صدیق جھانى
توضیح: بتاریخ ۳۱/۰۳/۰۶ مطلبی را تحت عنوان "رضا مقدم، تخریب و تمرین رهبری" به رشته تحریر در آوردم. در ارتباط با این موضوع، تعدادی از دوستان اظهار داشتند که آن نوشته حالت پیش داوری داشته است. استدلال آنها بر این مبنا استوار بود که این آقایان بخاطر سابقه ناموفقى که دارند، بعید بنظر می رسد که بار دیگر از تشکیل "حزب" جدید، دم بزنند. اکنون، آنها با امضاء "شورای مرکزی اتحاد سوسیالیست کارگری" و "به مناست اول ماه مه ۱۳۸۶" ، "بیانیه"ای در این زمینه انتشار داده اند. با این حال متوجه می شویم که پیش بینی بنده درست بوده است. اما ببینیم در این رابطه چه مى گویند.
از کوزه ھمان برون تراود که در اوست
ھیچ چیزى به اندازه شنیدن خبر و یا دیدن حزب واقعى کارگران خوش و زیبا نیست. اما کى و توسط کى؟ در این رابطه، شاخه سوم و منشعب از جریان موسوم به "کمونیزم کارگرى" که ھم اکنون تحت پوشش "سوسیالیست کارگرى" فعالیت مى کند، چنین نوشته است: "طبقه کارگر به حزب خود نیاز دارد. این یک اصل مارکسیستى است که ھر کارگر سوسیالیستى آن را بدیھى مى شمارد".
آنچه که ملاحظه کردید، مھمترین استدلال آنھا پیرامون تاسیس"حزب سوسیالیست کارگرى" را در بر مى گیرد. ظاھر قضیه مثبت بنظر مى رسد زیرا از "مارکسیسم" و رھایى "کارگر" دم مىزند. ھنوز این "حزب" ایجاد نشده، در نتیجه بخش اصلى بحث را به آینده و اساسا به زمان اعلام موجودیت آن موکول میکنم. اما در حال حاضر، قضیه این است که گروه نامبرده طى فراخوانى از کارگران تقاضاء کرده‌اند که در مشارکت با آنھا "حزب سوسیالیست کارگرى" را بوجود بیاورند.
این فراخوان بنده را نیز در بر مى گیرد، در نتیجه حق دارم که در مورد درخواست آنھا اظھار نظر نمایم. اگر بیاد داشته باشید، پرچمداران این جریان با ھمین استدلال و ادبیات "حزب کمونیست ایران" را تشکیل دادند و بعد از مدتى اظھار داشتند که این حزب نمى خواھد مشکل کارگر را حل کند. در نتیجه بمنظور سرو سامان دادن به نابسامانى کارگران، بطور شتاب زده از آن کناره‌گیرى کردند. حال، ١۵ سال از انشعاب این دوستان مى گذرد، جا دارد در این مورد بپرسیم، خارج از حزب کمونیست ایران" و کومه‌له مشغول چه بودید؟ چه گلى به سینه کارگران زده‌اید؟ علت این چیست که تعداد شما از مرز ١۵ نفر تجاوز نکرده و ھر روز "حزبى" را مى سازید؟
به ھر حال، به اصل موضوع برگردیم. اگر به ظاھر فراخوان توجه داشته باشید، بطور ساده مى توان در مورد نگفته‌ھا نیز قضاوت کرد. از نظر من، اصل ھدف پشت حرف ھاى زرق و برقدارى قرار گرفته که در"بیانیه بسوى حزب" بکار برده‌اند. اگرچه با شکافتن متن انشایى که بیرون داده‌اند، نگفته ھا ھم مشخص میشود، ولى از خیر آن میگذرم زیرا بھتر آن است که فعلا به خود انشاء توجه داشته باشیم. براى کسى که در بطن استثمار و محرومیت چشم به جھان گشوده باشد، براى کسى که در گرماگرم مبارزه طبقاتى با علم رھاى بخش مارکسیسم آشنا شده باشد، با قاطعیت مىتواند بگوید که این فراخوان با اصول مارکسیسم در تناقض قرار دارد. پس، اگر بخواھیم این استدلال را از حد ادعا بیرون بکشیم، ابتدا لازم است که نقطه تمایزش را با مارکسیسم توضیح بدھیم.
در ربطه با تحزب کارگرى، پایه اىترین دیدگاه "کارل مارکس" بر این مبناء و اصل استور است که وى پدیده "حزب" را به بمثابه یک ابزار مبارزاتى نگاه مى کند نه ھدف. اما از نقطه نظر گروه نامبرده "حزب" ھدف است نه ابزار. پس مشخص مىشود که "بیانیه" این جمع مبنى بر تلاش جھت تاسیس "حزب سوسیالیست کارگرى" از ریشه مى لنگد و با اصول پایه اى "مانیفست کمونیست" ھمسویى ندارد.
در این رابطه، نیت آنھا مورد روانکاوى من نیست. بلکه بر عکس، در این چھارچوب به آن مسئله مى اندیشم که چرا آنھا و امثالھم "راه رھاى کارگران" را در پیش مى گیرند، اما در باطن راه منحرفى را مى پیمایند؟ شاید مفید واقع بشود که پیرامون اینگونه واقعیت ھا مقدارى تعمق بکنیم. در این زمینه و به سھم خود، مقدارى روى نکته اى که ذکر شد مکث مى کنم.
ھنر انسان ھاى بزرگى مانند "مارکس" و "انگلس" اساسا در آن بود که آنھا دنبال حزب سازى و بعدا انحلالش راه نیافتادند. بنظر من، دلیل اصلى عدم ساختن حزب و یا نپیوستن آنھا به این یا آن حزب، به معناى تشکل گریزیشان نبوده. بر عکس، عمده ترین سبب چنین امرى، از نا آمادگى کارگران نشات گرفته است. ھمانطور که در تاریخ کشمکش ھاى طبقاتى پیداست، این دو متفکر بزرگ جھان، جھت پر کردن خلاء ذکر شده از زندگى و فراغت خود زدند و ذھن خویش را به آن مھم معطوف کردند که طبقه کارگر ضرورت حزب خود را وسیعا درک نماید و از آن طریق سوسیالیزم را از آن خود نماید. پس روشن مى شود که حزب کارگرى زمانى معنى پیدا مى کند که آحاد کارگران و زحمتکشان آن را بعنوان یک ضرورت در زندگى و چالش ھاى روزانهشان احساس کنند. در غیر اینصورت، اگر تعدادى انگشت شمار روشنفکر و حتى کارگر چنین حزبى را بسازند، بىتردید در چھاچوب تشکل نخبگان باقى خواھد ماند. اگر، حزب نخبگان میتوانست مشکل گشاء باشد و در دنیاى واقعى کارگران را زیر یک چتر واحد متحد نماید، خیلى وقت پیش "کارل مارکس" و "انگلس"
نه‌تنھا در آلمان و بریتانیا بلکه در سراسر جھان ده‌ھا حزب مشابه را مى ساختند و بدین صورت به رھایى کامل دست مى یافتیم. پس به آن نتیجه مى رسیم که قضیه به این سادگى نیست.
ایجاد ستاد رھبرى کارگرى، ابتدا مستلزم مجموعه‌اى فاکتور از جمله برگزارى مجمع عمومى منظم، فضاء و شریطى است که کارگران بطور آزادانه بتوانند در مورد زمینه ھاى واقعى آن، با یکدیگر تبادل نظر نمایند و بعد از طى کردن این راه‌ھا، طبعا باید حق طبیعى خود آنھا باشد که پروسه ایجادش را ھم فراخوان بدھند. از این رو، به این نتیجه مى رسیم که فراخوان این دوستان، به دو دلیل بى احترامى به حقوق کارگران محسوب مىشود. نخست، از نمایندگى آنھا ظاھر شده و دوم توان و ظرفیتھاى فعالین کارگرى را زیر سوال برده است. اشتباه این دوستان، اینجاست که آنھا اخبار منعکس شده را جایگذین واقعیتھا کرده و از آن شرایط اعتلاى انقلابى درست کرده اند. اما، برخلاف تز مشمئز کننده اى که این جریان مطرح کرده، پیشروان درون جنبش کارگرى، تا این اندازه خام نیستند که آنھا فکر مى کنند. بر عکس، آنھا نبض واقعى جامعه را در کف دستھاى خود دارند و اگر چنین روزنه‌اى روبرویشان باز بشود، ھرگز چشم به انتظار رھمنود کسى نمى مانند.
ھر گاه، در بطن چالش ھاى متین کارگرى، بر ضرورت ایجاد حزب فرانخبگان تاکید شد، آنگاه تاسیس آن بسیار منطقى و موثر بنظر مى رسد. منتھا، تا آنجایکه به شرایط کنونى برگردد، کارگران آمادگى چنین حزبى را ندارند زیرا در حال حاضر صفوف طبقاتى آنھا در اوج پراکندگى و مبارزات روزانهشان ھم کماکان در حالت تدافعى قرار دارد. در این شرایط، مھمترین کار این است که کل انرژیھا روى وحدت طبقاتى گذاشته شود. اگر خود را فریب ندھیم و به واقعیت ھاى موجود با چشم ھاى بازترى نگاه کنیم، خواھیم دید که ما در ھمان گام ھاى نخست یعنى عدم خودآگاھى کارگران ھستیم. در نتیجه و بدون حل این مسئله، ھر حزبى و تحت ھر نامى ساخته بشود، محکوم به شکست است زیرا از چھارچوب نخبگان فراتر نمى رود و آخر سر نیز دعوا بر سر کرسى تشکیلاتى در بین نخبگان به اوج تیرگى مى انجامد و روزى از نو سرنوشت جریانات موسوم به "کمونیزم کارگرى" تکرار مى شود.
در تقابل با پیامدھاى جبران ناپذیر چنین لطمه ھا و ماجراجوى غیر مسئولانه اى باید ایستاد. اکنون مصلحت طبقه کارگر ایجاب مى کند که بجاى ماجراجوى و دامن زدن به فرقه گراى، روند چالش ھاى جارى را تقویت کرد. شکى نیست که ارتقاء جنب و جوش ھاى موجود، گام به گام زمینه را بسوى تاسیس حزب واقعى کارگران فراھم مى کند. آنچه که ذکر شد، بر سه اصل تاکید مى ورزد. اولا، لازم است که این مبحث در جمع نخبگان فراتر برود و به یک آرزو و نیاز جمعى مبدل گردد. دوما، وقتى به مرحله ساختن حزب رسیدیم، آنگاه باید اجازه داد که خود کارگران خط و مشى سیاسى و اجتماعى آن را اتخاذ نمایند. سوما، حزب مورد نظر زمانى مىتواند نقش پیشتاز و سازمانده بازى کند که جامعه بسوى اعتلاى انقلابى نزدیک شده باشد. در غیر این صورت، به ضد خودش تبدیل میشود.
تا آنجایکه به اوضاع سیاسى ایران و موقعیت جنبش کارگرى برگردد، تاسیس اینگونه احزابى حتى اگر جھت گیرى درستى را ھم دنبال نماید مقدور نیست زیرا استبداد ملى و مذھبى محض در آن جامعه حاکم است و از سوى دیگر جنبش کارگرى یک پارچه بنظر نمى رسد. از این رو، لازم است چاره اندیشى کرد که چرا کارگران صف واحد و سراسرى ندارند؟ کمبودى که به آن اشاره شد، از طریق ایجاد حزب تامین نمى شود زیرا در شرایط فعلى وضعیت بگونه‌اى قرار دارد که ھیچ حزبى نمى تواند طبقه کارگر را در مقابل نظام سرمایه‌دارى منسجم کند. مشکل اینجاست که این احزاب ابتدا در بطن مبارزات کارگرى برنخواسته‌اند و از سوى دیگر طبقه کارگر ھم تحت فشارھاى سیستماتیک با ھارترین رژیم ھاى عصر حاضر دست بگریبان است.
ھمانطور که تاکید کردم، اوضاع و احوال کنونى ایجاد احزاب جدید را نمى طلبد و اگر کسى ھم از کمبود "حزب" رنج مى برد و مى خواھد از آن طریق نقش ایفاء نماید، بى گمان از این راه موفق نمیشود که به نابسامانى ھاى درون جنبش کارگرى پاسخ عملى بدھد. بر عکس، ایجاد آن، شرایط کنونى را پیش روى فعالین کارگرى بحرانى تر خواھد کرد. برخلاف تزھاى صرفا روشنفکرانه‌اى که این گروه انتشار داده است، وضع موجود از دلسوزان طبقه کارگر مى طلبد که بطور روتین و خارج از ھر گونه توقع حزبى، بفکر ارتقاء ظرفیتھاى مبارزاتى کارگران در تمام شئون زندگى باشند. تردیدى نیست که در بطن دامن زدن به چنین روندى، کل کارگران و زحمتکشان به ضرورت ساختن حزب واقعى خود پى مى برند. به آن نتیجه مى رسیم که گام به گام باید جلو رفت. اما، عدم درک چنین روندى از جانب سردمداران جریان به اصطلاح "سوسیالیست کارگرى" و امثالھم، دقیقا بیانگر آن حقیقت است که آنھا زیر پوشش "کارگر" و "سوسیالیزم" در جستجوى دامن زد
ن به فرقه گراى محض مى باشند. ھمانطور که در مقدمه نیز تاکید کردم، آنھا در طول تاریخ در صدد ایجاد "حزب"ى گشته‌اند که خود لیدر و فرمانروایش باشند و به ھمین دلیل است که امروز نیز عزم جزم کرده‌اند که "حزب سوسیالیست کارگرى" بسازند.
ھراس از چیست؟
در صفحه نخست و در بند (١) این گروه چنین نوشته است: "دور تازه جنبش کارگرى در سه سال اخیر یکبار دیگر از لحاظ تجربى نیز نشان داده است. امروز آگاه ترین فعالان چپ جنبش کارگرى وجود یک حزب سوسیالیستى معتبر و با اتوریته نزد کارگران را براى پیشروى مبارزه طبقه کارگر را در ھمین مرحله حاضر نیز عامل تعین کننده اى مى دانند".
آنچه که ذکر شد، دومین استدلال آنھا مبنى بر تاسیس "حزب جدید" است. قبل از ھر چیز، لازم مى دانم بر نکاتى در این زمینه تاکید نمایم. اولا، این جمع با ھمین استدلالھاى امروز، دیروز "حزب کمونیست کارگرى ایران" را تاسیس کردند و مانند "آھورا" مداوما به مردم ایران وعده مىدادند که به زودى حکومت ج.اسلامى را به زیر مى کشند و برابرى را با خود به ارمغان مى آورند. آیا حق داریم بپرسیم، چرا اینطور نشد؟ آیا حق داریم سوال کنیم، چرا از "حزب کمونیست کارگرى" که خود ساختید، منشعب شدید؟ آیا سرنوشت "حزب" جدید ھم مانند پیشین نخواھد شد؟
به ھر حال، اینکه جنبش کارگرى در طول سه سال اخیر مقدارى فرق کرده، دقیقا بھانه‌اى است براى پوشش واقعیتھاى پشت پرده. اگر جنبش کارگرى تا آن سطح جلو رفته و امروز بر ضرورت "حزب سوسیالیست کارگرى" تاکید مى ورزد، پس چرا خود فعالینش این مھم را نمى سازند؟ آیا آنھا نمایندگى تشکیل چنین "حزب"ى را به شما واگذار کرده‌اند؟ اگر، شما مانند ھمیشه فقط تئورى بافى نمى کنید و خرده شیشه‌اى در کار نیست، پس چرا روى آن "حزب" فرضى که در آینده در صدد ایجادش ھستید، اسم جریان فعلى خود (سوسیالیست کارگرى) را گذاشته‌اید"؟. بنظر من، این نھایت خط استیصال است زیرا اگر کسى خواھان رھایى کارگر باشد، از چنین موضع حق به جانب و از بالا با طبقه کارگر و فعالینش نگاه نمى کند.
استنتاج این گروه از وضع موجود این است که آنھا فکر مى کنند جنبش کارگرى وارد فاز جدیدى شده و دیر یا زود کارگران حزب واقعى خود را مى سازند. اینھا، براى اینکه از قافله جانمانند، از ھمین امروز تلاش مى کنند که دست خود را جلو بیاندازند تا از قافله عقب نمانند و یا حداقل امتیاز آن حزب را به اسم خود ثبت کنند.
این معما، دقیقا شبیه داستان طنز آمیز کتاب پھلوان پنبه عزیز نسین است. قھرمان این کتاب ١٢ برادر است که ھر کدام از آنھا رئیس دولت و یا حزبىاند. خلاصه کنم، روزى عزیز نسین براى استراحت وارد قھوه‌خانه‌اى در شھر آنکارا مى شود. با اولین نگاه چھره‌اى را مى بیند که احساس مى کند وى را مى شناسد. به سمت او حرکت مى کند و در کنار دستش مى شیند و ازش مى پرسد، پاردون شما کمال بى ھستید؟ طرف در جواب مى گوید بله خودم ھستم. عزیز نسین مى گوید، شما که عضو فلان خانوده نامدار ھستید و ھمه‌تان کاره‌اى مى باشید، اینجا چکار مى کنید؟ کمال بى، در جواب مى گوید: بخاطر ترس! عزیز مى پرسد: چه ترسى؟ کمال بى، در جواب علت ترس را بدین صورت توضیح مى دھد: ھمانطور که مى دانید ما ١٢ برادر ھستیم و ھر کدام رئیس دولت یا احزاب موجود مى باشیم. در حال حاضر، ١١ حزب در ترکیه موجود است و سکان رھبرى این ١١ حزب در کف دست برادران من قرار دارد. چندى پیش، ما ١٢ برادر با ھم یک جلسه اضطرارى برگزار کردیم و در آن جلسه تصویب شد که تا اطلاع ثانوى من آزاد باشم تا نکند حزب تازه‌اى درست بشود و اعضاى خانواده ما در آن سھمى نداشته باشند. از این رو، بنده در کمین نشتسته‌ام که اگر حزب جدیدى درست شد، در آن ثبت نام نمایم و از آن طریق سکان رھبریش را بعھده بگیرم.
اگر کسى داستان طنز آمیز کتاب "پھلوان پنبه" را مطالعه کرده باشد، عینا سرنوشت کل خانواده "کمونیزم کارگرى" برایش مجسم مى شود زیرا در راس آنھا ھم ١٢ نفر قرار دارد و ھر کدام براى خود "حزب"ى ساخته و مدعى آن است که او ادامه دھنده خط "منصور حکمت" مى باشد. اما بر عکس، ١١ "حزب" و ١٢ برادر ترکیه‌اى، "کمونیزم کارگرى" گامى جلوتر رفته و در ھر کدام از این "احزاب"، یک فراکسیون نیز زده‌اند که نکند احزاب تازه‌ترى در عرصه سیاست ایران اعلام موجودیت نمایند.
به اصل موضوع برگردیم. نگاه این گروه به جامعه و تحزب کارگرى، دقیقا تداوم بینش "چپ روشنفکرى" بیش از چھار ده‌ھه اخیر است که در خارج از سوخت و ساز درونى طبقه کارگر کماکان چوب در تاریکى مى کوبد و در جستجوى نور است. این متدولوژى در برخورد با حزب کارگران، روى دوم سکه و ھمان ریلى است که این دوستان با توسط به آن، چند
سال قبل جریان موسوم به "کمونیزم کارگرى" را ساختند. ممکن است پرسیده شود، منظور از روى دوم سکه چیست؟ اگر به ادبیات سه ده‌ھه اخیر آنھا نگاھى بیافکنید، آنگاه بطور واضح مىبینید که آنھا این ھمه احزاب مختلف را در خارج از جامعه و اساسا بدون مشارکت با فعالین کارگرى ساخته‌اند. اکنون، آنھا بو برده‌اند که در سطح جامعه کسى خریدار چنین احزابى نیست. در نتیجه، این دفعه شگرد را عوض کرده اند و به آن نتیجه رسیده‌اند که گویا بھتر آن است که در مشارکت با "کارگران" و در درون جامعه "حزب سوسیالیست کارگرى" را بسازند.
اولا محال است که چنین "حزبى" شکل بگیرد. دوما، اگر در سطح محدودى وسوسه در بین تعدادى از کارگران بىاندازد، بى شک مخرب خواھد بود زیرا کارگران را با دشوارى مالى و جانى رودرو مى کند.
تشکل مستقل کارگرى از حزب جدید واجبتر است
چند سالى است که بحث بر سر ایجاد تشکل ھاى مستقل کارگرى، به یکى از موضوعات داغ کارگران پیشرو تبدیل شده است. در تداوم با این مباحث، ھم اکنون تعداد قابل توجھى "انجمن"ھا، "کمیته"ھا، "شورا" و نھادھاى مختلف در بعد سرتاسرى شکل گرفته و فعالین کارگرى از طریق اینگونه راه‌ھا در تدارک آن ھستند که یک ظرف مناسب فرا گرایشى، فرا حزبى و مشترک جھت به کرسى نشاندن مطالبات کارگرى ایجاد نمایند. گرچه، تشکل مورد نظر تابحال شکل نگرفته، اما انعکاس بحث ھایش به مایه خوشحالى طیف وسیعى از کارگران تبدیل شده و امید آن مىرود که در آینده نه چندان دور این مھم را به سرمایه‌داران تحمیل نمایند.
اما این روند، از دو جبھه متفاوت یعنى ج.اسلامى و جریانات غیر کارگرى مورد ھجوم و تحت فشار قرار دارد. نخست، نظام سرمایه‌دارى ایران، از این زاویه با تشکل توده‌اى کارگران مخالفت ورزیده و شدیدا در ھراس است که در واقع فکر مى کند، اگر چنین ظرفى بوجود بیاید، آنگاه در دراز مدت توازن قواء به نفع کارگران عوض مى شود و جدا از این، قطب تازه‌ترى در مقابل آنھا شکل مى گیرد که در اساس روند آتى تشدید ناعدالتى ھا و بارآورى کار را با دشوارى روبرو مى سازد.
در نتیجه، این رژیم تصمیم گرفته که از راه‌ھاى مختلف موانع ایجاد نماید که اینطور بلوکى متحقق نشود. دومین مشکل، از جانب کسان و یا جریاناتى صورت مى گیرد که زیر پوشش "چپ" و "طرفدار" کارگر، از طرفى دارند آتو دست سرکوبگران مى دھند و از سوى دیگر به فرقه‌گراى در درون جامعه دامن مى زنند. اگر توجه کرده باشید، این دسته از "اپوزسیون"، تمام مشغله و تلاشش این است که حرکت ھاى اعتراضى محرومان را بخود نسبت دھد. قابل ذکر است که آنھا اینگونه کارھا را از زاویه دشمنى علیه کارگران انجام نمى دھند، بر عکس مشکل اصلى شان عدم ریشه اجتماعى است و فکر مى کنند از این سو مى توانند آنرا متحقق سازند.
خواست و آرزوى رژیم ج.اسلامى ھم ھمین است که این جریانات انجام مى دھند زیرا آنھا در کمال آرامش مدارک کافى علیه کارگران تھیه مى کنند و با توسط به آن، مى کوشند که به روند رو به پیش موجود، عقبگرد نمایند. در واقع، طرفدارى اینگونه "چپ"ھا از طبقه کارگر، دقیقا مانند دوستى "خاله خرسه" است زیرا آنھا ھم از روى ناآگاھى شان بر پیکر "دوست" خود (طبقه کارگر) لطمه وارد مى کنند و از سوى دیگر اجازه نمى دھند که مباحث کنونى بر سر تشکلھاى کارگرى مسیر واقعى خود را طى کند و آخر سر و در یک فضاى باز و سالم، طبقه کارگر از درد و رنجھاى چندین ساله‌اش فارغ بشود.
گرچه سیاستھاى ضد کارگرى رژیم تازگى ندارد، اما اگر توجه کرده باشید، بعد از سر کار آمدن، "احمدىنژاد" و مناقشه بر سر "بحران ھسته"اى حادتر شده و ھم اکنون ماموران انتظامى طبق یک نقشه از پیش طراحى شده، در صددند که به بھانه "امنیت ملى" و تداخل اپوزسیون، وضع موجود را متشنج نمایند و در بدترین حالت نارضایتى و مطالبات توده‌ھاى محروم را مانند قبل به چھارچوب فعالیت زیر زمینى بکشانند. نمونه‌ھاى این شبح شوم را، میتوان از یورش به ابراز نارضایتى مسالمت آمیز کارگران نیشکر "ھفت تپه"، سرکوب وحشیانه زنان آزادیخواه در میدان "ھفت تیر"، میلیتاریزه کردن شھرھا به بھانه "بدحجابى"، بازداشت ھا و سرکوب گسترده کارگران در جریان اول ماه امسال و از سوى دیگر پرونده سازى بى پایه و اساس علیه فعالین کارگرى، باید دید.
نکاتى که ذکر شد، دقیقا به مبحث حاضر پیوندى دارد زیرا فراخوان این گروه مبنى بر ساختن "حزب سوسیالیست کارگرى" در داخل، فضاى موجود را به نفع ج.اسلامى آلو
ده مى کند. سوال اینجاست، در جامعه‌اى که آزادى بیان منموع است، در جامعه‌اى که حتى فعالیت صنفى جرم محسوب مى شود، در جامعه‌اى که استبداد محض حاکم است، در مکانى که کرامت و ارزشھاى انسانى زیر سوال رفته و ھیچ معناء و مفھومى ندارد، پس چنین "حزب"ى چطور دایر مى شود؟
فکر مى کنم، از دو حالت خارج نیست. نخست، یا باید به ھمگرایى و ھمزیستى مسالمت آمیز با ج.اسلامى روبیاورد و یا از طریق اتخاذ روش ھاى ماجراجویانه و کنترل از راه دور تعدادى کارگر را جلو بیاندازد و چند قطعه عکس جھت درج در سایت ھاى اینترنتى براى اذھان عمومى تھیه نمایند و بدینوسیله آن را اعلام نمایند. در ھر حالت، این مسیر به ترکستان ختم مى شود.
ھمانطور که تاکید کردم، این ھارت و پورتى بیش نیست زیرا فضاى کنونى انقلابى نیست و اگر روزى نیز در آستانه اعتلاى انقلابى قرار بگیریم، بناء به گذشته‌ى که این جریان دارد، شنونده‌اى در بین توده‌ھاى کارگر و زحمتکش نخواھد داشت. این جریان، مانند دیگر شاخه‌ھاى "کمونیزم کارگرى"، نان به نرخ روز مى خورد. اگر توجه کرده باشید، ھر وقت جنب و جوشى در سطح جامعه در حال جریان باشد، اینھا "حزب" و "فرکسیون" مى سازند و ھر وقت با رکود مواجه بشود از یکدیگر منشعب مى شوند.