ما از آن روزی که ره پویان این ره بوده ایم
با تهیدستان هماوائیم و یار ِ توده ایم
کوله بردار و بیا با ما به ایّوبی گری
ما به صبر این کوههای صَعب را پیموده ایم
شیخ را گو همچنان بر وِرد و طاماتت بمان
ما که مزدک وار، خود ، آئین ِ خود پالوده ایم
کاوه ی آهنگریم و چرم ِ کار افراشتیم
داد خواه و دادگر بودیم ما ؛ تا بوده ایم
ما که خود عیسی مسیحیم و رها از داشت ها
قرن ها پیش اینچنین درشعر ِ خود فرموده ایم :
«سعدیا ! سرمایه داران از خلل ترسند و ما
گر برآید بانگ ِ دزد از کاروان ، آسوده ایم »!(۱)
گر چه ما ارّابه ی دهریم و بار ِ روزگار
جملگی بر دوش ما رفته ست وبس فرسوده ایم
عنصر کاریم و تولیدیم و خلقت میکنیم
دست تغییریم و تقدیریم و زین شالوده ایم
گر درفش ِ خصم ِ ما داغ و فریب و دار هست
ما درفشی از خودآگاهی فرا بنموده ایم
چکّه چکّه خون چکید ازصفحه ی شطرنج ِ ما
تا که راهی یافتیم وقلعه ای بگشوده ایم !
———————————————————
پی نوشت(۱) : بیت از غزلیات سعدی ست
ماهشهر – پتروشیمی بوعلی
مرداد ۱۳۸۷