یازدهم فوریه، دو روز پیش، اولین سالگرد بزیر کشیدن حسنی مبارک، دیکتاتور مادام العمر و متحد غرب توسط مردم انقلابی مصر بود. یکسال پس از این پیروزی بزرگ مردم مصر خواستها و شعارهای اساسی انقلاب مصر یعنی نان، آزادی، و کرامت انسانی، هنوز بی پاسخ مانده‌اند. از جهاتی میشود گفت که هیچ بهبود قابل ملاحظه‌ای در زندگی مردم صورت نگرفته است. فقر و فلاکت و بیکاری و دستمزدهای پایین هنوز حکم فرماست. ماشین کشتار و سرکوب هنوز سرجای خود هست و اینبار مستقیما توسط رژیم نظامی طنطاوی اعمال میشود. قانون اظطراری تا همین چند هفته پیش دست نخورده باقی بود و شدیدتر از قبل اعمال میشد و حالا که ظاهرا برداشته شده است راه را بر سرکوب به همان شیوه قبل باز گذاشته است. حاکمان نظامی میگویند که این قانون غیر از مورد برخورد به “اوباشان” کنار گذاشته شده است. روشن است که “اوباشان” در فرهنگ سیاسی طبقه حاکم چیزی جز “فعالان سیاسی و رهبران کارگری” نیست. بیشتر از ١٢ هزار زندانی بعد از سقوط مبارک دستگیر و در دادگاههای نظامی حکم گرفتند. علاوه بر تمام اینها نکبت و بختک نیروهای اسلامی اخوان المسلمین و سلفی‌ها هم بر دردهای مردم اضافه شدند. یک چیز اما بطور بنیادی در جامعه مصر تغییر یافت: مردم با تجربه مبارزات خود دریافتند که میتوان با یک مبارزه متحد شرایط سیاسی و اجتماعی را تغییر داد. مردم دریافتند که میشود به میدانها و خیابانها ریخت و تغییرات مورد دلخواه را بر طبقه حاکم تحمیل کرد. بر اساس همین تغییر و در ادامه انقلاب خود، مردم مصر بطور مداوم به میدان تحریر و خیابانها آمدند و خواهان برچیده شدن بساط حکومت نظامیان گشتند. کارگران هزاران اعتصاب بزرگ و کوچک سازمان دادند و خواهان ارتقاء معیشت و شرایط کار خود شدند. دهها سازمان سیاسی شکل گرفتند و تعداد اتحادیه‌های کارگری مستقل از ٣ به بیش از ٢٠٠ تشکل رسید. مبارزه و انقلاب مردم مصر هنوز پیروز نشده است و بسیاری از مسائل و مشکلات مردم هنوز بر سر جاست، ولی تراکتور انقلاب طوری صحنه سیاسی و اقتصادی مصر را شخم زده است که امکان حکومت کردن به سیاق دوره قبل از انقلاب را غیر ممکن ساخته است و زمینه را برای مبارزات سازمانیافته‌تر، بزرگتر و عمیقتر آماده کرده است.
بهمین خاطر بود که ائتلاف انقلابیون مصر، یک سازمان چتری که بیش از ۵٠ سازمان سیاسی را در بر میگیرد، نظیر جوانان انقلابی و انقلابیون سوسیالیست مصر، همراه با سازمانهای دفاع از آزادی زن و اتحادیه‌های کارگری زمینه را برای فراخوان یک اعتصاب عمومی در سالگرد انقلاب مصر آماده دیدند و اقدام به این فراخوان کردند. فراخوان اعتصاب عمومی و نافرمانی مدنی برای سرنگونی حکومت نظامیان در پی مبارزات شجاعانه‌ای صورت میگرفت که در دو ماه اخیر صدها کشته و هزاران زخمی بر جای گذاشته است. این فرخوان بدلایلی نتوانست وزن میلیونی کارگران را بمیدان بیاورد و آنگونه که فعالین و سازمانهای فراخوان دهنده امید داشتند، به اهداف خود نرسید. اما جمعهای وسیعی از دانشجویان و کارگران به این اعتصاب پیوستند.
دانش آموزان مدارس مسیحی نوتر دام، سینت ان، و شش مدرسه و کالج دیگر همراه با معلمین و والدین خود در حمایت از اعتصاب عمومی راهپیمایی کردند. دانشجویان چندین دانشگاه، از جمله دانشگاههای قاهره، اسکندریه، حلوان، عینز شمس، نیل، و دانشگاه آمریکایی در قاهره در راهپیمائیهای حمایت از اعتصاب عمومی شرکت کردند. بیش ٣٠ اتحادیه دانشجوئی حمایت خود را از اعتصاب عمومی اعلام کرده‌اند.
کارگران و رانندگان مترو سطح کار را پایین آوردند. کارخانه آلومینیوم سازی ناجه حمادی در مصر بالا، ٧٠٠ کارگر بهداشت در غنا، و کارگران بخش جنگلبانی وزارت کشاورزی به اعتصاب پیوستند. کارگران بندر خصوصی عین سوخنا که ١٢٠٠ کارگر دائم و بیشتر از ۴٠٠٠ کارگر موقت دارد و بزرگترین بندر مصر است به اعتصاب عمومی پیوستند. شش تن از این کارگران دست به اعتصاب غذا زده‌اند. اعتصاب این کارگران بندر سوخنا را بطور کامل فلج کرد. این کارگران خواستار اشتراک در سهم کارخانه و مزایای بیشتر در رابطه با ریسک کار خود هستند. کارگران سوخنا در ماههای مه و سپتامبر سال ٢٠١١ نیز دست به اعتصاب زده بودند. ٢٠٠٠٠ کارگر ریسندگی و بافندگی محله الکبرا در صدد شرکت در اعتصاب عمومی بودند که با حضور سنگین پلیس مواجه شدند. کارگران خشمگین با سنگ و کلوخ در برابر باتون و گاز اشگ آور پلیس به مقابله برخاستند و ساختمانها و وسایل نقلیه دولتی را به آتش کشیدند. در این درگیریها ۴٠ نفر زخمی شده و صدها نفر دچار ناراحتیهای تنفسی گشتند. اعتراض این کارگران حول دستمزدهای ناچیز و رشد سرسام آور قیمتها، بویژه قیمت مواد غذائی تمرکز داشت. در درگیریهای دیروز (یکشنبه) در مصر بیش از ٢٠٠ نفر دستگیر شده‌اند.
فراخوان اعتصاب عمومی دشمنان و مخالفان طبقاتی خود را نیز بصف کرد. این فراخوان از یک طرف مخالفت ارتش و حکومت نظامیان را بدنبال داشت و از طرف دیگر مخالفت اسلامیهایی که در پی انتخابات مجلس اکثریت کرسیهای مجلس را در اختیار گرفتند و در رویای تشکیل دولت اسلامی خود هستند. ارتش طبق معمول همیشه که هر اعتراضی را توطئه دشمنان خارجی و داخلی مصر قلمداد میکند اینبار نیز همین عربده‌ها را سر داد و نیروهای پلیس و ارتش را به میدانها، خیابانها و محلهای کار فرستاد تا “توطئه گران” را سر جای خود بنشاند. روزهای شنبه و یکشنبه مصر بیشتر از هر زمان شاهد کنترل نظامی شهرها بود. محمود حسین، دبیر کل اخوان المسلمین، اعتصاب عمومی را بشدت مورد انتقاد قرار داد و از مردم خواست تا دو برابر کار کنند تا “کشور را بازسازی کنند، نه اینکه به زیر بکشند.” او اضافه کرد: “این فراخوانها بشدت خطرناک هستند و کشور و آینده آن را تهدید میکنند. یک اعتصاب عمومی باعث توقف قطارها، حمل و نقل، و کار در کارخانه‌ها و نهادها و دانشگاهها میشود.”
انقلاب مصر با به زیر کشیدن مبارک انسجام طبقه حاکم سرمایه دار را بهم زد و زمینه را برای سردرگمی بیشتر در طبقه حاکمه فراهم کرد. با سقوط مبارک نظام و طبقه حاکم بر مصر ضربه سختی خورده است ولی هنوز با سرسختی تلاش دارد که به حیات خود ادامه دهد و سیطره طبقاتی خود را در اشکالی متفاوت از دیکتاتوری عریان حفظ نماید. دشمنان انقلاب میخواهند شعبده بازی پارلمان را به نام انقلاب به مردم مصر بفروشند. در طرف دیگر کارگران و نیروهای انقلابی هستند که آگاهتر و سازمانیافته‌تر از پیش مبارزه طبقاتی خود را پیش میبرند و میدانها و خیابانها و کارخانه‌ها و دانشگاهها را به صحنه‌های نبرد با طبقه حاکمه تبدیل میکنند. فراخوان به اعتصاب عمومی و شرکت بخشی از کارگران و دانشجویان و انقلابیون در آن یکی از این نبردها بود. جنگ کارگران و زحمتکشان مصر با طبقه حاکم هنوز پیگیر و باقدرت ادامه دارد. با درسهایی که انقلابیون و کارگران در پروسه انکشاف انقلاب خواهند آموخت سازمانیافته‌تر و تحزب یافته‌تر به نبردهای پیش رو قدم خواهند گذاشت. انقلاب مصر پروسه ایست که ما هر بار جلوه‌های متفاوتی از آنرا میبینیم. انقلاب مصر هنوز ادامه دارد و پیش میرود.
١٣ فوریه ٢٠١٢