اخیرا دو خبر مهم در سایت “آشتی” درج شده بودند. خبری برگرفته از بی بی سی تحت عنوان “اعدام یک شهروند کرد در کرمان” و خبری دیگر تحت عنوان “کرد ایرانی در استکهلم دهانش را دوخت”. درج اخبار مربوط به اعدام و سرکوب در ایران و افشای چهره کریه رژیم آدمکش جمهوری اسلامی و افشای فشار دول غربی در برخورد به پناهندگان، در خود اقداماتی قابل تقدیر هستند. اما سئوال این است که در دوره فعالیت سایت “آشتی”، در کرمان فقط یک “شهروند کرد” اعدام شده است که این چنین خبرش زیر نورافکن قرار گرفته است؟ آیا در این مدت، بی بی سی فقط آن خبر مربوط به اعدام را منتشر کرده است؟ در این دوره آیا فقط “کردها” دهانشان را دوخته و با فشار مسئله پناهندگی مواجه بوده اند؟ این چه نوع پوشش قومی دادن به مسائل مهمی چون اعدام و پناهندگی است؟ واقعا چندش آور است که مسائلی به این مهمی اهمیت خود را با برجسته شدن مسئله قومی از دست می دهند! امروز یک چنین چیزی فقط در تعداد معدودی از سایتهایی که گردانندگان آنها احساساتی عمیقا قومپرستانه دارند، برجسته می شود. شاید بعضی از گردانندگان این سایتها در خلوت خود جور دیگری درباره خود فکر می کنند، اما تصویری قومپرستانه از خود به جامعه داده اند. انسان که با این نوع تبلیغات مواجه می شود، بیشتر به یاد “حقوق بشر کرد”، “زندانی سیاسی ترک”، “کردها از نژاد شیر هستند” و غیره می افتد تا به فکر خود مقوله نقض حقوق انسان و زندانی سیاسی و غیره!
واقعیت این است که با دیدن این خبر از یک سایت چپ و ظاهرا مخالف اعدام، باور به این مسئله که این سایت واقعا مخالف اعدام است، واقعا طرفدار کاهش فشار بر پناهندگان است، برای بسیاری جای سئوال جدی پیدا می کند. فرهنگ دستچین کردن افراد بر مبنای زبان مادری و محل تولد و غیره؛ و از این سر اجحاف به آنها را “افشا” کردن، خود فرهنگی اعدام کن و دیپورت کن است. این فرهنگ نیز همراه با فرهنگ آدمکش اسلامی باید از جامعه جارو شود. اگر یک سایت پان ایرانیست خبری مثل “اعدام فارسها”، “دیپورت فارسها” و غیره چاپ می کرد، حتما گردانندگان سایت “آشتی” به کمپین مخالفت با این فاشیسم می پیوستند؛ اما انگار وقتی که به قوم خودشان برمی گردد، صورت مسئله عوض می شود و همه به این فرهنگ ارباب و رعیتی سر تعظیم فرود آورند!
اما یک یادآوری به این نوع دوستی خاله خرسه لازم است. این نوع پوشش خبری دادن به معضلات مردم کردزبان فقط آنتی پاتی ایجاد می کند، نه سمپاتی! این باد زدن به فرهنگ خودی و غیرخودی است که نماینده شناخته شده اش در ایران جمهوری اسلامی و در میان ناسیونالیسم کردستان ایران هم، احزاب دمکرات کردستان هستند که دودش تا بحال فقط به چشم کسانی که احتیاج به همبستگی و اتحاد داشته اند تا از اعدام رهائی یابند و تا از دیپورت و بلاتکلیفی پناهندگی خلاص شوند، می رود. این سیاست “کردی”، سیاست برای خاک کردستان است که انسان آن خاک باید قربانی خاکش بشوند. این سیاست مضر است و باید طرد شود.
٧ اکتبر ٢٠١١