به پیشواز کنگره حزب امید ٬در آستانه کنگره هشتم حزب کمونیست کارگری ایران

مقدمه:

طی چند هفته آینده ، هشتمین کنگره حزب کمونیست کارگری ایران برگزار خواهد شد. تلاش، این بوده که هر دو سال این کنگره ها برگزار شود. اینبار هم کنگره حزب، بطور علنی و رو به جامعه است. حزب کمونیست کارگری ایران به سبب موقعیت و جایگاه ویژه ای که در سیاست ایران بخود اختصاص داده ، از دید من هر نشست و برخواستش اهمیت سیاسی مهمی دارد. این حزب از بدو تشکیلش نماینده رادیکالترین جناح انقلاب ایران بوده و امید است که بتواند انقلاب ایران را رهبری کند و به سرمنزل مقصود برساند.

خواننده اگر مروری به برنامه سیاسی احزاب موجود پوزسیون و اپوزسیون ایران بکند براحتی متوجه تفاوتهای جدی و ماهوی این حزب با سایرین خواهد شد. دوست و دشمن این تفاوتها را دیده اند. اما بیش از تفاوتهای برنامه ای، تاکتیکها و کمپینهائی که این حزب را از سایرین جدا می کند، نقش چشمگیری در شکل دهی به مفهوم آلترناتیو وضعیت موجود داشته. توقع ها را در مورد آلترناتیو رژیم اسلامی بالا برده و حتی تاثیرش بر راست سیاسی این بوده که برای از غافله عقب نماندن که شده بیاید و چند شعار این حزب را تکرار کنند که این خودش افتخاری است برای حزب کمونیست کارگری! همین چند وقت بود که شازده پهلوی هم دیگر “منع مجازات اعدام” را بعنوان برنامه سیاسیش پذیرفت!

در مورد تاثیرات فعالیتهای حزب کمونیست کارگری در سیاست و فرنگ ایران می شود بسیاری نوشت. بطور واقعی اگر این حزب و این گرایش و این جنبش در سیاست ایران نبود، درد جامعه را چه کسی نمایندگی می کرد و درمان می جست؟

حزب کمونیست کارگری ایران در فاصله بین کنگره هفتم تا الان، نه تنها بطور عملی به استقبال انقلاب ایران رفت، بلکه بطور شایسته ای این انقلاب را نمایندگی کرد. اسناد مهمی مثل مانیفست انقلاب ایران(۱)، منشور جنبش انقلابی برای سرنگونی جمهوری اسلامی(۲) و اسناد کنگره هفتم(۳) همگی بخشی از اعلامیه های جنبش انقلابی ایران بودند و به پیشبرد سنت انقلاب کمک فراوانی کردند. بطور عملی، از جنبش جهانی ضد سنگسار تا کمپینهای جهانی بر علیه اعدام ، در دفاع از زندانیان سیاسی و جنبش کارگری، زنان و جوانان….همه و همه علائم زندگی، امید و شوری تسلیم ناپذیر بودند که تصویری واقعی از انقلابی در ایرانست که در حال تکوین و بلوغ است. براحتی می توان امروز،با مقایسه با همه جریانات اپوزسیون ، تفاوتهای این حزب و این جنبش را دید و از وجود این حزب در سیاست ایران به این نتیجه رسید که آینده مردم ایران ، اگر در کنار این حزب و جنبش قرار گیرند، حتما تضمین است.

اجازه بدهید اینجا چند نکته را بیشتر باز کنم:

(۱)کنگره هفتم حزب و معضلات سیاسی پیش رویش:

کنگره هفتم حزب ما، در زمانی تشکیل شد که انقلاب ۸۸ از سمت راست سیاسی و “چپ حاشیه نشین” به یکسان انکار می شد. راست، مدعی بود که این جنبش یک جنبش غیر انقلابی است و قرار ندارد سیستم موجود را در هم ریزد. “چپی” هم بود که مدعی بود این جنبش “سبز” است، مربوط به بالا شهری هاست و موقع کارگرها نیست.

حزب کمونیست کارگری ایران در کنگره هفتمش، صدای انقلاب بود. از اهداف انقلاب با صراحت دفاع کرد. از خواستهای جامعه، از نیاز جامعه به پائین کشیدن انقلابی رژیم کنونی حمایت کرد. راه سعادت جامعه را در سازماندهی جنیشهای مطالباتی، در تحزب سیاسی رادیکال و در پایان دادن به بساط بهره کشی انسان از انسان دانست. حزب ما بدرستی از شعار حکومت انسانی در کنار سایر شعارهایش حمایت کرد. برگشت به هویت انسانی برای پیوند دادن همه انسانها ، برای ایجاد زمینه برای اتحاد همه آنها که دنبال اتحاد می گردند و در بندهای قومی، ملی، مذهبی و ناسیونالیستی اسیرند و با شعار اتحاد، در عمل توان متحد کردن جامعه را ندارند.

انقلاب ۸۸ را رژیم اسلامی با سرکوبی وحشیانه، بطور وقت هم که شده به عقب کشاند. جریانات راست اپوزسیون هم در عقب زدن انقلاب سهیم بودند. همانها که مردم را به “عدم خشونت” به “آرامش” دعوت کردند و خواستهاشانرا حول دنباله روی از موسویها و کروبیها محدود دانستند. اما همانطور که حزب ما پیش بینی می کرد، این افت مقطعی جنبش انقلابی، دوام نیافته و جامعه این پا و آن پا می کند تا رادیکالتر و پیگیرتر به خیابان بیاید.

هر کس در طول دوران اخیر می خواست آدرس مدون خواستهای مردم را ببیند باید به مصوبه های حزب ما و کمپینهای حزب ما مراجعه می کرد.

(۲) افق عمومی ایران و جهان در آستانه کنگره هشتم:

ایران و جهان در طول دو سال اخیر درگیر تحولات تاریخی شگرفی گردید که در ادبیات حزب ما همیشه پیش بینی می شد و قابل انتظار بود. جهانی که در پی بحران مزمن سرمایه داری جهانی، به بن بست کشیده شد و بخاطر جهانی شدن فقر و نا امیدی و منزوی شدن اکثریت ساکنانش، شروع به شورشی عظیم کرد. سونامی که از خاورمیانه شروع شد و با پائین کشیدن پی در پی چند دیکتاتوری عظم خودش را برای وارد شدن به عرصه سیاست اعلام کرد ،امواجش به اروپا و آمریکا رسید. انسانیت جهانی برای اوبین بار و به گسترده ترین شکل، عرصه های خیابانها را تسخیر رد. خواستها همان بود که چند دهه در اسناد کمونیزم کارگری رویش تاکیید می شد. هویت انسانی، خواست همه انسانهائی بود که از تونس تا قاهره تا اسپانیا و فرانسه و انگلیس و آلمان و یونان و …آمریکا یک صدا فریاد زدند که انحصار قدرت توسط یک در صد جامعه را برنمی تابند.

حزب کمونیست کارگری ایران، به استقبال این جنبش جهانی رفت و در کنارش قرار گرفت و هم خونی این جنبش را با انقلاب ایران یادآور شد. ما در کمپینهای این جنبش جهانی فعال بودیم. در چادرهای فعالین جنبش اشغال کنارش بودیم و در دیالوگهای اجتماعی همه جا تاکیید کردیم که این جنبش جهانی اگر بخواهد پیروز شود باید تحزب سیاسی خودش را بسازد وگرنه توسط حکومتها و جریانات سیاسی طبقات حاکمه به انحراف کشیده خواهد شد و سرکوب خواهد شد.(۴)

در نیمه دوم سال ۲۰۱۱، روند پس زدن این سونامی جهانی، بطور سیستماتیک شروع شد. در خاورمیانه، تاکتیکهای طبقات حاکمه و حکومتهای غربی توانست جنبشها را در خیابان تا حدودی کنترل کند و “اپوزسیون دروغین” پروغربی- اسلامی را به جلو بکشاند. در کشورهای غربی، جریانات آنارشیست و لیبرال چپ با تلاشی فراوان توانستند ملیونها مردم عاصی از وضع موجود را از تحزب سیاسی مستقل دور نگه دارند و وقت و فرجه بدهند به پلیس و نظامهای تبلیغاتی حاکم تا مردم را خسته کنند و بطور موقت ساکت کنند.

بار دیگر راست سیاسی ، حکومتهای غرب و طبقات ارتجاعی قادر شدند بطور موقت هم که شده عرصه سیاسی را حفظ کنند.

سال ۲۰۱۲ ، سالی بسیار بحرانی تر و نامتعادل تر است. پشت سد حکومتها و طبقات ارتجاعی حامیشان، امواج خروشان جامعه انسانی که کوچکترین خواستهایش را هم تحقق یافته ندیده، در حال جمع شدنست. “آرامش نسبی” جهانی که موج اول سونامی را بخود دیده ، دیر پا نخواهد بود. سونامی بزرگتر و رادیکالتری را جهان ما انتظار می کشد.

(۳) مسئولیتهائی که بر دوش کنگره هشتم حزب کمونیست کارگری است

رفیق تقوائی به درستی در مصاحبه اش (۵) اشاره دارد که حزب کمونیست کارگری ایران به جهت سیاسی نمایندگی انقلاب مردم ایران را به عهده دارد. صدای انقلاب است و خواستهای انقلاب را منعکس می کند. او بعلاوه بدرستی اشاره دارد که حزب ما هنوز به جهت عملی نتوانسته بعنوان سازمانده انقلاب ، جامعه را برای پایان دادن به وضع موجود ، به خط کند. این همان نکته حساسی است که برای دیدنش و تاکیید رویش باید به حمید تقوائی تبریک گفت. نشان از این دارد که رهبری حزب ما ، واقع بین است و مسئله واقعی را می بیند و نه خودش را فریب می دهد و نه هوادارانش را.

این واقع بینی ، پایه تلاش بیشتر و عمیقتر خواهد بود برای پیدا کردن حلقه های مفقوده، تاکتیکها و استراتژیهای بکار گرفته نشده برای رسیدن به حزب سازمانده جامعه و انقلاب. هر انسان منصفی که مسیر سیاست معاصر ایرانرا دنبال کرده باشد، می تواند شهادت دهد که حزب کمونیست کارگری ایران امروز بسیار وسیعتر از دو سال پیش شناخته شده است. حزب ما توانست روی امواج انقلابی در ایران و جهان معاصر چند قدم جلو برود و چند قدم بیشتر اجتماعی شود. تاثیر این حزب را در جامعه در فضای “مجازی” فیسبوک” می توان براحتی نشان داد. این حزب در حال تغییر کیفی گفتمان فرهنگی و سیاسی ایرانست. هر روز مخاطبین بیشتری پیدا می کنیم و در مناظره های اجتماعی پیروزتر ظاهر می شویم. همه اینها نشدنی بود اگر حزب ما و رهبریش در ایستگاه درستی نمی ایستادند و مواضع سیاسی درستی اتخاذ نمی کردند.

لذا صحت مواضع عمومی سیاسی حزب بالطبع در اجتماعی شدنش نقش داشته و خواهد داشت. حزب کمونیست کارگری ایران بی شک در آینده سیاسی ایران، منطقه و جهان معاصر نقش خواهد داشت و تلاش ما اینست که این نقش، تعیین کننده و محوری باشد. راهش اینست که واقع بینی و درک علمی را بکار ببریم. موانع جلوی راهمان را شناسائی کنیم و از پیش رو برداریم.

هزاران راه نرفته، هزاران تاکتیک بوده اند و هستند که باید شناسائی شوند. جامعه ایران در تب و تاب بحرانی بسیار عمیق و سرنوشت ساز درگیر است. حاکمان رژیم اسلامی و همتاهاشان در حکومتهای غربی دست به قماری بسیار خطرناک زده اند. غرب نمی خواهد حکومت اسلامی لزوما بیفتد و تلاش می کند با فشار اقتصادی و نظامی ، رامش کند. رژیم اسلامی هم جائی برای عقب نشینی ندارد و همه سرمایه اش را در این قمار برای اتمی شدنش گذاشته. جامعه انسانی و مردم ایران ، سرنوشتشان نباید در میانه این قمار تعیین شود. باید بتوانند بازیگران این قمار کثیف و ضد انسانی را پس بزنند و قدرت سیاسی را مال خود کنند. نیاز پیوند خوردن جنبش مطالباتی و انقلابی ایران با حزب کمونیست کارگری ایران در این لحظات حساس ، برگرفته از اعتقادی ایدئولوژیک نیست، از دید من ، امری حیاتی است. کسانی که در این حکم شک دارند، نگاهی بیندازند به لیبی،به تونس و مصر و ببینند چگونه در نبود آلترناتیو سیاسی موثر و انقلابی، انقلابها ملاخور می شوند!

رهبری حزب کمونیست کارگری ایران ، کادرها و اعضایش در آستانه کنگره هشتم حزب، مسئولیت بزرگی دارند. باید پاسخ دهند به این بن بستی که جامعه ایران و انقلاب جهانی دچارش شده. امسال با سال ۲۰۱۰ فرقهای اساسی دارد. مردم در خیابانها یک دور کامل از تعرض را تمرین کرده اند و بطور نسبی اون اشکال تعرض به شکست انجامیده. مردم برای مطالباتشان پاسخی نیافته اند، هنوز “آرام نشده اند” اما قدم بعدی برای پیشرفت را می جویند. جای رهبری خلاق و انقلابی همینجاست که این موقعیت را شناسائی کند و راهکارهای خلاقانه و ابتکاری را پیش بگیرد. حزب باید اجتماعی شود. این حکمی است که منصور حکمت همیشه تکرار می کرد. سوال هر روزه اینست که چگونه؟

(۴) سخنی با فعالین چپ، سازماندهان جنبشهای مطالباتی و انقلابی درون و بیرون ایران:

دوستان عزیزم،

آنچه در تونس، مصر و لیبی گذشت را به دقت زیر نظر بگیرید. در سوریه هم در حال ساختن “حکومت اسلامی آلترناتیو” هستند. بیرون مرزهای ایران، حکومتهای غرب دارند هوادارانشانرا به خط می کنند تا “دولت موقت” برای آینده ایران تشکیل دهند(۷و۸).

اجتماعی کردن حزب کمونیست کارگری ایران بطور نهائی دستان شما را می بوسد. هزاران کنگره و نشست و قطعنامه انقلابی نمی تواند جای کار شما ، تبلیغ و ترویج شما را بگیرد. توی کارخانه، توی محیطهای کار و تحصیل و محله، هرجا آدمها جمع می شوند و از دردهاشان می گویند، توی تاکسیها و اتوبوسها، توی صفها ، هر جا که می توانید از حزب کمونیست کارگری ایران، از اهدافش از شعارهایش بگوئید. مناظره و دیالوگ راه بیندازدید. دیوارهای فیسبوکها را پر کنید از شعارهای حزب. دیوارهای شهرها، کارخانه ها و مدرسه ها و محلات. همه جا با خودتان ، با فعالیتهاتان، حزب را ببرید.

راست سیاسی را در هر شکلیش افشا کنید. راستی که از جمهوریخواه تا مشروطه خواه تا فرقه مجاهدی تا ناسیونالیزم کرد و تورک به صف شده، پرچم سبز دستش گرفته و می کوشد بنجلهای خودش را با پوشش “مخالفت با رژیم” به خورد مردم دهد. فرهنگ کمونیزم کارگری، گفتمان کمونیزم کارگری را در مورد مسئله نابرابری، در مورد مسئله زن،کودک و رهائی کار از استثمار سرمایه، در مورد جامعه انسان محور را به جامعه معرفی کنید.

کنگره هشتم حزب کمونیست کارگری، فراخوانش، شعارهایش، قطعنامه هایش و مصوبه هایش را به گوش مردم برسانید. این کنگره را به جشن امید به فراخوان جامعه برای سازماندهی برای برگرداندن امید و شور تبدیل کنید. از مردم بخواهید که این مصوبه ها را بخوانند و نظر بدهند. با آرامش به نظرهاشان گوش کنید و پاسخهاشان و پیشنهادات شانرا به رهبری حزب منتقل کنید. کنگره هشتم حزب ما باید بیشتر از همیشه اجتماعی شود. باید مردم حس کنند که این حزب خودشان است.

بیائید کاری کنیم که این آخرین کنگره در خارج کشور حزب کمونیست کارگری ایران باشد.

زنده باد حزب کمونیست کارگری ایران، حزب امید ، شادی، آزادی، برابری و سوسیالیزم!

پیروز باد کنگره هشتم حزب کمونیست کارگری ایران!

منابع دیگر:

(۱) مانیفست انقلاب ایران، ویدئو، متن کتبی فارسی، انگلیسی، آلمانی، فرانسوی، اسپانیائی، ترکی، عربی، سوئدی

http://rowzane.com/fa/annonce-archiev/67-bayanie/238-revolution-manifesto.html

(۲) منشور جنبش انقلابی برای سرنگونی جمهوری اسلامی

http://rowzane.com/fa/annonce-archiev/107-hezb/6374-1390-01-08-14-55-05.html

(۳) صفحه ویژه کنگره هفتم حزب کمونیست کارگری ایران، مصوبات، عکس، ویدئو

http://rowzane.com/fa/component/content/article/105-k7-vije/317-k7-page.html

(۴) سعید صالحی نیا: خطر پیشبرد سناریوهای دولت سازی و وظایف چپ در سال ۲۰۱۲

http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/9022————–2012-.html