اینکه جمهوری اسلامی یک حکوت دیکتاتور و سرکوبگراست مسئله شناخته شده ای است . اغراق نیست اگر گفته شود که این خاصیت رژیم اسلامی ایران رکورد تاریخ دوره مدرن بشریت را دارد. در واقع هیچ حکومت دیکتاتوری و جنایتکار را نمی توان یافت که به اندازه جمهوری اسلامی به قدمت عمر خودش یعنی سی و چند سال برای اعمال جنایتکارانه اش سر زبانها بوده باشد و به وسعت جهان مورد انتقاد ، سرزنش و محکومیت افکار عمومی جهانیوحتی دولتها قرار گرفته باشد. مسئله ای که بیشتر از همه در سطح اروپا و مدیا و افکار عمومیش روزمره تکرار میشود. رژیمی که ابتدایی ترین حقوق مردم را پامال کرده وهر صدای اعتراضی را با سرکوب و خشونت قرون ووستایی جواب می دهد. استفاده از ابزارهای خشونت و سرکوب علیه مخالفین و معترضین  و زندان و شکنجه و اعدام را به یک نرم عادیی جامعه ایران تبدیل کرده است. پاسخ به نیازها و مطالبات برحق مردم را با زندان شکنحه و اعدام می دهد . در همچون شرایطی برای بسیاری که از شرایط اختناق رژیم به تنگ آمده اند و خصوصا فعالین سیاسی و فعالان عرصه های اجتماعیکه برای آزادی وحقوق انسانی و اجتماعی و مدنی در این جامعه در تلاش بوده اند تحت فشار دستگاه سرکوب رژیم چنان در تنگنا قرار می گیرند که برای نجات خود از شکنجه و زندان رژیم مجبور به فرار و ترک ایران میشوند. اما این فرار اجباری اگر با موفقیت از تعقیب مامورین رژیم و صرف دار وندار زندگی برای رسیدن به جای امن صورت بپذیرد تازه داستان غم انگیز پناهندگی شروع میشود.در اینجا کشورهائی اروپائی که متعهد به کنوانسیون ژنو ۱۹۵۱ و پروتکل ۱۹۶۷ می باشند یعنی خود را متعهد به پیش برد این قوانین می دانند و انتظار می رود که فراریان از جنگ و خشونت و سرکوب را تحت پوشش قوانین پناهندگی خود قرار دهندبیشترین موانع را برای ورود این فراریان ایجاد کرده اند. اولین مسئله در رابطه با پناهجویان ایرانی در واقع بی توجهی به شرایط خفقان و غیر انسانی است که جمهوری اسلامی ایران ایجاد کرده است . شرایطی که علارغم اطلاع کشورهای اروپایی از آن و حتی محکوم کردنهای مکرر جمهوری اسلامی بدلیل نقض حقوق بشر از جانب این کشورها در جریان تقاضای پناهندگی پناهجوی ایرانی از جانب این کشورها نادیده گرفته میشود و هفت خان پروسه پناهندگی را در مقابل پناهجو قرار می دهند. از جمله این کشورها ،می توان کشور سوئد را نام برد که خود از امضاء کنندگان این قرار داد می باشد.شرایط پناهنده پذیری در این کشور به خصوص برای پناهجویان ایرانی روزبه روز سخت تر ومشکل تر می شود چنانکه اداره مهاجرت سوئد حق پناهندگی پناهجویان ایرانی را به رسمیت نمی شناسد. فعالینی که برای دفاع از حق کارگران، زنان، کودکان و جنبش آزادیخواهانه و حقوق مدنی زندان و شکنجه شده و تحت اذیت و آزارگرفته اند از طرف  ادره مهاجرت سوئدشرایط امنیتشان چندان جدی گرفته نمی شود. در دادگاههای مهاجرتی که تشکیل می گردد از پناهجویان سند فعالیت و سند اثبات هویت خواسته می شود ارائه شناسنامه برای اثبات هویت در خیلی از موارد رد می گردد. و سطح فعالیت پناهجویان سیاسی را فقط در حد رهبری یک حزب یا یک گروه سیاسی قبول می کنند. پناهجویان را در یک کابوس و یک شرایط بسیار غیردشوار بدون داشتن حق کار و مسکن و تحصیل قرار می دهند. اعتراض به این شرایط و به چالش گرفتن این سیاست دولت و اداره مهاجرت سوئد یکی از مسائل مطرح در جامعه سوئد در سالهای گذشته  بوده است. جنبش دفاع از حق پناهندگی با حمایت افکار عمومی انساندوستانه و شخصیتها و احزاب و نهادهای مختلفش در جامعه سوئد یک واقعیت داده شده است که بطور مدام سیاست پناهنده پذیری این کشور را مورد انتقاد شدید قرار داده و علیه این سیاست به اعتراض بر خاسته است. وجود نهادها و سازمانهای مختلف دفاع از حق پناهندگی و اعتراضات متشکل سازمان یافته دفاع از حق پناهندگی نتیجه این بستر واقعی است. در یک سال گذشته با تشدید سخت گیری بیشتر بر سیاست پناهنده پذیری سوئد خصوصا در رابطه با پناهجویان ایرانی، سوئد با موجی از اعتراضات و تحرکات پناهجویی روبرو بوده است. بطورکه نه تنها انعکاس وسیعی در مدیا و افکار عمومی داشته بلکه عملا اداره مهاجرت سوئد را به عقب نشینی های معینی وادار نموده است. توقف دیپورت تعدادی از پناهجویان ایرانی در دو ماه گذشته را باید نتیجه موفقیت آمیز این تلاشها دانست.بیشک تلاش و فعالیت سازمانهای مدافع حق پناهندگی در این کارزار جایگاه ویژه ای دارد.فعالیتی که در رساندن صدای اعتراض پناهجویان به جامعه و نهادهای دخیل در امر پناهندگی و همچنین آمادگی پناهنجویانبرای پیشبرد امورات پناهندگی و مقابله با سختگیریهای اداره مهاجرت تاثیر بسزیی داشته است. سازمان سراسری پناهندگان بیمرز هم یکی از این سازمانها می باشد که همواره طی سالهای طولانی این وظیفه انسانی را عهده دار بوده است.سازمان سراسری پناهندگان از حق پناهندگی بعنوان حق انسانی و طبیعی انسانهای که بدلیل شرایط ناهنجار اجتماعی و سیاسی محل زندگی خود را ترک می کنند دفاع می کند. بیمرز مخالف هر گونه تبعیض جنسی،اجتماعی، نژادی است و از ارزشهای اجتماعی پیشرو و مدرن دفاع می کند. برای اطلاع دوستان پناهجو و علاقه مندان فعالیتهای بیمرز می خواهم به گوشه ای از فعالیتهای واحد استکهلم سازمان اشاره ای داشته باشم.  در واحد استکهلم سازمان، جلسات هفتگی پیرامون مسائل پناهندگی و حول و حوش امورات پناهجویان با شرکت پناهجویان و اعضای سازمان برگزار می گردد.در این جلسات سیاستهای پناهنده پذیری،قوانین و امورات اداری، کیسهای مختلف و راهکارهای قانونی، تجارب و شیوهای عملی پروسه پناهندگی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. در مواردی از مجربین عرصه پناهندگی و وکلای با تجربه در ضمینه مسائل حقوقی و قضائی و پناهندگی دعوت می شود و سئولات مربوط به این عرصه ها مورد بحث و ارزیابی قرار می گیرد. دادن اطلاعات مورد نیازو مشاوره حقوقی توسط مسئولین سازمان یکی دیگر از موارد فعالیت هفتگی ماست.
ما پناهجویان در جریان پروسه طولانی پناهندگی با قوانین اداره مهاجرت باید دست و پنجه نرم کنیم. دوره ای که با انتظار، دلهره و سختیهای معیشتی و امنینتی بسیار همراه است. اما موفقیت ما بخشا به آن تلاش آگاهانه ای بستگی دارد که در پیش می گیریم.
 به امید سرنگونی هر چه زودتر جمهوری اسلامی