سالهاست که کشور ترکیه اندیشه پیوستن به پارلمان اروپا را در سر می پروراند و به زعم خود از نظر اقتصادی و فرهنگی خود را در قامت و سطح کشورهای اروپایی می داند. آقای اردوغان که به تفاوتهای فرهنگی اجتماعی و سیاسی ترکیه و اتحادیه اروپا به خوبی آگاه است. سعی می کند با شعارهای دمکراتیک در خصوص بحران اعراب، متناسب با معیارهای اتحادیه اروپا در مورد روند پیوستن به این اتحادیه حرکت کند، ولی دامن این کشور ننگین تر از آن است که داعیه دمکراسی و آزادیخواهی داشته باشد، و یا از نظر حقوق بشر خود را در خور الحاق به اروپا ببیند.
نمونۀ بارز آن برخورد کردن غیر انسانی این کشور به انسانها را در زمین لرزه وان و در این فاجعۀ انسانی باید دید.
که چگونه تا جایی که توانست، راه را بر امدادگران و کمکهای بشر دوستان مردم به شهر زلزله زده کرد نشین وان را دشوار کرد و حتی وقاحت را به جایی رساند که رسانه های ترکی و وابسته به دولت علناٌ از بروز چنین فاجعه ای در این فصل سرد ابراز خوشحالی کردند. این در حالی است که ترکیه از کانال دستگاههای تبلیغاتیش در سرنای حقوق بشر می دمد!؟ حکومتِ این کشور تا چندی پیش وجود ۱۸ میلیون کرد که یک چهارم جمعیت این کشور را تشکیل می دهد انکار می کرد و آنها را ترکهای کوهی می خواند و حتی حقِ حرف زدن به زبان مادری شان را از آنها سلب کرده بود.
مسئله دیگر به راکت بستن و کشتن ۳۸ کاسبکار و کولبر در یکی از روستاهای مرزی این کشور توسط بمب افکانهای اف شانزده این حکومت فقط یکی از هزاران اقدام فاشیستی دولت ترگیه علیه کردهای این کشور است. دمکرات بودن این کشور و داعیه پیوستن به اتحادیه اروپا اینجا معنی عملی پیدا می کند. تصویب طرح اخیر منع انکار کشتار ۵،۱ میلیون ارامنه در سالهلی ۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ در پارلمان فرانسه و تعیین مجازات زندان و جریمه ۴۵هزار یورو برای منکر آن، و تحقیر لفظی سرکوزی مبنی بر اینکه ” در حال حاضر و در بحران اقتصادی اروپا هیچ اولویتی برای بر رسی عضویت ترکیه در اتحادیه اروپا نیست. همچنین گفته، ترکیه کشور اروپایی نسیت تا در اتحادیه اروپا عضویت داشته باشد بلکه کشور آسایی محسوب می شود”این بر خورد فرانسه بنظر من تیر خلاصی است بر پیکر روئیا های ترکیه در راه اتوپیای اروپا : ژیلا کمانگر ۱۵ یانواری ۲۰۱۲