هشت مارس(هفده اسفند) روز جهانی زن است. روند شکل گیری و به رسمیت شناخته شدن ۸ مارس به عنوان روز جهانی زن روندی است که سه قرن را به خود اختصاص داده است. روزی که جرقه آن در اواسط قرن نوزدهم توسط زنان کارگر دراعتراض به وضعیت نابرابر و نابسامان کار، و پس ازسالهای طولانی مبارزات زنان، علی الخصوص در اعتراض به شرایط غیر انسانی و نابرابر اجتماعی در جهت رسیدن به آزادی و برابری، سرانجام در اوایل قرن بیستم به عنوان ” روز جهانی زن ” به رسمیت شناخته شد. در واقع این روز برای گرامیداشت تمام مبارزان، زنان و مردانی است که برای آزادی و برابری زنان در همه عرصه ها اعم از حق رای، حق حضانت فرزند، حق تحصیل و کار، شرایط برابر کار، حق طلاق و مشارکت در عرصه های اجتماعی سیاسی و اقتصادی مبارزه کرده اند. ماحصل سه قرن مبارزات صنفی سازمان یافته زنان کارگر در جهان علی الخصوص در آمریکا و اروپا، دستیابی نسبتا بالای زنان به آزادی و حقوق برابر عمدتا در روسیه، اروپا و اروپای شمالی بوده است. اما سوال اینجاست که روز جهانی زن در جوامعی که زنان با تبعیض و نابرابری وحشتناکی دست و پنجه نرم می کنند، چه معنا و مفهومی دارد؟! در افغانستان، عراق، بخش هائی زیادی از افریقا و کشورهای آسیایی و بسیاری کشورهای دیگر، زنان مورد ستم قرار میگیرند. حق تحصیل و کار ندارند، مورد خشونت و تجاوز قرار میگیرند و ختنه می شوند و ایران نیز از این امر مستثنی نیست. در طول سه دهه اخیر، به عبارتی در طول عمر ننگین جمهوری اسلامی، زنان در ایران در بدترین شرایط تاریخی یک جامعه به سر برده اند. مورد تجاوز قرار گرفته اند، سنگسار شده اند، کتک خورده اند، حجاب برسرشان کرده اند، ازدواج اجباری کرده اند و چشمانشان را در اسید پاشی از دست داده اند. جمهوری اسلامی با تکیه بر قوانین شرم آور ضد زن و مردسالارانه اش فضائی ایجاد کرده که در آن زنان عملا از آزادی محرومند. حجاب اجباری است، ارتباط جنسی بدون ازدواج جرم است، ازدواج دختران با اجازه پدر صورت میگیرد، حق حضانت فرزند و حق طلاق با شوهر است، کار خارج از خانه با اجازه شوهر باید باشد، خروج زن بدون مجوز شوهر بیش از سه روز از خانه جرم قانونی محسوب میشود، سرویس جنسی دادن به شوهر جزء وظایف شرعی زن است، شوهر حق قانونی دارد حتی بدون تمایل زن از او استفاده جنسی ببرد، مردان مجاز به داشتن چهار همسر دائم و چندین همسر موقت هستند و پیامد داشتن رابطه ای خارج از ازدواج برای زنان، سنگسار است و بسیاری قوانین ضد زن که به قلم آوردن همه آنها در حوصله یک مقاله نمیگنجد. جمهوری اسلامی قبل از روی کار آمدن و بدست گرفتن قدرت، میخ مبارزه با زنان و زن بودن را با مخالفت خمینی در دادن حق رای به زنان سالها قبل از انقلاب ۵۷ کوبید. و پس از روی کار آمدن با کشیدن چادر بر سر زنان و وضع قوانین ضد زن در قانون اساسی اش چکش آخری زد بر میخ حذف هر گونه حق آزادی و برابری زنان. پر واضح است که در چنین جوامعی که طبیعتا نیمی از جمعیت آن را زنان تشکیل می دهند، با سرکوب و گرفتن هویت انسانی از زنان، هرگز رهائی و آزادی معنی نخواهد داشت و هرگز به استاندارهای یک زندگی انسانی دست پیدا نخواهد کرد. لذا در ۸ مارس در جوامعی مانند ایران نه تنها باید همه مبارزان و مبارزات سیاسی اجتماعی در عرصه زنان را گرامی داشت، بلکه باید هر ساله به برنامه ریزی و سازماندهی مبارزات و اعتصابات در جهت دستیابی به آزادی و برابری زنان تا تحقق پیدا کردن آن بصورت جدی پرداخت. در این خصوص تلاشم این است که با توجه به حساسیت موضوع تا فرا رسیدن ۸ مارس در شماره های بعدی نشریه جوانان کمونیست به این موضوع بپردازم.
این مطلب در نشریه جوانان کمونیست ۵۴۱ منتشرشده است. نشریه را از لینک زیر میتوانید دانلود کنید: http://www.mediafire.com/?blhdq9xmc35fcyu