اعدام شدیدترین حکمی است که در قوانین جزائی پیش بینی شده است. اعدام در طول تاریخ و با توجه به روند رو به رشد جوامع و آگاهی هر چه بیشتر مردم نسبت به حکم اعدام و مبارزه علیه آن٬ اکنون به جائی رسیده که تعداد معدودى از کشورهای دنیا حکم اعدام را به مرحله اجرا میگذارند .
اما در ایران اعدام روز به روز شدیدتر اجرا میشود و حکومت اسلامى آدمکشى را به جزئی از واقعیت زندگی در جامعه ایران تبدیل کرده است. این سیاست البته ناشى از ماهیت آدمکش رژیم اسلامى است. تا جائی که چوبه های دار را در داخل کوچه و محله و میدانهاى شهرها برپا میکند و با عناوین مختلف چون “محارب با خدا”، تجاوز به عنف، شرارت، قاچاق و غیره٬ قربانیان را به چوبه های دار حلقه آویز میکند.
رژیم اسلامی برخلاف ادعایش براى “اجراى عدالت” اعدام نمیکند بلکه از اعدام برای سرپا ماندن و سرکوب انسانهای معترض استفاده میکند. این رژیم در اعدام زندانیان سیاسی و مخالفینش کارنامه سیاهى دارد. رژیم اسلامی برای ترساندن مردم سیاست اعدام در ملا عام را پیش میبرد و برای این عمل شنیع و ضد انسانی خود اقدام به اجرای برنامه های نمایشی تلویزیونى و سرهم کردن سناریوهاى پلیسى میکند. زیر شکنجه افراد را وادار به اعتراف میکند و با همان اعترافات قربانى را میکشد. حکومت اسلامى توسط آخوندهاى مفتخور به تجزیه و تحلیل ضرورت این اعدامها بر مبنای قانون ضد بشری مجازات اسلامی مبادرت میکند تا توجیه قتل و کشتارهاى بعدى را فراهم و نهادینه کند. قانون مجازات اسلامی قانونی ساخته و پرداخته ذهن معلول و پوسیده رژیم است. قانونی که از ابتدا تا انتها صحبت از چشم در مقابل چشم، خون در مقابل خون و قصاص و وحشیگرى است. رژیم اسلامى تلاش میکند به این جنایات مستمر وجهه قانونی بدهد و عمل قتل را در مقام “مجرى عدالت” توجیه کند.
در این میان به عنوان مثال میتوان اعدام زندانیان سیاسی را برشمرد که با توجیه “حفظ امنیت ملی” به جامعه فروخته میشود و هم چنین اعدام کودکان که در رژیم اسلامى عادى شده است. برابر گزارش سالانه سازمان عفو بین الملل تنها در سال ۲۰۱۰ تعداد ۵۲۵ نفر توسط رژیم اعدام شده اند که ۲۵۲  مورد در روزنامه ها و سایتهای رسمی رژیم اعلام شده و ۳۰۰ نفر دیگر تنها مربوط به زندان وکیل آباد مشهد بوده که هیچگاه توسط رژیم اعلام نشده است. تا پایان ماه مه ۲۰۱۱ (۱۱ دی ماه ۱۳۸۹ تا ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۰) بیش از ۳۰۰  نفر توسط رژیم اعدام شده اند. البته تعداد واقعی این اعدامها قطعاٌ بیش از این موارد است زیرا ارقام اشاره شده تنها برابر آماری است که توسط رژیم اعلام گردیده است. قتلهاى مخفى و کسانى که در زندانها و دخمه ها توسط اوباش اسلامى به قتل میرسند جزو این آمارها محسوب نمیشوند.
رژیم اسلامی در پرونده خود قتل تعداد وسیعی از فعالین سیاسی و مخالفین را ثبت کرده است. این رژیم سمبل جنایت علیه بشریت است. برای پایان دادن به اعدام باید این رژیم را سرنگون کرد. باید از تکرار جنایت و کشتار و انتفام و قصاص عبور کرد. این “عدالتخواهی” قرون وسطایی را باید به تاریخ سپرد. باید در فردای ایران جامعه ای را سازمان داد که در آن زمینه های جرم و جنایت ریشه کن شود.
۷/۸/۲۰۱۱