چند ماه قبل هیئتی متشکل از احزاب شمال کردستان، گنگره جامعه دمکراتیک، حزب صلح و دمکراسی، حزب حق و آزادی موسوم به هکبار در دیدار گفتگو با مسعود بارزانی و برهم صالح رئیس دولت کردستان عراق نسبت به برگزاری کنفرانس ملی کرد توافق نمودند. در این دیدار که چند ماه قبل صورت گرفت قرار شد به منظور آماده کردن مقدمات کنفرانس کمیسیونی از همه بخشهای کردستان تشکیل شود تا برنامه های کنفرانس را تدوین و احزاب کردی و شخصیت های دعوت شده به کنفرانس را نیز مشخص نمایند. این کنفرانس که در پائیز سال جاری در شهر هولیر برگزار میشود، قرار است اتحاد و همبستکی احزاب ملی کرد را نشان دهد!   
اهداف کنفرانس در شرایط متحول جهانی 
کنگره و نشست های از این دست و یا کوچکتر، قبلا نیز توسط احزاب ناسیونالیست برگزار شده است ولی موفقیت چندانی در بر نداشته است. بعید بنظر میرسد این کنفرانس هم بتواند صفوف از هم جدا و پراکنده این طیف را برای اهداف مورد نظرشان به هم نزدیک کند و آنها را به اهرم فشار  قویتر از آنچه هستند تبدیل نماید. با وجود این، چنین تلاشهای از نظر جریانات مذکور بدلیل شرایط جهانی و تحولات خاورمیانه هر از گاه ضروری بنظر میرسد.
خاورمیانه با تجدید آرایش غرب و امریکا روبرو است، امریکا با دخالت خود میخواهد طرح راهبردی خاورمیانه جدید را به این منطقه تحمیل کند، و با دخالت در تحولات و اعتراضات کشورهای عربی و شاخ افریقا این پروسه را تسریع نماید، ایران تحت تاثیر اعتراضات در این کشورها و فشار امریکا و غرب قرار دارد و مردم معترض نیز در کمین فرصتی برای سربلند کردن هستند، ترکیه با دخالت در اوضاع منطقه و انطباق خود با سیاست های امریکا و غرب در خاورمیانه، در تلاش برای ایفای نقش در تحولات خاورمیانه و از این طریق رسمیت دادن به خود بعنوان تیولدار منافع غرب در منطقه و پذیرفته شدن توسط قدرت های بزرگ جهان برای چنین موقعیتی است. ترکیه بدون رسیدگی و جوابگوی به مشکلات داخلی خود که مهمترین آنها مسئله ملی کردها است برای ظاهر شدن در این نقش با مشکل روبرو خواهد شد. وجود حکومت اقلیم در کردستان عراق و حمایت امریکا و غرب از آن، مسئله ملی در سایر بخش های کردستان را برجسته تر از سابق به دستور این کشورها رانده است و… این کنفرانس در چنین شرایطی تلاشی است برای انطباق با اوضاع جهانی در جهت دست یافتن به راه حلی مسالمت آمیز برای شریک شدن در قدرت در بخشهای مختلف کردستان و بویژه در ترکیه، که احزاب و جریانات ناسیونالیست این بخش از کردستان خود مبتکر و طراح این کنفرانس هستند. اوضاع جهانی و ضرورت اصلاحات سیاسی و اقتصادی در منطقه بر بستر دمکراسی مورد نظر امریکا و غرب، چهارچوب و امیدی است که احزاب و جریانات ناسیونالیست در کردستان ترکیه، ایران و اخیرا سوریه که در جریان اعتراضات مردم علیه دولت سوریه فعال شده اند، به آن دل بسته اند و شرایط را برای بازی دیپلماتیک و فشار به حکومت های این سه کشور مناسب ارزیابی کرده اند. تجمعاتی از این دست چند سال قبل تحت نام گنگره ملی کرد و یا کنفرانس های محدود تر نیز تشکل شده اند ولی نتوانسته کلی بر سر کسی بزنند و دردی را از مردم کردستان درمان نماید. (چرا که در این نشستها علیرغم منفعت مشترک، احزاب هر بخش از کردستان الویت های خود را دارند و بدون جواب به آنها کنفرانس در نیمه راه متوقف میشود. برای بارزانی و طالبانی که در قدرت هستند و قرار است توسط کمیسونی از بخشهای مختلف کردستان مقدمات کنفرانس را آماده و برنامه های آنرا تدوین نمایند، الویت ها مشترک نیست، هر چند سهیم شدن سایر احزاب ناسیونالیست در قدرت در هر یک از کشورهای ایران و عراق و ترکیه را در راستای تقویت حکومت اقلیم میدانند، اما این هدف آتی آنها است. هدف آنها از این کنفرانس متحد کردن این احزاب و برقراری توازن قوای مناسب جهت کاستن فشار دولتهای ترکیه و ایران روی خودشان و تحمیل رابطه جدید و احترام متقابل دولت های مذکور به خود و کسب اعتبار بیشتر در بین امریکا و غرب است.)
 احزاب ناسیونالیست جهت برش این مسیر و تاثیرگذاری بر این روند به اهرم قدرتمندی برای فشار به دولتهای مذکور و جلب توجه قدرت های جهانی نیاز دارند. این کنفرانس قرار است به هماهنگ و هم جهت شدن احزاب ناسیونالیست کمک نماید وآنها را با ظاهری متحد و یکپارچه در مقابل دولت های مذکور قرار دهد، توازن قوای لازم را جهت بند و بست احزاب ناسیونالیست کرد با دولت ایران و ترکیه ایجاد نماید و در عین حال این جریانات را صلح طلب و مسالمت جو به جامعه جهانی معرفی نماید. و از این طریق زمینه و همسویی لازم را نیز با سیاستهای منطقه ای امریکا و غرب جهت محسوب شدن در معادلات منطقه فراهم نمایند. قطعا در صورت برگذاری این کنفرانس مسایل دیگری هم مطرح و مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت که هدف این نوشته، پرداختن به آن نیست. بهر حال این کنفرانس و تصمیمات آن هیچ ربطی به گارگران و مردم کردستان ندارد و مشکلی را برای جامعه کردستان حل نخواهد کرد.
کنفرانس ملی کرد از زبان ابراهیم علیزاده
کنفرانس احزاب و جریانات ناسیونالیست نه تنها منفعت کارگران و مردمان فاقد سرمایه را که اکثریت جامعه کردستان را تشکل میدهند نمایندگی نمیکند، بلکه ربطی به حل مسئله ملی نیز ندارد. روشن است که این کنفرانس به تقویت صف ناسیونالیسم منجر میشود و کمونیسم و کارگر در جهت تقویت و به پیروزی رساندن آن نباید گام بردارند، بلکه باید به افشای ماهیت و اهداف ناسیونالیستی آن بپردازند. اما علیزاده و کومه له آنرا یک دستاورد قابل تمجید و شرکت در آن جهت به پیروزی رساندنش را یک وظیفه و یک امر بدیهی و عاجل محسوب مینمایند. برای کمونستها شرکت در این کنفرانس و تقویت آن یک عقب کرد از پرنسیب کمونیستی و امتیاز و اعتبار بخشیدن غیر قابل توجیه به ناسیونالیسم و دامن زدن توهم نسبت به آن است، اما برای ابراهیم علیزاده و کومه له فرصتی مناسب جهت نشان دادن حسن نیت و همسوی تمام عیار با ناسیونالیسم در همه بخشهای کردستان است. واقعیت این است برای کومه له نیز ماهیت و اهداف این کنفرانس و بی ربطی آن به کارگر و اکثریت مردم کردستان روشن است، فکر نمیکنم نا روشنی در این زمینه برایش وجود داشته باشد. اما کومه له امروز خود را با این جریانات همسو و نزدیک میبیند در نتیجه آگاهانه و با صراحت بیشتر از سابق و از زبان دبیر اولش به استقبال این کنفرانسی میرود و برای به پیروزی رساندن آن با تمام توان و با صداقت کامل تلاش مینماید.
ابراهیم علیزاده مکیوید: “تنها شرط ما این است که نمیتوانیم سازمانی باشیم که به این کنفرانس دعوت بشویم٬ بلکه باید ما در کمیته برگزاری و تدارک این کنفرانس سهیم و شریک باشیم. و در جریان جزئیات کار تدارک این کنفرانس شرکت داشته باشیم و با توجه به ضوابطی که وجود دارد بتوانیم نقش ایفا کنیم.” و این چیزی جز جلب توجه ناسیونالیسم کرد به همکاری صمیمانه و صادقانه کومه له، آنهم با تمام توان با آنها نیست. کومه له میخواهد به عنوان یک پای اصلی گفتگوها و یکی از سیاست گذاران این کنفرانس مانند سایر احزاب ناسیونالست به رسمیت شناخته شود و امکان و فرجه کافی جهت اظهار نظر و ایفای نقش جهت به پیروزی رساندن کنفرانس در اختیارش قرار گیرد. اما ناسیونالیسم با تابلوی کمونیسم کومه له مشکل دارد و علیزاده نیز میخواهد احزاب  ناسیونالیسم آنرا نادیده بگیرند، و این مشکل کومه له با این جریانات است. در غیر این صورت ناسیونالیسم کرد برایش یک پدیده خودی است. بهر حال تا زمانی که کومه له روکش کمونیسم کنار نگذارد، رسمیت کامل را در میان احزاب ناسیونالیست پیدا نخواهد کرد.
ابراهیم علیزاده یکی از شاهدان عینی حداقل بیش سه دهه این تاریخ است و بارها نیز در مورد بی کفایتی و بی ربطی رهبران ناسیونالیست و احزاب آن به خواست و مطالبات کارگران و اکثریت مردم کردستان در دورانی که افق کمونیستی بر نگرش ایشان حاکم بود، گفته و نوشته است. ولی امروز هم دوران و هم نظرات و پراتیک کومه له عوض شده است. در واقع ملاحظات دیپلماتیک کومه له به آخر خط رسیده و جای خود را به صراحت بیشتری جهت عکس کرفتن در کنار ناسیونالیسم داده است، اظهار وجود رسمی و بی پرده و دفاع بدون ملاحظه و صریح از این کنفرانس خود گواهی بر صحت ارزیابی کمونیستها از کومه له بعنوان جناح چپ ناسیونالیسم کرد است.
این کنفرانس که کومه له آنرا مثبت ارزیابی میکند چیزی جز تجمع احزاب و جریاناتی نیست که در سه دهه گذشته کارنامه روشنی از بی کفایتی و لاقیدی نسبت به خواست کارگران و اکثریت مردم از خود بجا گذاشته اند. اینها حتی قادر به انجام وظایف جدی در جهت رفع ستم ملی و رادیکال عمل کردن در راستا آن نبوده اند. این جریانات خود جزو موانعی هستند که نه تنها برای رهایی جامعه از ستم طبقاتی بلکه حتی برای حل مسئله ملی نیز باید از سر راه کنار زده شوند. اما امروز این احزاب برای کومه له خودی تر از آن است که این کارنامه خدشه ای به دوستی فی ما بینشان وارد نماید. موضع ابراهیم علیزاده نسبت به اهمیت برگذاری این کنفرانس، ناسیونالیسم کومه له را بدون نیاز به نورافکن انداختن رویش، به نمایش میگذارد. علیزاده آنچنان با حرارت در مورد تجمع ناسیونالیست ها صحبت میکند که گویی به کشف پدیده جدیدی در راستای حل مسئله ملی نایل آمده است.  ناسیونالیسم کرد در هیچ عرصه ای از مبارزه، رزه ای از رادیکالیسم را نمایندگی نکرده است و همیشه نقش ترمز در مبارزه مردم کردستان را بازی کرده است. قایم شدن پشت اعتراض و مبارزه مردم و معامله با آن به امری نهادینه در سنت جنبش ناسیونالیستی تبدیل شده است. یاد آوری پراتیک سه دهه گذشته این ها، عنصر آکاه جامعه را متوجه بی لیاقتی و عدم کارایی این جریان و شخصیت هایش مینماید. و صحت قضاوت کمونیستها را خاطر نشان می کند.
۲۰۱۱/۰۹/۲۲