نوشته اخیز آذر ماجدی علیه تقویم زنان برهنه گویای نکاتی ست که فی نفسه به واسطه نویسنده اش اهمیت چندانی ندارد ولی می توان از فراز آنان نکات دیگری را برجسته کرد.
برای دقایقی به این تقویم نگاه کنیم و بعد برویم سراغ نوشته آذر ماجدی.
تعدادی از اکتیویست های حقوق زن در اروپا و آمریکا و کانادا با برهنه شدن و نوشتن متن هایی کوتاه درباره برابری زن و مرد و مالکیت زن بر بدن و افکارش تقویمی را سازمان داده اند. تا همین جای کار این تقویم در هرجایی که باشد یادآور وجود همین فعالیت ها برای آزادی زن است (فعالیت هایی که از طرف مدیای بزرگ معمولا سانسور می شوند) و اعلام می کند تن و بدن زن و افکارش مال خودش است و هیچ کس حق تعیین تکلیف و دست درازی به آن را ندارد.
وجود چنین فعالیت و فعالینی در اروپا و آمریکا نشان می دهد مبارزه برای آزادی زن و حقوق زن هنوز روی میز جامعه است و مخالفین و موافقینی دارد و مسئله به عریانی زنان در پلاژها و مجلات تبلیغی آنگونه آذر ماجدی می گوید ختم نشده است! حالا سوال این ست که چه کسی از چنین فعالیتی یعنی کار گروهی و متشکل اکتیویست های حقوق زن در اروپا و آمریکا و کانادا ضرر می کند؟ و چه کسی نفع می برد؟ این مبارزه و تلاش چه کسی را ناراحت می کند ؟ و از طرفی دلقک خواندن و کاریکاتور کردن این فعالیت (کاری که آذر ماجدی کرده است) چه کسی را شاد می کند؟
جواب سوالات فوق معلوم است. ولی وقتی خشم و نفرت جلوی چشمان کسی را گرفته باشد حتی متوجه نیست خودش را به چه صفی می چسباند٬ صفی که سعی در تابو نگه داشتن بدن زن دارد صفی که مستور و پوشیده بودن زن برایش هنجار اجتماعی ست. با توجه به سابقه ای که از امسال شیرین عبادی داریم او حتی بعید است با چنین خشم و نفرتی که آذر ماجدی از خود بروز داده به مقابله با این فعالیت بپردازد.
آذر ماجدی نشان داد کجای مبارزه با زن ستیزی قرار دارد وقتی از تابو های هنجار در جامعه حرف می زند. وقتی می گوید بعضی تابو شکنی ها ناهنجاری ایجاد می کند یعنی تابو های هنجار هم داریم که باید رعایت شوند و اینجا بحث دقیقا بر سر بدن زن و عریانی زن است که آذر ماجدی به یاد تابو های هنجار می افتد!!

بعد از تحریر: آذر ماجدی در راس < سازمان آزادی زن> قرار دارند که ادعای مبارزه با زن ستیزی دارد.