مازیار رازى
کنفدراسیون اتحادیه جهانی (آی تی یو سی ) و فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل (آی تی اف) ۱۸ مرداد ۱۳۸۶ (نهم اوت ۲۰۰۷) را روز بین المللی برای اقدام مشترک در حمایت از منصور اسالو و محمود صالحی اعلام کرد.
دولت سرمایه داری ایران اخیراً سرکوب فعالان جنبش های اجتماعی را به شدیترین وجهی در دستور کار خویش قرار داده است. محمود صالحی فعال جنبش کارگری را با توجه وضعیت بسیار بد جسمانی در زندان نگه داشته و حتی از مداوای او جلوگیری به عمل آورده است. در انظار عمومی منصور اسالو رئیس سندیکای واحد را می رباید. ۱۱ نفر از فعالین جنبش کارگری در کردستان را به جرم برگزاری مستقل اول ماه مه به دادگاه کشانده است. فعالین جنبش زنان و دانشجویان مبارز و معلمان را روانه زندان اوین کرده است. اکثر دانشجویان پلی تکنیک هنوز در زندان بسر می برند و اعتراض کنندگان ۱۸ تیر امسال از جمله مرتضی اصلاحچی که وضعیت جسمانی وی رو به وخامت گرویده؛ تحت بازجویی و ارعاب قرار گرفته اند.
دولت سرمایه داری ایران در حال معاملات علنی با امپریالیزم آمریکا است. اقدامات اخیر آن به نسبت به فعالان کارگری و دانشجویی به غیر از ماهیت سرکوبگرایانه همیشگی آن؛ از دو زاویه (و حساب شده)، صورت می گیرد. اول؛ به منظورداشتن مهره های بیشتری در دست برای معامله و چانه زنی با دول غربی. سران دولت ایران نیک می دانند که منصور اسالو مورد حمایت کنفدراسیون اتحادیه جهانی و فدراسیون جهانی کارگران حمل نقل قرار داشته و این دو سازمان بین المللی نیز ارتباط نزدیک و مورد حمایت دول غربی هستند. بدیهی است که در دور میز مذاکرات با آمریکا، این اقدامات می تواند مورد استفاده دولت ایران برای گرفتن امتیازات بیشتر از دول غربی قرار گیرد. دوم، دولت سرمایه داری ایران می خواهد به غرب نشان دهد که اعتراضات توده ای را تحت کنترل داشته و قدرت مطلق را دارا است. بدین ترتیب برای حفظ امنیت و جلوگیری از هرج و مرج، دول غربی می توانند تنها بر روی دولت ایران حساب و کتاب باز کنند و نه بدیل های دیگر حکومتی. زیرا در نهایت چنانچه دول غربی با دولت ایران وارد معامله دراز مدت گردد، آنان نیز برای امنیت سرمایه گذاری در ایران؛ از سرکوب کارگران و حرکت های اجتماعی حمایت خواهند کرد (اما با رعایت قوانین بین المللی!)
اما؛ از زاویه موقعیت اپوزیسیون و حامیان کارگران ایران؛ آنچه فراخوان «آی تی یو سی» و «آی تی اف» را حائز اهمیت می کند؛ اینست که این فراخوان برای نخستین بار تمام نیروهای اپوزیسیون خارج کشور و همچنین فعالان کارگری در درون ایران را متحد کرده است. تمامی گرایشات سیاسی مترقی و حامی کارگران از این فراخوان حمایت کرده و در ۱۸ مرداد ۱۳۸۶ اقدام مشترکی در حمایت از کارگران در بند انجام می دهند. این اتحاد عمل سراسری را باید ارج نهاد و کوشش کرد که آن را دائمی کرد.
افتراق، تشتت و فرقه گرایی یکی از عوارض اختناق بوده که همه ما در اپوزیبسون از آن رنج برده ایم. در سال های پیش چند بار اتحاد عمل های سراسری در حمایت از کارگران ایجاد گشت (برای نمونه کارزار «کارگران ایران تنها نیستند»). متاسفانه فرقه گرایان اجازه تداوم این کارزار را ندادند. یا از شرکت در آن امتناع کردند و یا آن را مورد سرزنش قرار دادند. آنان که نیز شرکت کردند به اهمیت تداوم یک چنین کارزاری پی نبردند و آن را در نهایت رها کردند. بدیهی است که اهمیت این کارزارها به تداوم آن بستگی دارد. این قبیل کمپین های بین المللی می تواند تاثیر بسیار مهمی در آزاد سازی فعالان در بند ایفا کرده و تناسب قوا را به نفع کارگران و زحمتکشان در ایران تغییر دهد.
با شرکت در اعتراض جهانی ۱۸ مرداد ۱۳۸۶ در حمایت از اسالو و صالحی و سایر فعالان در بند نشان دهیم که اپوزسیسون می تواند متحدا عمل کند. در راستای تدوام این قبیل اتحاد عمل ها کوشا باشیم.