بدنبال اعتصاب عظیم کارگران شرکت دخانیات و مشروبات الکل دار “تکل” (Tekel) آنکارا در زمستان سال ٢٠١٠، که هزاران نفر از کارگران سراسر ترکیه برای اعلام همبستگی روزهای زیادی را در کنار این هم سرنوشتان در هوای سرد آنکارا پیکت کرده و با آنها حتی اعتصاب غذا کردند، دفتر آنکارا “دادستان کل روابط عمومی”، اسم نسبتا کراوات زده دم و دستگاه سرکوب همان پلیسی که با گاز فلفل و باتوم و غیره، وحشیانه به جان کارگران تکل افتاد، علیه ١١١ نفر از کارگران و فعالین کارگری ترکیه و اتحادیه کارگران تکل، از جمله دبیران فعلی و پیشین کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگران انقلابی ترکیه (دیسک)، دبیر اول حزب کمونیست ترکیه و چندین تن از مسئولین حال و پیشین اتحادیه‌های کارگری ترکیه، اقامه دعوی کرده است. عبدالوهاب یارن، که از جانب دادستان کل حرف می‌زند، گفته است که “به معترضین از جانب مقامات دولتی اجازه اعتصاب داده نشده بود و به کارگرانی که از شهرهای دیگر به آنکار رفته که در اعتصاب کارگران تکل شرکت کنند، هشدار داده شده بود.” روزنامه حریت از جانب تعدادی از فعالین چپ ترکیه گفته است که چنین کارهائی به اعمال روتین حزب اسلامی حاکم ترکیه تبدیل شده‌اند. این روزنامه گفته است که دانشجویانی که برای تحصیل رایگان اعتراض کرده بودند، هم اکنون ١۴ ماه است که در زندان بسر می‌برند. حریت همچنین در ماه سپتامبر ٢٠١٠ از مصادره اموال اتحادیه کارگران تکل توسط دولت ترکیه خبر داد.
کنفدراسیون جهانی کارگران خواربار و کشاورزی IUF در بیانیه‌ای گفته است: “دولت ترکیه با این اعلام جرم به جنبش کارگری ترکیه، اعلام می‌کند که هرگونه اعتراض در دفاع از حقوق کارگری و برای تأمین شغل و سایر حقوق اجتماعی جرم است و زندان بهمراه دارد. قانون کار در ترکیه هم اکنون نیز حقوق کارگران را برای چانه زنی و سازماندهی محدود کرده است. دولت ترکیه با اجازه دادن به این دادگاه مضحک می‌خواهد وضعیت را از اینکه هست هم وخیم‌تر نموده و حقوق کارگری در سطح بین المللی برسمیت شناخته شده و کنوانسیونهائی که خود امضا نموده را پایمال کند. این دادگاه راه را برای جرم محسوب نمودن هرگونه اعتراض کارگران به پایمال کردن حقوق شان را قابل تعقیب و زندان می‌کند.” این یک جنبه قضیه است. جنبه مهمتر قضیه به نظر من این است که جنبش کارگری در هیچ کجا و از جمله در ترکیه نمی‌تواند خودش را به چهارچوب قوانین دولتی محدود کند. همین که امروز فاشیستها در ترکیه با زبان دراز درباره “عدم گرفتن اجازه برای اعتراض” حرف می‌زنند، حاصل سالها تمکین به قوانینی بوده است که دنیا را به قهقرا کشانده است. این وضعیت می‌تواند و باید عوض شود. اما تا آن زمان فعالین کارگری ترکیه احتیاج مبرم به همبستگی بین المللی دارند. جنبش کارگری هم اکنون در حال اعتراض به گروکشی از این فعالین کارگری است و کمپینی بین المللی شایسته از جانب اتحادیه‌های کارگری در جریان است.
٢٩ مه ٢٠١١