در قیام ۱۹۹۱مردم کردستان عراق علیه رژیم بعث گرچه کومه له مانند مجاهدین خلق به یاری صدام حسین نشتافت و در سرکوب مردم کردستان شرکت نکرد. اما طبیعی بود که ناسیونالیزم نیمه جان مهتدیستی در سطح رهبری این سازمان که از نتیجه قیام داشت جان تازه ای به خود میگرفت و افق حکومت اقلیم کردستان جلالی – بارزانی چشمهایش را به خود خیره کرده بود به او اجازه ندهد که پشت رهنمودهای منصور حکمت در دفاع و تقویت شوراهای مستقیم مردمی سلیمانیه و شهرهای دیگر بیاید. باز شدن انجماد ناسیونالیسم خفته و فعال شدن آن از یک سو و سوسیالیسم اخته و سترون رفیق ابراهیم علیزاده از دیگر سو باعث شد که عملا کل کومله در کردستان عراق به نفع پیشبرد سیاستهای ضد کارگری و ضد مردمی  و سرکوبگرانه و ناسیونالیستی یه کیه تی و قیاده موقت به یک تماشاچی بی اراده و بله قربان بگو تبدیل شود. و به اینترتیب واضح است که اختیار سکوت در مقابل سرکوب بورژوازی ناسیونالیسم کردی فاصله زیادی تا شرکت در سرکوب ندارد. چرا که سکوت سازمانی با پیشینه معتبر مانند کومه له در جریانات حادث در کردستان عراق باعث شد که ناسیونالیزم جلالی و بارزانی بمراتب دستشان در پیشبرد سیاست سرکوب مردم کردستان بازتر شود. سیاست سکوت همان چیزی بود که ناسیونالیسم تازه به قدرت رسیده کردی در سلیمانیه و هه ولیراز کومه له میخواستند و کومه له به این درخواست عملا لبیک گفت و بیست سال تمام است که هر سال این بیعت نا گفته و نا نوشته را تمدید میکند. این سکوت بی پایان ناسیونالیسم خجول و سردر گم رفیق علیزاده باعث شد که کومه له طی بیست سال آزگار عملا به منبع تغذیه ناسیونالیسم بی شرم و بی پرده از قماش مهتدی ها و ایلخانی زاده ها تبدیل شود.
سوسیالیستها و کمونیستهای کارگری حق دارند از رهبری کنونی کومه له بپرسند اینهمه سال سکوت به خاطر چه چیز بوده است؟ جواب چیست؟ آیا جواب چیزی فراتر از حفظ مقر واردوگاه و رادیو است؟ اما اینها برای سازمانی که خود را کمونیست میداند فقط یک وسیله هستند نه هدف. شما حفظ این چیزها را هدف قرار داده اید و طی بیست سال به هدف اصلی تنها به چشم یک وسیله نگاه کرده اید. هدف شما در طول بیست سال تمام عملا و علنا جلب رضایت و عدم رنجش بارگاه ناسیونالیسم هار عشیرتی جلالی و بارزانی بوده است. چرا شما بدون اینکه اسم خودتان را عوض کنید در مقابل ناسیونالیسم در قدرت کردستان عراق به حزبی از نوع حزب شیوعی کردستان عراق تبدیل شده اید؟ آیا ما محق نیستیم به شما بگوئیم که بیست سال سکوت، دیگر معنایش فقط یک سکوت ساده و خشک وخالی نیست؟ آیا بیست سال سکوت پیگیر و طولانی و وفا دارانه به این معنا نیست که شما از همان ابتدای در پیش گرفتن این سیاست، چشم اندازهای آینده خود را نیز بدون آنکه به کسی اعلام کنید در آن یافته بودید و هنوز هم از آن نا امید و دلسرد نشده اید؟ رفقا سکوت شما از توهم شما نیست. از ناتوانی و بیچارگی شما نیست. از تصمیم شما در ماندن در عالم برزخ است.  همین تصمیم شما را منجمد و بی اراده کرده است. وقتی یخهای شما آب شد تازه باید نگاه کنیم ببینیم به کدام طرف جاری خواهید شد. من نمیخواهم اینجا از قیمت بسیار سنگین این سکوت و سکون و انجماد چیزی بگویم. یقنا خودتان بهتر از هر کسی از آن خبر دارید چون این خودتان هستید که دارید این قیمت را بیست سال تمام هر روز و هر لحظه پرداخت میکنید.
 رفقا با آرامش و متانت  و بدون سراسیمگی، و با نقشه وبرنامه در خور کومه له بلشویکی سابق از این سیاست سکوت فاصله بگیرید و شما نیز به سهم خود باری را از دوش خیزش انقلابی جاری مردم کردستان عراق و منطقه بردارید. هنوز هم دیر نشده است.
                           آران رضایی ۰۸/۰۳/۱۱