ماه فوریه شاهد ادامه و گسترش اعتراضات کارگری و دانشجویی به سیاستهای ریاضت اقتصادی در اروپا و آسیا بود. برجسته‌ترین این اعتراضات در یونان٬ اسپانیا و هند بوقوع پیوست.
اعتراضات بیسابقه مردم یونان به از جمله کاهش شدید دستمزد٬ بیکاری مزمن و شدید در بین جوانان و… به تقابلی با دولت حاکم منجر شد که همچنان ادامه دارد. کارگر کمونیست ١٩٧ گزارش مبسوطی در مورد این اعتراضات مندرج کرد.
بیکاری بالای ۵ میلیون نفر در اسپانیا که هسته اصلی آنرا جمعیت جوان آن کشور تشکیل میدهد موتور اعتراضات وسیع و کوبنده جنبش ضد سرمایه داری در اسپانیاست. اعتراضات وسیع سال گذشته در اسپانیا از ماه مه آغاز و با الهام از انقلاب مصر٬ به اشغال میدان اصلی شهر منجر شد. این اعتراضات که مشخصا سیاستهای ریاضت کشی را هدف قرار داده بود بصورت وحشیانه‌ای سرکوب شد. اما بار دیگر در قالب فراخوانهای دانشجویی ابراز وجود کرد. در روز ١٩ فوریه جنبش ضد سرمایه داری در قالب اعتراضات دانشجویی و با رهبری اتحادیه‌های کارگری به یک تظاهرات سراسری و میلیونی حول ضدیت با حزب حاکم در خصوص قوانین دولتی جدید دست زد. در بارسلون بیش از ۶٠هزار نفر در شروع تطاهرات حضور داشت که در ادامه ایستگاه رادیویی “سر” را اشغال و ضمن قطع برنامه عادی آن بیانیه خود را قرائت کردند. در شهرهای دیگر از جمله در جیرونا٬ تاگونا و لیدا نیز تجمعات اعتراضی بزرگی برگزار شد. در مادرید بنر “اسپانیا محل زندگی جوانان نیست”٬ “باتوم نه٬ کتاب” برافراشته شد.
جرقه اعتراضات دانشجویی در اوایل ماه فوریه در والنسیا زده شد. بودجه دبیرستان لوییس ویوز کاملا قطع شده و در نتیجه دبیرستان سیستم حرارتی را در زمستانی که در ۵٠ سال گذشته بیسابقه بود از کار انداخت. طی دو هفته پس از این ماجرا٬ محصلان٬ معلمان٬ والدین و عموم مردم در تظاهراتهای مختلفی دست به اعتراض زدند. در ١۵ فوریه پلیس محصلی را دستگیر میکند که این عمل باعث خشم مردم شده و روزهای بعد تظاهراتهای بزرگتری براه انداخته و باز با تقابل وحشیانه پلیس روبرو میشوند و تعداد بیشتری دستگیر میشوند. وقتی از رییس پلیس شهروالنسیا پرسیده میشود چرا نوجوانان ١۵ ساله را با این شدت مورد ضرب و شتم قرار میدهید او جواب میدهد: “این روش عادی مقابله با دشمن است”! این اعتراضات در ادامه به سراسر اسپانیا کشیده شد.
دول سرمایه داری که با توجیه نیازهای ادغام در اتحایه اروپا٬ بجان هستی مردم افتاده اند٬ در اصل بقصد مهار بحران جهانی سرمایه٬ به تنها ابزار ممکن سرمایه دست برده اند: تحمیل فقر و فلاکت به اکثریت قریب به اتفاق مردم. مردم اما زیر بار این حملات نرفته و بشکلی گسترده علیه آن به اعتراض بلند شده اند.
اعتراضات ٢٩ فوریه در اروپا
ده هزار نفر در خیابانهای فرانسه در اعتراض به سیاستهای ریاضت اقتصادی در اروپا درشب قبل از نشست اتحادیه اروپا تظاهرات کردند. همزمان در یونان و بلژیک و اسپانیا تظاهرات مشابهی علیه اتحادیه اروپا و سیاستهای ریاضت اقتصادی برگزار شد.
در پاریس حدود ١٠ هزار معترض از میدان باسیل پرچم “کافی است” را برافراشته و سیاستهای “کمربند سفت کن” اتحادیه اروپا را محکوم کردند. برنارد لبالت٬ رییس اتحادیه ث ژ ت به تلویزیون رویتر گفت: “ما به رهبران میگوییم شما نمیتوانید ادغام اروپا را با چنین سطح نازلی از مشاورت با اتحادیه‌های کارگری و کلا با مردم به پیش ببرید”. از بنرهای دیگر این تظاهرات “ما همه یونانی هستیم” و “ریاضت اقتصادی زیاده از حد” بود. در بلژیک چند هزار نفر در خارج از ساختمان اتحادیه اروپا و بانک مرکزی تجمع کردند.
اعتصاب عمومی در هند
برای اولین بار پس از جنبش استقلال طلبانه هند در اواخر دهه ۴٠ میلادی٬ هندوستان شاهد بزرگترین اعتراضات ضد دولتی بود. ١١ فدراسیون سراسری اتحادیه‌های کارگری و حدود ۵٠٠٠ اتحادیه‌های کارگری شعبات مختلف اعتصابی را در روز ٢٨ فوریه فراخواندند. پس از استقبال وسیع و بیسابقه از این فراخوان٬ شکل اعتراض را از اعتصاب کارگری را به اعتصاب عمومی ارتقا دادند. پس از اعلام اعتصاب عمومی٬ چندین دادگاه محلی اعتصاب را به این دلیل که اعتصابی عمومی است٬ سیاسی و ضد دولتی معرفی و آنرا غیر قانونی اعلام کردند! در کولا کنگره محلی دولت هند علیه آن اطلاعیه داد و کارگران را به عدم پرداخت دستمزد تهدید کرد.
اتحادیه‌های صنعتی٬ بانکها٬ معلمان٬ و فدراسیون سراسری دانشگاه و کالج و سازمانهای معلمان کالج از اعتصاب حمایت کردند. در حال حاضر٬ در سراسر کشور معلمان تمام وقت در انتظار حقوق معوقه پنج سال گذشته خود هستند و تعداد معلمانی که پرداختی به آنها کامل انجام نمیشود رو به افزایش است. این تصویر به همان اندازه برای کارکنان دولتی نیز تیره است. از ابتدای دهه ٩٠ سیاست استخدام کارکنان قراردادی و موقت منجر به از دست رفتن نزدیک به یک میلیون کارمندان ثابت شد.
از جمله خواسته‌های این اعتصاب٬ سراسری شدن میزان حداقل دستمزد٬ ارتقای کار قراردادی به کار دائم٬ و کمک دولتی به کارگران برای مقابله با افزایش قیمت بود.
برای بتصویر کشیدن تاثیر اعتصاب نمونه کوچکی میاورم. اعتصاب یکروزه٬ با بسته شدن مغازه ها٬ بانکها٬ کارخانه ها٬ رستورانها و سینماها٬ عدم وجود وسایل تردد عمومی و تاکسی همه جنبه‌های زندگی را در سراسر کاناتاکا از جمله بنگالور متاثر کرد. همچنین بیش از ده هزار نفر از کارگران اتحادیه‌های مختلف دست به یک راهپیمایی اعتراضی زدند. در نگپور کارخانه اسلحه سازای اوردانس نیز بتعطیلی کشیده شد. در مجموع تخمین زده میشود که خسارت وارده به سرمایه داری در هند در این یکروز اعتصاب ٢٠ ملیون دلار بوده است.
۵ مارس ٢٠١٢