بی کمترین اجازتی از من
در شبی سرد و تاریک
شاید چون شبهای سرد تراپل
اما
در خانه ای کوچک
      هجوم آورد بر گلوی کوچکم
                             باد…
و آنگاه فریاد بر آوردم
                   و  آغاز گشت ،زندگی
     بی کمترین اجازتی از من
چند بهار
چند ریزش برگها از درخت
  و چند چکیدن آب از سقف
       از سقفی کوچک
که به زیرش آرمیده    شاید
 چند اجازت نخواسته ای دیگر
         به همراه نفس های مادر
و آشفتگی های خواب آلوده پدر
                      پدر !
خود اجازت نخواسته ای آمده بر دنیای کار
      و هرمان
                                  مادر!
که تازیانه بر تن آمده ای
                  همیشه نشسته بر تخت گرسنگی
                    لاغر ،تکیده ،و روان از چشم
                               رودی مداوم
مادر!
او نیز اجازت نخواسته ای ،آمده بر دنیای شکستن حباب آرزوها
                                        ساخته به دست سرمایه
و آن دیگر خفتگان
هریک
چشم بسته بر جهانی
که هر دم
فرو ریختن و شکسته شدن
                          را تاب نیاورده
           و شاید دز رویای خویش
،
آن شود که به هنگام بیداری
           جز حسرت ،
باقی نمی ماند از آن ردی
این رویش چنگل وار
                 جنگل انسان
اجازت نخواسته هایی در آسیا، آفریقا  ،آمریکا
اجازت نخواسته هایی
، اما
              گرسنه و پا برهنه
   اجازت نخواسته هایی
                   در تونس ، مصر ،لیبی ، عراق ، ایران……..
                         که می بایست برای شکستن حباب آرزوهایشان
                      هم
                                 بگویند ، اجازه؟
برای آنچه که نامش زندگی ست،
بگویند ، اجازه؟
برای کار،
  برای نان ،
برای آزادی،
   بگویند اجازه؟
  برای زنده ماندن
برای سنگسار نشدن
برای تازیانه نخوردن
       برای نماز نخواندن
   و
 برای انسان بودن،
بگویند اجازه؟
برای حتی اسیر ماندن
،
و برای آجر ماندن در ساختمانی کهنه و پوسیده،
                بگویند ، اجازه؟
و آن بی اجازت آمده ها ،
بی اجازتی، جان باختند
شهلا را بی اجازت گرفتند
آنچنان که فرزاد و شیرین را
آنچنان که صدیق و غلام کشاورز را
        .و آنچنان که هراران خفته در خاوران و لعنت آبادها را
   بی اجازتی ربودند و کشتند
اکنون باز هم ، اجازت است
اما
از نوعی که تراپلی ست
    نوعی که خاص  سرمایه است
                 چگونه آمده ای ؟
چگونه تحقیر نشده ای ؟
   اگر تحفیر شدن ، به میزان است ، کم
،،،،،
اجازت ، نیست، برای ماندن
اگر خطر از جانب دژخیم، بوده است افزون،
تو می بایست فرزاد می شدی یا شیرین
پس اجازت نیست
اجازت نیست،  یک
اجارت نیست ،دو
اجازت نیست،سه
و تو!
تو یکی بمان
شاید از لابلای دفتر
   جایی
نوشته شده باشد
اجازه بر تو ، آری
بی اختیار یاد آن جمله
   می کنم و تکرارش  :
برای حرف تازه
    اجازه بی اجازه
   برای عشق تازه
  اجازه بی اجازه
و ما چه بی اجازه
  و چه با اجازه ،
                   خواهیم ساخت
                دنیایی
                        که نیست
                       در آن
                           هیچش اجازه