روز دوشنبه گزارشِ چند صفحه ایِ گزارشگرِ ویژۀ سازمان ملل در رابطه با وضعیّتِ حقوقِ بشر درایران انتشارِعمومی یافت. آقای احمد شهید دراین گزارشِ چند صفحه ایِ خود به تفصیل وحتّی با نام ونشان به بسیاری از جنبه های نقضِ فاحشِ حقوقِ بشر در ایران پرداخته است. در این گزارشِ نسبتا مبسوط، حتّی از حقوقِ جنایتکارانی که تا چندی پیش دشمنِ حقوقِ بشر بوده اند، وهمین مواضع فعلی رژیم را در مجلس و نهادهایِ حکومتی جارمیزده اند به دفاع  پرداخته است. در این رابطه هیچ اعتراضی نیست وبه درستی از بی حقوقی وستمی که  امروز گریبانگیرِ آنها  نیز شده است، باید دفاع کرد. زیرا جنایتکارهم حقّ وحقوقی دارد که باید رعایت  شود. آقای احمد شهید از سرکوبِ جنبشهایِ مختلف  و اقشارِ مختلف از زنان تا آخوندها، روحانیون، هنرمندان، وُکلا، خبرنگاران، سینماگران، اقلّیّتهایِ مذهبی و ملّی تا فعّالینِ محیطِ زیست به تفصیل وبا اسم ونشان وچگونگی وضعیت آنها گزارش کرده است، که البته می بایستی این کاررا می کرد. چون وظیفۀ او این بود که به این مسائل به پردازد. و به جامعۀ جهانی  وسازمان ملل نشان میداد که در ایران  چه می گذرد. اما آقای احمد شهید وسایرِ همکارانِ ایرانی وغیر ایرانیِ او که در تهیّه این گزارش مشارکت  وهمکاری داشته اند  از بیخ وبُنِ جنبشِ کارگری وسرکوبِ خشنِ رهبرانِ کارگری  وده ها زندانی این طبقه را  به کلی قلم گرفته و فراموش کرده اند. گویا چنین پدیدهایی در ایران وجود ندارد. این درحالی است که از ابتدای سرِکار آمدنِ این رژیم در همان نخستین روزهایِ عُمرش تعرُض وسرکوبِ خشونت با ر و بی حقوقیِ صنفی و سیاسی را درپیش گرفته اند. تا جایی که  تشکّل های زردِ دیکتاتورِ سابق را بر نتافته ند. البتّه نباید فراموش کرد که این سیاست وهدفِ مشترکِ تمامیِ جناه هایِ دخیل در حکومت است. از لیبرالها تا قشریّونِ مذهبی در این مسئله شریک  بود و هستنند. امّا  آیا آقای احمد شهید گزارشگرِ حقوقِ بشر از بی حقوقیِ مطلقِ میلیونها کارگرِ ایران  وسرکوبِ بی حدّ وحصرِ جنبشهایِ کارگری  وزندانی شدنِ ده ها فعّالِ کارگری که در شرایطِ غیر انسانی  ودر وضعیتِ مرگ وار، در شکنجه گاه هایِ رژیم جان می دهند با خبر نیست؟ آیا تا بحال به گوش او اسامی منصور اُسانلو وکارگران دربند
            رضا شهابی۲ .اسماعیل مددی۳ ،عطا باباخانی۴، ناصر غلامی۵، عبدالرضا تراز۶، غلامرضا غلام حسینی،۷ غلامرضا میرزایی۸، علی زاد حسین۹، حسن کریمی۱۰، داود رضوی،۱۱ یعقوب سلیمی،۱۲ ابراهیم نوروزی گوهری،۱۳ همایون جابری،۱۴ سعید ترابیان، ۱۵،عباس نژند کودکی ۱۶،منصور حیات غیبی ۱۷ ,شاهرخ زمانی۱۸ بهنام ابراهیم زاده ,….  وده ها فعال  کارگر ی که به دادگا مختلف احضار شده ا ند، و یا در انتظار اجرای احکام به سر می برند  نخورده است؟ برای این عزیزان صدها اتحادیّه  کارگری  و عفو بینُ المللی در سراسرِ دنیا کمپین  وتظاهرات برگزار کرده اند. چرا گوشِ این گزارشگرِ ویژۀ حقوقِ بشر نجوایِ آخوندِ جنایتکار صانحی را شنید، امّا فریادِ جهانی برای آزادیِ فعالینِ کارگری را نشنید؟! البته ازبورژوا لیبرالهای ایرانی که  در اطرافِ گزارشگرِ ویژه  خیمه زده اند و در تهیۀ این گزارش نقش داشته اند  انتظاری نمی رود، چون این روش  و سنّتِ  تاریخیِ آنها است. اما گزارشگرِ سازمانِ ملل وظیفه داشت  که در این باره گزارشِ بیطرفانه ارائه دهد. این گزارش نه تنها کمکی به وضعیتِ حقوقِ سرکوب شدۀ کارگران نمی کند، بلکه حتّی شاید به نوعی چراغِ سبزی از سویِ یک نهادِ بینُ المللی برای سرکوبِ هرچه بیشترِ جنبشِ کارگری  و رهبرانِ زندانیِ آنها  تلقّی شود. این گزارشِ جانبدارانه برای جنبشِ مشخصی تدوین شده است. زیرا علاوه براینکه جنبشِ کارگری را قلم گرفته است، بلکه در بارۀ اعدام  وشکنجه وقتلِ زندانیانِ سیاسی که خارج از جنبشِ سبز قرار دارند از جمله لیست زیر.
       احسان فتاحیان ۲٫ فصیح یاسمنی ۳٫ فرزاد کمانگر ۴٫ علی حیداریان ۵ . فرهاد وکیلی ۶ . شیرین علم هوی ۷ . حسین خضری ، ۸ .فرهاد تارم ، ۹ . حکمت دمیر ، ۱۰ . کیومرث محمدی ۱۱٫علی صارمی ، ۱۲٫علی اکبر سادات ،۱۳٫حبیب لطفی ۱۴٫محسن دگمه‌چی  ۱۵٫زهرا بهرامی ۱۶٫ عبدالمالک ریگی ۱۷جمشید میر احمد ۱۸ احمدشه بخش ۱۹٫ امان اللهتوتازهی ۲۰سنجر توتازهی ……….. همچنین زندانیان سیاسی که درزیر چوبه های دار بسر می برند  نیزسکوت کرده است.لیست زیر تنها بخشی از زندانیان سیاسی است که در رسانهای گروهی از آنها نام برده شده است 
 زینب جلالیان۲ ، زانیار مرادی ۳، لقمان مرادی۴، رستم ارکیا۵، انور رستمی۶، محمد امین عبداللهی۷، قادر محمد زاده ، ۸، شیرکو معارفی۹، مصطفی سلیمی۱۰، حسن طلعی۱۱، ایرج محمدی۱۲، رشید اخکندی۱۳، محمد امین اگوشی۱۴، احمد  پولادخانی۱۵، سید سمی حسینی۱۶، سید جمال محمدی، ۱۷عزیز محمد زاده…….
هنوز خانواده کمانگر وعلی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی و… جنازۀ عزیزانشان را دریافت نکرده اند، حتّی محلِ دفنِ احتمالیِ آنها را نیز نشان نداده اند. هنوز رژیم دست از سرِ خانواده های این عزیزانِ داغ دار برنداشته است. آقای احمد شهید حتما گزارشهای منثشر شده  و رنجنامه هایِ این عزیزان را خوانده و یا  حد اقلّ اگر می خواست، امکان دسترسی به این اطلاعات را به راحتی داشته است. اما مشغلۀ فکریِ تدوین کندگانِ این گزارش چیز دیگری میباشد. چنین روشی اگر آگاهانه از سرکوبِ بخشهایی از جامعه ایران را تائید نکند، در عالمِ واقعی دستِ رژیمِ جنایتکار را در سرکوبِ این بخش از مردم هارتر و بی مهاباتر میکند. از این جهت عواقبِ چنین روشی فقط و فقط به عهدۀ رژیمِ جنایتکارنیست! بلکه کسانی که آگاهانه یا نا آگاهانه چنین سیگنالی را برای این رژیمِ جنایتکار میفرستند نیز مسئول میباشند.
      از این جهت لازم است که جنبشِ کارگری و مدافعانِ واقعیِ حقوقِ بشر  وفعالینِ کارگری در داخل  و خارج از ایران  به چنین روشهایِ غیر مسئولانه اعتراض کرده  و کارگرانِ زندانی  و جنبشِ کارگری را در مقابلِ بی تفاوتی هایِ غیرمسئولانه  تنها  نگذارند. بی تفاوتی و مصلحت اندیشیِ کاسبکارانۀ این نهادهایِ بینُ المللی در قبالِ نسل کشیِ هزاران زندانیِ سیاسی  در دهۀ شصت، سبب استمرار جنایت هایِ بی شمارِ رژیمِ سرمایه داریِ ایران و تداوم نقضِ خشن وعنان گسیختۀ حقوقِ بشردر ایران  شد . نباید گذاشت  تا  دوباره  تاریخ  تکرار شود!
           علی آزاد ۱۸٫۱۰٫۲۰۱۱