مصدومیت و مرگ دل خراش نان آور خانواده ناشی از ناامنی محیط کار، متأسفانه به امری عادی و روز مره تبدیل شده است. وقوع این حوادث درد ناک ابعادی جهانی به خود گرفته است. تا جائی که مصدومیت، ازکار افتادگی، مبتلا به بیماری های مذمن، مسمومیت ناشی از نشت مواد سمی در کارخانه ها، معادن و مرگ و میر ناشی از حوادث نا امن محیط کار رو به افزایش است. 
به گزارش خبرگزاری مهر”نتیجه یک تحقیق که با روش مطالعه توصیفی- تحلیلی، چند سال قبل در حوزه صنعت خودرو کشور با عنوان ارزیابی رابطه استرس شغلی و اعمال ناایمن با حوادث شغلی توسط دکتر”ایرج محمدفام”، دکتر”عبدالرحمن بهرامی”، دکتر”رستم گلمحمدی” و “دکتر حسین محجوب”صورت گرفت نشان می دهد که در حال حاضر حوادث ناشی از کار به عنوان سومین عامل مرگ و میر در جهان، دومین عامل مرگ و میر در ایران بعد از تصادفات رانندگی است.”
صاحبان شرکت های بزرگ، به منظور کسب سود بیشتر، تأمین منابع مالی و گسترش سرمایه در راستای تأمین اهداف شرکت خود، اقدام به سرمایه گذاری و ایجاد شرکت های فرعی در سایر کشور ها ی دیگری خواهند کرد. سپس شرکت مادر همراه با این شرکتهای های فرعی تحت نام شرکتهای چند ملیتی، با پرداخت دستمزد ناچیزی به کارگران در این شرکت های فرعی، با ایجاد نابسامانی در این کشورها به استثمار توده های تحت ستم خواهند پرداخت.
به گزارش یورو نیوز”نشت ۴٢ تن مواد شیمیایی و سمی به نام”متیل ایزوسیانیت”از کارخانه آمریکایی حشره کش سازی”یونیون کارباید”در سال ١٩٨۴در شهر بوپال هندوستان موجب آلودگی وسیع و مسمومیت دست کم نیم میلیون از مردم منطقه شد. بیش از ١٨هزار تن جان باختند و بسیاری از مردم منطقه به عوارض شدید از جمله کوری و کری دچار شدند، بسیاری از نوزادان همچنان با بیماری های مادرزادی به دنیا میآیند. این در حالی است که هنوز، حدود ۲۵ تن مواد سمی در محل این سانحه بجای مانده‌ است.
در شب حادثه، مواد شیمیائی در این کارخانه چند ملیتی بیشتر از دو برابر مجاز برای انبار کردن بوده است. سیستم های حفاظتی هم که قرار بود جلوی رخ دادن چنین فجایعی را بگیرند، در شب حادثه از کار افتاده بود.؟
در پی حادثه بوپال شکایات زیادی از شرکت آمریکایی مالک آن صورت گرفت که منجر به محکومیت این شرکت شد. شرکت”یونیون کارباید”پس از مدتی منحل و برای فرار از پرداخت غرامت به آسیب دیدگان این فاجعه، این کارخانه به شرکت جدید التأسیسی به نام”داو”فروخته شد.
“داو”یک شرکت صنایع شیمیایی چند ملیتی است که دفتر اصلی آن در میدلند میشیگان در آمریکا واقع است. “داو”دومین شرکت بزرگ تولید کننده مواد شیمیایی در دنیا است.”
چند روز بعد از فاجعه سال ۱۹۸۴وقتی اندرسن رئیس شرکت”یونیون کارباید”به هندوستان رفت توسط پلیس بازداشت و به مسئولیت در مرگ هزاران نفر متهم شد. اما سپس با کفالت آزاد و به ایالات متحده گریخت.
در سال ٢٠٠٩دادگاهی در هند حکم دستگیری او را صادر کرد. اما مقامات آمریکایی از استرداد او به هند خودداری کردند.”
متأسفانه در دنیای کنونی، سرمایه داران در کلیه زمینه ها صاحبان اصلی قدرت اند. علی رغم مبارزات روز مره کارگران و توده های ستمدیده بر علیه نظام سرمایه داری، این اقلیت به خاطر توانای های اقتصادی که به دست می آورند، همچنان به چپاول و استثمار کارگران و زحمتکشان، در غیاب تشکل مستقل و واقعی آنها مشغول اند.
صاحبان این شرکت های چند ملیتی در قبال نا امنی و حوادث ناشی از محل کار، غرامت ناچیزی به کارگران شاغل در این شرکت های پرداخت خواهند کرد. کارگرانی که تحت این شرایط نابرابر، مشقت بار و غیر انسانی، با دستمزد ناچیزی نزد این صاحبان ثروت در این کارخانه های فرعی به کار مشغول هستند، سرنوشتی به مراتب اسفبارتر از کارگران شاغل در شرکت های مادر در انتظار آنها است؟
سم بجا مانده از ماده”متیل ایزوسیانیت”ناشی از این نشت بعد از گذشت بیش از دو دهه هنوز در سطح آب و در عمق چند سانتی متری زمین های اطراف این کارخانه حادثه دیده بر جای مانده است. مسئول فراری این شرکت آمریکائی با پرداخت رشوه به سیستم مافیائی حاکم بر دستگاه قضائی هندوستان تبرئه شد. سپس با ادغام شرکت خود در شرکت”داو”، سرمایه اش را جهت چپاول و سود بیشتر به مکان جدیدی منتقل کرد.
صاحبان سرمایه در این شرکت، بعد از فاجعه”بوپال”، جهت کسب اعتبار مجدد، با پرداخت میلیونها دلار این بار سر از بازیهای المپیک٢٠١٢لندن و اسپانسری آن در آورده اند؟ شرکت چند ملیتی”داو”تا پایان این دهه میلادی یکی از مهمترین شرکتهای سرمایه گذار در بازی های المپیک است، که از شرکتهای دارای حق آگهی در این رقابتها محسوب می شود. بابت این ثبت نام جهت تبلیغ برای محصولات شیمیائی خود، در یکی از استادیوم های محل برگزاری مسابقات المپیک لندن ٢٠١٢مبلغ١٠میلیون دلار پرداخت کرده است! در صورتیکه شرکت”داو” به هر یک از بازماندگان فاجعه شهر بوپال تنها مبلغ۵۴٠ دلار غرامت بابت٢٨سال درد و معلولیت ناشی از این بی توجهی به کارگران آسیب دیده پرداخت کرده است.
بازی های المپیک لندن و اسپانسری شرکت”داو”در این بازی ها یکی از دلائل اصلی طرح مجدد این فاجعه دردناک است. تجمع اعتراض آمیزی که به همین دلیل در پارک”یادگار شاه جهانی”،”بوپال”بر پا شده، بخشی از یک کمپین بین المللی علیه اسپانسری این شرکت آمریکایی در المپیک٢٠١٢لندن است.
به گزارش یورو نیوز، این کارزار”٢٠٠روز تا کنار رفتن شرکت شیمیایی داو ازحمایت المپیک لندن”نام دارد و طی آن قربانیان این فاجعه صنعتی در هند به معترضان در ویتنام، نیکاراگوئه، ایالات متحده و انگلستان پیوسته اند تا تقاضای خود مبنی بر لغو کردن حمایت شرکت شیمیایی داو از بازیهای المپیک لندن را خواستار شوند.”
به دنبال این کمپین مردیث الکساندر، یک کمیسر کمیته نظارت بر بازی های المپیک٢٠١٢لندن به خاطر ارتباط این کمیته با شرکت چند ملیتی”داو”از سمت خود کناره گیری کرده است. خانم الکساندر در تشریح دلیل استعفای خود به بی بی سی گفت”من حس کردم بخشی از یک لابی شده ام که به عدم قبول مسئولیت فاجعه بوپال توسط شرکت”داو”مشروعیت می دهد، هر نوع مشارکت شرکت”داو”در برپایی بازی های المپیک لندن٢٠١٢، ساحت این رقابتها را لکه دار خواهد کرد.”
شرکت”داو”به بی بی سی گفت”علی رغم جنجالی که بر سر مشارکتش در بازی های المپیک بر پا شده، حاضر نیست از حق تبلیغات خود در این رقابتها چشم پوشی کند.
اعضای پیشین تیم ملی هاکی روی چمن هند نیز، به حضور شرکت”داو کمیکالز”بعنوان اسپانسر بازیهای المپیک لندن اعتراض کردند. آنها شرکت”داو کمیکالز”را که به تازگی صاحب”یونیون کارباید”نیز شده است، مسئول فاجعه شهر بوپال می داند.
طرح مجدد این فاجعه به سرآغازی برای پیگیری پرونده‌های قضایی مرتبط در دیگر کشورهای منطقه شد.
دادگاهی پس از دو سال و ۶۶ جلسه دادرسی در تورین واقع در ایتالیا، حکم پرونده قضایی بزرگترین فاجعه انسانی و زیست محیطی در اروپا را صادر می‌کند. بین سالهای ۱۹۰۶ تا ۱۹۸۶ شهر کازاله پذیرای بزرگ‌ترین کارخانه تولید سیمان آزبست در اروپا بود. متهمان پرونده دو مالک میلیاردر پیشین گروه اترنیت هستند که از شرکت چند ملیتی تولید سیمان آزبست و کارخانجات آن واقع در ایتالیا، سوییس، فرانسه و امریکای جنوبی تشکیل یافته است.
از سال ۱۹۴۷ تا کنون،١٨٠٠نفر به دلایل مختلف از جمله سرطان ریه، جان خود را از دست داده اند. تنها کارگران اترنیت نبودند که متحمل این هزینه شدند بلکه مردم عادی و آنهایی که حتی پا به این کارخانه نگذاشته بودند هم به این سرطان مبتلا شدند. این دو نفر متهم هستند که با نقض مقررات مربوط به ایمنی کار سلامت کارکنانشان را به خطر انداخته‌اند. کارخانه سیمان ابیک قزوین از نظر آلودگی دست کمی از کارخانه سیمان کازاله در ایتالیا را ندارد.
به گزارش خبر گزاری فارس”درشهریور سال ٨٧ برای کاهش بار آلایندگی کارخانه سیمان آبیک الزاماتی در چند بند مصوب شد از جمله مالچ‌پاشی معابر و محوطه شرکت سیمان و محورهای منتهی به معادن که این کار انجام نشد. آسفالت محوطه ظرف مدت یک هفته که عملی نشد، ایجاد فضای سبز در حد فاصل کارخانه سیمان تا آبیک که اجرایی نشد، توقف عملیات تولید خط یک که رعایت نشد و مدیر شرکت سیمان به مراجع قضایی معرفی شد.”نتیجه این نشدن ها میزان مجاز آلایندگی کارخانه سیمان آبیک را بر اساس استاندارد٢٠٠میلی‌گرم در مترمکعب را، به۵٠٠میلی‌ گرم در مترمکعب رساند، که در نتیجه این آلودگی غیرمجاز، موجب مسمومیت، آلرژی، سیاتیک، سرطان، آسم و اختلالات زایمان در میان کارگران و ساکنان اطراف این کارخانه خواهد شد.
شرکت های چند ملیتی برای بقا و حفظ سرمایه خود، با بهره گیری از پیشرفت علم و ایجاد دانشگاه با هدف دستیابی به سیستم مدیریت و سودجوئی، تسلط به بخشی از بازار را مد نظر دارند.
به گزارش سرویس دانشگاه برنا”دانشگاه همبرگر مک دونالدز که در شهر شیگاگوی آمریکا قرار گرفته از ١١٩ کشور جهان، دانشجو دارد. مک دونالد بعد از آمریکا اولین دانشگاه خود را در چین با هدف”آموزش نسل جدید در زمینه سبک های مدیریتی در شرکت های خارجی، برای گسترش و حفظ استعداد های مردم چین افتتاح کرد.”در واقع این حفظ استعداد، برای کسب سود بیشتر در شرکت چند ملیتی مک دونالد معنی خواهد داد.
به گزارش یورو نیوز”برگزار کنندگان المپیک٢٠١٢در لندن مقررات ویژه ای برای بردن مواد غذایی به داخل استادیوم های ورزشی وضع کرده اند. بر طبق این قوانین هیچکس حق بردن مواد غذایی را به داخل استادیوم ندارد. از آنجایی که شرکت های بزرگ مواد غذایی مثل”مک دونالد”که یکی از اسپانسر های شرکت های چند ملیتی المپیک ٢٠١٢لندن است، برگزار کنندگان مراسم تضمین داده اند که کسی مواد غذایی با خود به داخل استادیوم ها نیاورد. تا در قبال این ممنوعیت مواد غذائی شرکت”مک دونالد”با قمیت های بسیار بالا به مردم فروخته شود.
شرایط کار برای کارگران جوان شاغل در شرکت چند ملیتی مک دونالد با اونیفورم های رنگی مزین به پاپیون و کراوات بسیار دشوار و تکان دهنده است، صاحبان”مک دونالد”از پیوستن کارکنان خود به اتحادیه های کارگری به شدت جلوگیری و آن عده از این افراد را که در سندیکاها عضویت دارند، اخراج میکند. این سیاست در تمامی رستوران های مک دونالد به غیر از(سوئد و دوبلین)، آنهم پس از مبارزه ای طولانی به اجرا درمی آید.
در شهر سانفرانسیسکو، مک دونالد حتی به هنگام استخدام پرسنل خود از دستگاه های دروغ سنج استفاده می کند تا مشخص شود آیا متقاضی استخدام به اتحادیه ای خاص تعلق یا حتی بدان گرایش دارد، یا خیر!”
به این ترتیب صاحبان شرکت های چند ملیتی با در اختیار داشتن سرمایه کلان، پرداخت میلیونها دلار جهت تبلیغ برای فروش تولیدات خود، پرداخت دستمزد ناچیز به کارگران، وضع قوانین به نفع سرمایه و مدیریت آن با بهره گیری از سیستم مافیائی جهت اداره امورات شرکتها خود همچنان به استثمار کارگران ادامه میدهند.
در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی، مصدومیت و مرگ ناشی از شرایط نا امن در محیط کار کارگران، به امری عادی و روز مره تبدیل شده است. سازمان پزشکی قانونی به تازگی اعلام کرد”به طور متوسط و بدون احتساب روزهای تعطیل در هر روزکاری ۴ کارگر در ایران جان خود را از دست می دهند.”
تعداد دیگری از کارگران در غیاب مبارزه ای متشکل، سازمان یافته و آگاهانه بر علیه نظام سرمایه داری، برای رهائی از تأثیرات ناشی از فقر، گرسنگی و بیکاری با توسل به خود کشی بدترین گزینه موجود را انتخاب خواهند کرد. متأسفانه این تعداد از کارگران با این انتخاب نادرست، نه اینکه مسئله ای را حل نخواهند کرد، بلکه در غیاب خود درد و مشقت ناشی از فقر را، برای بازماندگان خود صد چندان خواهند کرد.
خود کشی، خود سوزی و مرگ ناشی از نا امنی محیط کار کارگران، کوچکترین تأثیری بر توقف و روند سودجوئی کارفرما ندارد. تحمیل خواست واقعی کارگران به کارفرمایان، از سر استیصال و ضعف حصول نخواهد شد، بلکه با اتکا به آگاهی طبقاتی، مبارزه متشکل و سازمان یافته خود کارگران در محل کار و زیست قابل دسترسی است.
نقش کارگران فعال و پیشرو، در رهبری و هدایت تشکل های واقعی کارگران، در مبارزه با کارفرمایان ضامن پیروزی آنها در مبارزه طبقاتی است. چهار شنبه ١٠ اسفند ١٣٩٠