قانون کار جمهوری اسلامی را بعد از سالها کشمکش بین سرمایه داران و طبقه کارگر، سرانجام در توازن قوای نامساعد و سرکوبگری عریان، در جهت تامین منافع و سود بیشتر کارفرمایان وسرمایه داران به تصویب مجلس اسلامی رساندند. قانونی که نه تشکل مستقل کارگری را به رسمیت می شناسد و نه حق اعتصاب و تجمع و حق تعیین دستمزد توسط نمایندگان واقعی کارگران را. متعاقبا قانون قراردادهای موقت، شرکتهای پیمان کاری و ده ها مورد دیگر نقض حقوق کارگر به این قانون اضافه شد.
تلاش چند ده ساله طبقه کارگر علیه قانون کار و مبارزه بی وقفه برای تامین شرایط قابل تحمل کار و زندگی طبقه کارگر، همواره به مثابه مانع و خطری در مقابل سرمایه داران و دولت و سودآوری سرمایه ها در جریان بوده است. اما این تلاش ها هیچگاه تعرض های مداوم به سطح معیشت طبقه کارگر را متوقف نکرده است.
قانون حذف یارانه ها، آزاد سازی قیمت ها و انجماد دستمزدها، به این تعرضات جنبه بسیار گسترده و غیرقابل قبولی بخشیده است. و حالا آمده اند و با تغییرات جدید در قانون کار از قبیل باز گذاشتن بیش از پیش دست کارفرمایان در اخراج کارگران، کاهش فاحش حق شیفت و نوبت کاری و قطع تعلق ۴۰ درصد دستمزد بیشتر به کار در روزهای تعطیل و اضافه کاریها، از مقدار همین افزایش ناچیز و ۹ درصدی دستمزد نیز بکاهند.
سرمایه داران هنوز راضی نیستند و سود بیشتری می خواهند. هربار قانون کار مصوب خود را در غیاب نمایندگان واقعی کارگر، دستکاری و در جهت کار ارزان تر و سودآوری بیشتر آن را تغییر می دهند. اما در مقابل، طبقه کارگر هم مشغول صف بندی طبقاتی خود در مقابل این توحش سرمایه داری است.
اعتصاب کارگران پتروشیمی خوزستان به یمن اتحاد و تشکل سندیکایی شان و با تلاش رهبران و فعالین این بخش کارگری، توانست عقب نشینی ای به کارفرمایان ودولت تحمیل کند و آنان را به قبول الغای طرح شرکت های پیمانکاری وا دارد. این پیروزی بزرگی برای کارگران پتروشیمی ها هم به دلیل متحقق شدن خواستها و هم به دلیل تامین اتحاد صفوف کارگران و تشکل مستقل کارگری شان است. همچنین، این پیروزی، به عنوان یک درس و تجربه با ارزش در طول دهه های اخیر برای کل طبقه کارگر هم هست. این سکوی یک تعرض جدید برای دیگر بخش های طبقه کارگر و ایجاد یک صف متشکل ومتحد و سازمانیافته در مقابل تعرض های پشت سر هم دولت وکارفرمایان و سرمایه داران است.
تجربه اعتصاب شکوهمند کارگران پتروشیمی جنوب نشان داد که حتی با وجود سراسری نبودن مبارزه کارگران، اما به دلیل وزنی که این بخش طبقه ما در اقتصاد و جامعه دارد، می تواند وتوانست سرمایه داران را به تجدید نظر در یکی از اشکال استثمار و قوانین ضد کارگری یعنی شرکت های پیمان کاری وادار سازد.
تا به زباله دانی ریختن کل قانون کار جمهوری اسلامی که بر اساس کار ارزان، کارگر خاموش تنظیم شده است هنوز راه درازی در پیش است. اما طلیعه خودآگاهی بیشتر، اتحاد صفوف رهبران و فعالین کارگری، تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری، برگزاری مجامع عمومی کارگران، تشکیل اتحادیه ها و تشکلهای صنفی کارگران، فعالیت های آگاهگرانه کارگران سوسیالیست و رهبران عملی کارگران در باره کارکرد سرمایه داری در ایران و قوانین اقتصادی و سیاسی و ترفندهای سرمایه داران علیه طبقه کارگر و غیره و غیره ، بطور چشمگیر و امید بخشی نمایان شده است.
اکنون به جای مفسرین و روشنفکران بورژوا، شفاف ترین و واقعی ترین ارزیابی از رابطه کار و سرمایه و اقتصاد ایران و قوانین و شگردهای سرمایه داران و دولت را از زبان و قلم خود کارگران و فعالین و رهبرانشان می شنویم و می بینیم. اکنون بیش از هر کس، فعالین و رهبران کارگری منافع و سیاست های کارگری را در مبارزات و جنبش طبقاتی کارگران نمایندگی می کنند. این تحولی است که در میان طبقه کارگر درجریان است و می تواند در مسیر پیشرفت و تعمیق و گسترش خود طبقه کارگر را برای مقابله جدی و سرنوشت ساز با بورژوازی و دولتش آماده کند.
مبارزه طبقاتی در ایران و در متن آن مبارزه اقتصادی و سیاسی طبقه کارگر برای افزایش دستمزدها، بیمه بیکاری، آزادی تشکل و تجمع واعتصاب، محورکلیه مبارزات اجتماعی و آزادیخواهانه علیه تعرض سرمایه داران به سطح معیشت طبقه کارگر و زحمتکشان جامعه است. هر پیشروی و پیروزی طبقه کارگر در بازپس گرفتن حقی و یا تحمیل مطالبه ای به دولت و سرمایه داران، به مثابه گرفتن سنگری برای به عقب نشاندن سرمایه داران و دولت و کند کردن لبه تیغ سرکوب و استثمار بر بالای سر جامعه است.
باید با تمام قوا از مبارزه طبقاتی کارگران در مقابل سرمایه داران و دولت، حمایت کرد. اقشا وسیع زحمتکشان و حقوق بگیران و تنگدستان جامعه، تنها در کنار طبقه کارگر و ایستادن پشت سر این طبقه شانس گشایشی در زندگی، فضایی آزاد و انسانی و دنیایی بهتر دارند. مرداد ۹۰ (ژوئیه ۲۰۱۱)