اولین تارموی سپید
دیدی در آیئنه
بر تار مویت
برفی نشسته
پنداشتی که
مارسپیدی
بر سر نشسته
ابرو بهم کشیدی
با ناله ای
از دل
دستی
به سر کشیدی
آن مار را
با احتیاط
از سر کشیدی
در هم شکست
آیئنه خیالت
هم چون حبابی
یک لحظه دیدی
خود را
پیرو خمیده
برآسمان آبی
پرواز کردن
پروانه های رنگین
زیباترینش
بر تار مویت
آهسته بنشست
مانند تاجی
برتار مویت
با برف
برتارموی
هرگز نشد
پیر
آن قلب عاشق
هر تجربه خود
آسان نیاید
هر تارموی
دارد بهائی
۲۰۱۱٫۲٫۱۳ اکبر یگانه