اصلاح طلبان دولتی نیز اجبارا از استراتژی متکی بر انتخابات عبور کردند. با عدم پذیرش شروط انتخاباتی اصلاح طلبان دولتی، بخش بزرگی از پیکره سی و چند ساله رژیم حتی برای دست یابی به خواست اجرای بدون تنازل قانون اساسی همین رژیم اسلامی نیز به حکم شرایط عینی راهی جز کنار گذاشتن استراتژی متکی بر انتخابات خود نیافتند. عروج جنبش ضد دیکتاتوری مردم ایران که در تابستان ۸۸ شروع شد بسرعت از استراتژی متکی بر انتخابات اصلاح طلبان دولتی و احزاب لیبرال متحدش عبور کرد و کل حاکمیت رژیم اسلامی را هدف گرفت. اکنون حتی اینها که لنگان لنگان بدنبال اعتراضات مردم کشانده شدند تا هنوز قدرت تاثیر گذاری و منحرف کردن آنرا از دست ندهند، اعلام داشتند که نه کاندیدی معرفی می کنند و نه به کاندیدی رای می دهند.
آشکار است که خواستهایی مردم ایران که در جنبش ضد دیکتاتوری پس از انتخابات تابستان ۸۸ مطرح کردند از طریق انتخابات تامین نمیشود. اینرا نه اصلاح طلبان دولتی و لیبرالها بلکه حتی بسیاری از لایه های درونی وابسته به جناح حاکم نیز پس از اعتراضات تابستان ۸۸ متوجه شده اند. پس از شعار “مبارک، بن علی، نوبت سدعلی” که توسط مردم در خیابانها سر داده شد، بعضی از اینها حتی خودشان شخص خامنه ای را بعنوان ستون نظام اسلامی مورد خطاب و انتقاد قرار داده اند و وی را مسئول همه فساد و جنایات رژیم اسلامی می دانند. اکنون فضای سیاسی و مبارزاتی ایران برای همه گیر شدن یک استراتژی انقلابی که بتواند صحت و عملی بودن خود را نشان دهد بیش از پیش فراهم است. اصلاح طلبان دولتی و لیبرالها با ناکارآمدی استراتژیشان چند شقه خواهند شد. بخشی با غرولند و به ناچار به یک استراتژی انقلابی با محوریت مبارزه متشکل جنبش کارگری که هدفش پایان دادن به رژیم اسلامی است خواهند پیوست، دسته ای به یک نیروی سیاسی صرفا افشاگر و تبلیغاتی تبدیل میشوند و امکان تاثیر گذاری بر عمل جنبش ضد دیکتاتوری مردم را شدیدا از دست می دهند، گروهی از آنها نیز برای مقابله با یک انقلاب مردمی علیه رژیم اسلامی و قدرت گیری کارگران دست کمک به سوی امپریالیستها دراز می کنند و خواهان دخالت نیروهای خارجی و حمله نظامی به ایران خواهند شد.

به نقل از به پیش! شماره ۷۰، دوشنبه ۱۲ دی ۱۳۹۰، ۲ ژانویه ۲۰۱۲