مبارزه عظیم تاریخی مبارزات از زمان اسپارتاکوس تا به امروز؛ یعنی مبارزه علیه ظلم ستم و نابرابری انسان ها را به سرانجام رساند . هر کسی می داند با مظلوم نمایی نمی شود مبارزه اجتماعی ای را پیش برد و آلترناتیو و جریان های مشابه هم از آنجا که قصد انجام کاری را ندارند چنین سبک کاری را پیشه کرده اند. به نظر من چپ باید مظهر قدرت و توانایی و اعتماد به نفس باشد چرا که ۹۹ درصد جامعه با او هستند. تصویر له و لورده شده چپ را سرمایه داری منتشر می کند لازم نبود آلترناتیو چنین کاری بکند. دقیقا به همین دلیل مایل نیستم تصویر مبارزان و انسان های شریفی که به فجیع ترین شکلی نابود شده اند را در این نوشته بیاورم فاشیسم و سرمایه داری به قدر کافی چنین تصویری از جنایات خود می دهند.
ممکن است کسی بگوید خوب این تصاویر موجود هستند و بخشی از تاریخ مبارزه علیه نابرابری و برای آزادی هستند. بله این درست است انسان های شریف زیادی در راه آزادی جانشان را از دست داده اند و من نه تنها بنا ندارم این مبارزات را سانسور کنم و یا از صحنه تاریخ پاک کنم بلکه از این مبارزات و مبارزان با یادآوری پیروزی هایشان یاد می کنم و بزرگشان می دارم راه پیروزی آرمانهایشان را هموار می کنم. به جامعه یادآوری می کنم که راه آزادی و مبارزه برای آن چه راه پر جمعیتی بوده چه انسان های شریفی در آن بوده اند و چه پیروزی هایی داشته اند و جنایات سرمایه داری و فاشیسم را هم معرفی می کنم. ولی چپ و کمونیسم را با جسد های له شده معرفی نمی کنم.
از آنجا که قرار نیست این نوشته طولانی باشد برویم سراغ مقدمه تقویم آلترناتیو و نکاتی را تیتر وار اشاره بکنیم.
مقدمه این تقویم خوشبختانه جوری نوشته شده است که فقط “رفقایی” که کدهای خاصی را بلدند می فهمندش! با اینکه در پاراگراف سوم اعلام شده که تقویم آلترناتیو واکنشی نیست به تقویم برهنگی مریم نمازی (البته بدون ذکر اسم مریم نمازی بلکه با سخیفترین ادبیات ممکن به حزب کمونیست کارگری اشاره می کنند) از ۳ پاراگراف این مقدمه ۲ تای آن اعلام انزجار و نفرت و اتهام پراکنی علیه حزب کمونیسم کارگریست !!
مقدمه تقویم آلترناتیو از چنان ادبیاتی برخوردار است که جای هیچ کلمه ای از آن حتی برای نقد در این نوشته نیست. خشم و نفرتی که ما از جمهوری اسلامی داریم در این مقدمه علیه حزب کمونیست کارگری جاریست! اما به چند نکته از این مقدمه لازم است اشاره بکنیم.
مبارزه ما علیه اسلام سیاسی در این مقدمه به خوش رقصی برای غرب تاویل شده است! گویا اینها اصلا در این دنیا نیستند نزدیکی آلترناتیو به اسلام به قدریست که حتی حمایت غرب از گروه های اسلامی در تونس و مصر و غیره را نمی بیند. چرا که نمی تواند تناقض ذهنی اش را حل کند. تناقض این است: مبارزه با اسلام سیاسی خوش رقصی برای غرب است یعنی غرب هم مبارزه با اسلام سیاسی را می خواهد (و این ضدیت با امپریالیسم جنبه مثبت و پیشروی اسلام است) ولی در این صورت دفاع همزمان غرب از اخوان المسلمین و آیت الله های رنگارنگ در ایران و الغنوشی را چگونه باید توضیح داد؟! کاری نداریم همین اسلام سیاسی را غرب ساخت و علم کرد. آلترناتیو نمی بیند بی بی سی و صدای آمریکا چطور هر آخوند کپک زده ای را در بوق و کرنا می کنند تا به رهبران اعتراضات مردم تبدیلشان کنند. برای آلترناتیو مبارزه با اسلام سیاسی که شکل سیاسی حکومت سرمایه در ایران است نه تنها مهم نیست بلکه مطلوب هم نیست و این دقیقا به دلیل نزدیکی ایشان به فرهنگ اسلامی ست. همین نزدیکی به فرهنگ اسلامی آلترناتیو است که برهنگی را با شهادت تقدیس می کند. برهنگی شهید مقدس است و برهنگی زن ( شما بخوانید آزادی پوشش) چیزی جز خودنمایی و فساد نمی تواند باشد. آلترناتیو متوجه جنگ آزادیخواهان و اسلامی ها بر سر آزادی بیان و عقیده نیست و نمی خواهد باشد. حتی اعتراض عریان به نابرابری و نبود آزادی بیان برایش نفهمیدنیست. عدم مطلوبیت مبارزه علیه شکل و شمایل ساختار سیاسی حکومت سرمایه داری در ایران نشان میدهد آلترناتیو از ٬مبارزه٬ چیز زیادی نمی خواهد نمی خواهد وارد عرصه سیاست بشود و به همین دلیل مبارزه اش عقیم است و قرار هم نیست غیر از این باشد. این نشان می دهد عمق مبارزه سیاسی ایشان کم و بیش در حدود یک میلیمتر هم نیست!!
نفهمیدن نقش اسلام سیاسی در عرصه مبارزه علیه سرمایه داری در ایران و منطقه خاورمیانه از جایگاه طبقاتی آلترناتیو ناشی می شود. آلترناتیو به جناح نیمچه چپ جنبش اسلامی تعلق دارد و به همین دلیل نمی تواند دسته خودش را ببرد. مبارزه با اسلام برایش خوش رقصی می نماید و بر اساس فرهنگ مرثیه سرائی اسلامی پیروزی های چپ ها و کمونیست ها را با عکس هایی این چنین نمایش می دهد. “به یاد آر” بالای هر عکس این را به بیننده اعلام می کند که سرنوشت آزادیخواهی و برابری طلبی این است!
بی دلیل نیست که آلترناتیو از مبارزه علیه اسلام و در دفاع از آزادی بیان بی می آشوبد”آلترناتیو” و جریانات مشابهش هیچ تعهدی به آزادی بیان و اندیشه و برابری زن مرد ندارند. اصلا هدفشان نیست. از موضع ظاهرا چپ و دفاع از کارگر برای خود عبایی بافته اند و زیر آن فرهنگ اسلامی را تقدیس و ترویج می کنند. تقویم ”آلترناتیو” پدیده خصلت نمایی است جالب است و گویای جایگاه چنین جریاناتی ست که بارها و بارها توسط کمونیسم کارگری نقد شده است. نزدیکیشان به فرهنگ اسلامی آنان را از جامعه دور و بی ربط کرده است دلیل انزوا و پرت بودنشان نیز همین است. به جریانی تعلق دارند که پوسیده و مرده اند و ربطی به مبارزات امروز مردم و طبقه کارگر بری آزادی و برابری ندارند.
۲۵ مارس ۲۰۱۲
لینک تقویم برهنگی ”آلترناتیو”:
http://altmag2011.files.wordpress.com/2012/03/taghvim-berahnegi-alternative.pdf