سال دیگر از روز جهانی کارگران را پشت سر میگذاریم. در روز جهانی اول ماه مه ۱۱ اردیبهشت سالی دیگر بر حکومت سیاه جمهوری اسلامی افزوده شد. برای ما کارگران و لشکر کارگران مزدی عمر ننگین رژیم سرمایه اسلامی شروع سال بی کاری و فقر و نداری کارگران است. یک سال دیگر به عمر ننگین جمهوری اسلامی افزوده شد، سالی که سرتاسر جهان میدانند که جمهوری اسلامی ایران همانند طالبان، بن لادن و حماس ننگ بشریت امروز است.
ما مردم ایران در کجا ایستاده ایم، به کجا می خواهیم برویم؟ درحالی که دنیا امروز به سرعت با پیشرفتهای شگفت انگیز انترنت، تکنیک ژن، و تحقیقات فضایی و….. به سوی آینده ای پر از امید حرکت میکند. جایگاه ما مردم ایران با بودن این حکومت سرتاپا مرتجع با تمام جناح بندی مرتجع و……. کجاست؟! آیا میتوان به تغییر و تحول مثبت و سرنوشت ساز برای اکنون و آینده ایران امیدوار بود؟ آیا روزی ما کارگران، ما دانشجویان، ما زنان، ما جوانان خواهیم توانست با سرافرازی و سربلندی در جامعه ای سوسیالیستی، تواناییهای سرکوب شده مان را به معرض نمایش بگذاریم و نه تنها خودمان بلکه به الگویی انسانی برای کل بشریت باشیم؟ واقعا چگونه می توان از زیر سنگینی این بختک سرد و سخت که بیست و چند سال است بر سر ما انسانها فرود آمده نجات پیدا کرد؟ این جانورهای اسلامی جز جنگ و ویرانی، اعدام بیش از صدهزار انسانی که به جمهوری اسلامی «نه» گفتند، گرانی، تباهی، اختناق، سرکوب، اعتیاد و زندان و شکنجه، شکستن حرمت انسان که بر همگان روشن است به ارمغان نیاوردند. بر همگان روشن است که بقای این رژیم یعنی انسانی زندگی نکردن. این وصله ناجور زندگی را زدودن باید.
من انسانی هستم جهانی، آرمانم انسانیت نه شهادت. برای دست یافتن به آرمانهای انسانی سرنگونی اسلام و سرمایه و جایگذاریش با سوسیالیسم کارگری الزامی است.
عطا رستمی
اردینهشت ماه سال ۱۳۸۶