تقی روزبه 

گرچه هنوزهم پس ازگذشت نزدیک به یک ماه از"همایش همبستگی ایرانیان"در پاریس،گزارش روشن ودقیقی ازآنچه که درآن نشست گذشته ازسوی دست اندرکاران این جریان منتشرنشده وظاهراهم قرارنیست منتشربشود،اما ازلابلای واکنش های  برخی ازدست اندرکاران شرکت کننده می توان نوری برزوایای ناگفته ومبهم آن افکند. ازجمله این واکنش ها به گفتگوی نماینده سازمان کومله زحمتکشان با رادیو طاها ومقاله آقای باقرزاده(درج شده درسایت ایران امروزبا عنوان  "برکناری با براندازی مرادف نیست") می توان اشاره کرد. چنان که ملاحظه خواهید کرداین واکنش ها تأیید کننده ارزیابی مطرح شده درمقاله"وقتی دست غیبی ازپرده بیرون می افتد!" یعنی به هوارفتن منشوربرلین، تشدید بحران هویت دراین مجموعه ونیزتبدیل شدن هرچه بیشتراین جریان به زائده سیاست قطب های جهانی قدرت است. دراینجا نگاه کوتاهی داریم به فرازهائی ازاین دوواکنش:

الف-خانم ناهید بهمنی ازاعضای دفترسیاسی کومله ونماینده این جریان درکنگره ملیت های  ایران فدرال،وازشرکت کننده گان درتجمع پاریس درگفتگوئی با رادیو طاها به عنوان عضودفترسیاسی این جریان که پس ازهمایش پاریس صورت گرفته، دونکته را صراحتا مطرح  کرده است که شایان توجه است:
اولین نکته آنست که ایشان "با مقایسه شرایط ایران وعراق می گویدالآن شرایط مثل قبل ازساقط شدن حکومت بعث عراق است که درآن شرایط اپوزیسیون عراق دورهم جمع شدند وکنفرانسی رادرلندن تشکیل دادند وازطریق آن جبهه اعلام آمادگی خود را برای گرفتن امورعراق اعلام کردند" (این همان اپوزیسیونی است که تحت حمایت دوقدرت آمریکا وانگلیس قبل ازحمله به عراق تشکیل شدوپس ازسرنگونی وطی تشریفاتی قدرت به طورصوری به آنان منتقل شد).سپس اضافه می کند: "یک هم چون چیزی،قالبی، اکنون هم  خیلی ضرورت دارد وبرایش باید خیلی تلاش کرد"
دومین نکته آنست که ایشان درفرازدیگری ازسخنانش ضمن پیش بینی برخورد دولت آمریکا ودولت ایران با تأکید برضرورت واهمیت سود جستن ازاین تصادم برای سرنگونی رژیم ایران می افزاید ما معتقدیم که هرگونه فشارازبیرون برتسریع این روند تأثیرگذاراست.او درهمین جا اشاره می کند که کومله بدلیل داشتن چنین دیدگاهی درمیان اپوزیسیون ایران متهم است که  آب به آسیاب امپریالیسم آمریکا می ریزد و متحد آن محسوب می گردد.البته  وی با اتلاق" سوراخ امپریالیستی" به این دیدگاه،ایستادن درپشت شعارهای ضدامپریالیستی را سوزاندن فرصت وموجب بسته شدن روزنه ها وفرصت ها می داند(نقل به مضمون)
اگردرنظربگیریم که دخیل بستن به سرنگونی رژیم به وساطت دولت آمریکا پس از"خرابی بصره"وزمین گیرشدن آن درباتلاق عراق ودرشرایطی صورت می گیرد که ابعادفجایع جاری درآن،  بصورت روزانه وجدان بشریت رامی آزارد،آنگاه متأسفانه به میزان مسخ شدگی وانحطاط روزافزون این جریان بهترپی خواهیم برد.امروزه درحالی که حتا کاندیداهای حزب جمهوری خواه آمریکا برای کسب آراء مردم آمریکا ناچارند دماغشان را گرفته وازنئوکان های سرشناس فاصله بگیرند وحتا حزب جمهوری خواه برای بقاء خود مدت هاست که مشغول قربانی کردن چهره های منفور وشناخته شده نئوکان ها یکی پس ازدیگری است، ودروضعیتی که نتایج تجاوزوتهاجم به افغانستان برای سرنگونی طالبان، باردیگرموجب احیاء نفوذ این مرتجعان ازگورتاریخ برخاسته  شده، بطوری که مجددا توانسته اند دامنه نفوذ خورا تا اطراف شهر کابل گسترش دهند،شاهدیم که این جریان هنوز چشمان خود را به معجزه وکرامات ظفرنمون چنین تهاجمی دوخته است. هم چنان که تجربه فاجعه بارعراق وافغانستان درهمسایگی ما به وضوح نشان می دهند،ازطریق تجاوزنظامی وبا تکیه براراده واقتدارقدرت های بزرگ نمی توان به سرنگونی رژیم های حاکم، ویا تضعیف بنیادگرائی وبه گسترش فضای دموکراسی دست یافت.پس اگرچنین است، براستی این کاسه داغ ترازآش شدن واین درجه از کوربینی سیاسی را چگونه باید تبیین کرد؟ آیا می توان  به جز حرص وآزدست یابی به قدرت  به هرقیمت(ولوبه بهای آتش زدن قیصریه برای بدست آوردن یک دستمال) و دل بستن به صندوق اعانات وسهم شیرگرفتن ازبودجه اختصاص یافته دولت آمریکا وبدست آوردن جائی برای آویختن کلاهم،دلیل قانع کننده تری را سراغ گرفت؟.چه می شود کرد که ازقدیم گفته اند گاهی خان کوتاه می آید اما خان زاده نه ! اما ازکسی که ازسرگذشت اپوزیسیون وابسته عراق و احمدچلبی ها ودریک  جمله از فاجعه عراق درسی نگرفته باشد،ازاو چه انتظاری می توان داشت؟فقط باید دامنه انزوای او را،ازجمله درمیان همان کارگران وزحمتکشان ِملیتی که  اوادعای "نمایندگی اش"را داردچنان گسترش داد،تا قدرت اقدام وتوان آتش زدن قیصریه را ازوی گرفت و یا به کمترین حد ممکن رساند.
بگذریم ازتناقضات خانم ناهید بهمنی دراین گفتگو،آن جا که ازیکسو برپیروی ازالگوی اپوزیسیون عراقی قبل ازحمله به عراق  وضرورت تشکیل یک جبهه اپوزیسیون ایرانی مشابه آن سخن به میان می آورد وازسوی دیگر ازبرسمیت شناختن حقوق ملیت های ایران به مثابه شرط لازم برای هرنوع همکاری  با جریانات دیگر که بقول ایشان حاضرنیستند ازکلمه قوم یک قدم جلوتربیایند.
البته ازسؤال کننده رادیوی مزبور بعنوان یک رادیوی خودی انتظار نمی رفت  که ازمسأله مهمی  چون چگونگی،دلایل وهدف های حضوریک هئیت آمریکائی وابسته به نئوکان ها درهمایش پاریس ازخانم ناهید بهمنی پرس وجوکند،تا شاید ازقبل ِپاسخ واطلاعات وی وسازمان متبوعش،بتوان روشنائی اندکی بردرجه پیشرفت مناسبات این بخش از"اپوزیسیون" با قدرت های بزرگ افکند.
فراربجلو!
آقای حسین باقرزاده پس ازگذشت نزدیک به یک ماه ازهمایش پاریس بجای دادن یک گزارش همه جانبه ازجوانب تحولات این جریان واندرچالش های پیش آمده ونیزحضوروچگونگی دعوت ازیک هیئت آمریکائی وابسته به نئوکان ها در جمعی که ایشان ازگردانندگان آن بودند،با فراربه جلو و پیش کشیدن بحث تقلیل گرائی ترجیح داده که به فراافکنی بپردازد. باین ترتیب او با تصدیق ضمنی ناکامی نشست پاریس درنیل به اهداف خود، تقلیل گرایان را مسبب بحران بوجود آمده معرفی کرده است.
بی شک هیچ چیزمضحک ترازاین تاکتیک فراربه جلوی ایشان نیست. چرا که اگرقرارباشد تقلیل گرائی مورد نقد قرارگیرد وگرحکم شود که مست گیرند، قبل ازهرکس باید مچ خود ایشان را بگیرند که  با زدن سرودم مؤلفه های  دمکراسی وتقلیل آن به ی