در حاشیه رسیدن موج سونامی خاورمیانه به “چادرهای رهبر انقلاب لیبی”!
مقدمه:
سونامی انقلاب بالاخره به لیبی رسید! معمر قذافی هم پیوست به جمع دیکتاتورهائی که دیگر شب و روز، آرام و قرار ندارند. روزهای غریبی است نازنین! زمین زیر پای این دایناسورهای قرون وسطائی در حال لرزیدنست و شادی تمام کردن عصری که اینها می توانستند با زور زندان و شکنجه و اعدام به جان و مال مردم حکومت کنند ، اینبار به پیشواز بهار آمده است! جشن شادی مردم در میان آتش و خون و گلوله و فریاد و مشتهای گره کرده.
قیافه کریه قذافی دوباره در مدیای جهانی نمودار گشته، اینبار بیشتر از همیشه به مسخره اش می گیرند! هر چه عربده می کشد و مردم را بیشتر تهدید می کند، بیشتر سقوطش را می شود حس کرد. رفتنی است این مردک! او هم رفتنی است.
می گوید که می خواهد بعنوان شهید در لیبی دفن شود. می گوید که “مخالفان جوان و متوهم به داروهای مخدر را که در بیانها علیه او شعار می دهند قرار است تا درون خانه هاشان دنبال کند و اعدام کند!”(۲)
هنوز مدعی است که رهبر انقلاب لیبی است! بیچاره ای از تاریخ تهی شده و مفلوک!
از کجا شروع شد؟
(۱)”انقلاب سبز لیبی” – سال ۱۹۶۹
سال ۱۹۶۹، قذافی ۲۷ ساله با تعدادی افسر جوان دیگر با تسخیر رادیو تلویزیون به سلطنت پادشاه لیبی، ادریس، پایان دادند و اعلام کردند که لیبی تبدیل شده به “جمهوری عربی سوسیالیستی لیبی”. دوران “انقلابهای راه رشد غیر سرمایه داری با حمایت “سوسیالیزم واقعا موجود ” بود و قذافی هم خودش را اندخته بود وسط تا مثل هم کیشانش در مصر(عبدالناصر) ملغمه ناسیونالیستی”سوسیالیستی” را بپا کند تا بتواند زیر سایه اش بساط نوعی دیگر از پادشاهی را بنام انقلاب عرب پهن کند! این شد که قانون اساسی را برداشتند و شخص جناب سرهنگ قذافی بعنوان پدر و مادر انقلاب سبز یک کتابچه سبز نوشت و همه حقایق جهانرا به سبک مائو در چین تویش نوشت و خلائق را فرستاد خانه شان!
از آن تاریخ تا بحال، این مفلوک دیکتاتور بنام مردم و انقلاب جنایتها کرد و حکومتش را نگه داشت. با تکیه به ثروت نفت ، “کشوری ثروتمند” را روی ویترین نگه داشت. از نوع کشورهای “ثروتمندی” مثل عربستان و کویت. هر چند وقت هم شورش مردم را با گلوله و سرکوب پاسخ گفت و دنیای شرق و بعدا غرب غرب را هم با دلارهای نفتی و دزدیهایش شریک کرد تا همین چند وقت پیش که تقریبا دنیا لیبی را فراموش کرده بود!
این “رهبر کبیر انقلاب لیبی” و پدر بزرگوار ملت عرب که زمانی ادعای رهبری همه عربها و مردم افریقا را هم داشت، بعد از دهه ۹۰ میلادی بتدریج دمش را چیدند و منزویش کردند و رضایت دادند به اینکه مردمش را سرکوب کند و نفتش را در اختیار بریتیش پترولیوم و سایر لاشخورهای نفتی بگذارد. این شد داستان لیبی تا همین چند هفته اخیر!
(۲) زمینه های سرایت سونامی انقلابی به لیبی
کشورهای عربی به جهت فرهنگی بسیار پیوسته هستند و یک دلیل گسترش سونامی به لیبی طبعا همین هم خانوادگی فرهنگی و تاریخی است. اما در لیبی هم زمینه های توسعه سونامی انقلابی شاید از ۶ سال پیش فراهم شد. زمانی که شورش وسیع مردم لیبی در سال ۲۰۰۳ با سرکوب خونین پاسخ گرفت و حکومت لیبی تصمیم گرفت که جهت یابی سیاست اقتصادی خود برای “انتگره شدن با بازار جهانی” را تحت مدیریت بانک جهانی آغاز کند.
خصوصی سازی صنایع، قطع تدریجی سوبسیدها و افزایش نرخ بیکاری به بالای ۲۰% جمعیت لیبی که در حال حاضر از ۷ ملیون نفر هم تجاوز نمی کند، از کشور لیبی که در دهه ۸۰ به جهت درآمد سرانه جزو ثروتمندترین کشورهای جهان بود، کشوری ساخت آماده انفجار.
دیکتاتوری فردی جناب قذافی که در شورای “انقلاب ۱۲ نفره اش” به همراه پسرانش به “مجلس خودگمارده خلق” حکومت می کرد و دستگاه سرکوبش دیگر توان نگه داشتن این حکومت پوشالی را ندارد. از سال ۱۹۷۲ تمامی احزاب در لیبی غیر قانونی هستند. هیچ اتحادیه کارگری قانونی در لیبی وجود ندارد. آزادی در هیچ شکلش در این حکومت ناسیونالیست و ایدئولوژیک محترم شمرده نمی شود.
مردم دیگر این حکومت دایناسورها را نمی خواهند! زندگی انسانی، آینده بهتر برای همه مردم لیبی را هم در کنار هم قرار داد و عزمشان را جزم کرد تا به حکومت قذافی پایان دهند.
(۳) انقلاب در لیبی در مقابل جانور خونخوار ایدئولوژیک قرار دارد
لیبی داستانش با تونس و مصر و بحرین متفاوت است. لیبی حکومتش بیشتر شبیه حکومتهای ایران و سوریه است. اینها حکومتهای توتالیتر و ایدئولوژیک هستند که بر گرده انقلابات مردم سوار شدند. اینها خودشانرا “انقلابی” می دانند و مردم را ضد انقلاب و نوکر بیگانه!
تا همینجا با وجود جمعیت بسیار اندک ، حکومت قذافی شنیعترین و خونبارترین مقاومتها را در مقابل اراده مردم سازمان داده. طی نزدیک به یک هفته بیش از ۳۰۰ نفر از مردم را کشته و هزاران نفر هم مجروح شده اند. نیروهای امنیتی قذافی از طریق زمین و هوا مردم را با سلاح های سنگین سلاخی کرده اند.
اینها مثل حکومتیان ایران و رهبران جناح توسری خورده رفرمیستش، مرتب دارند مردم را از “جنگ داخلی و تجزیه کشور” می ترسانند. شرق لیبی تقریبا دست نیروهای سرنگونی طلب قذافی است و بسیاری از نیروهای ارتش لیبی به مردم پیوسته اند. سفرای لیبی در آمریکا و سازمان ملل، هند،بنگلادش، اندونزی و لهستان از مسئولیتهای دولتی خود استعفاء داده اند و به “مردم پیوسته اند”. حکومت دوگانه در لیبی ، حکومت قذافی را در لبه پرتگاه قرار داده و بوی الرحمان حکومت قذافی هم بلند شده است. قطع اینترنت و شبکه ارتباطی مردم از چند روز پیش هم نتوانست مبارزه مردم بر علیه قذافی را خاموش کند.
اینها اما بخشی از واقعیت است. حکومت قذافی از بدو تشکیلش دست به تاسیس ارتش ایدئولوژیک و امنیتی زد که چنگالش در کنترل همه جانبه زندگی در لیبی بسیار باز بوده و فعالیت مستقل نظامیان را بسیار مشکل کرده است. درست شبیه کاری که رژیم اسلامی ایران با تکیه بر سپاه پاسداران و بسیج و سازمان امنیتش بر سر ارتش آورده، در لیبی و سوریه دیده می شود.
این حکومتها متاسفانه به شیوه ای بسیار خونبارتر از انقلاب مردم قربانی خواهند گرفت تا به اراده مردم تسلیم شوند. قذافی امروز اعلام کرد که “شهید انقلاب” خواهد شد ظاهرا این انتخابی است که او در مقابل مردم قرار داده باید دید بطور واقعی رژیمش تا چه حد توان پایداری در مقابل مردم را دارد. شاید او مثل هیتلر در آخرین لحظات با خودکشی به زندگی ننگینش خاتمه دهد.
امتحان بزرگ انقلاب در لیبی
قذافی و ارتشهای دست ساخته “امنیتی ” تحت رهبری پسرهایش آخرین سنگر حکومتی هستند که در لیبی چهل سال تحت نام “انقلاب سبز” در لیبی خون مردم را در شیشه کرد. جنبش انقلابی خاورمیانه این روزها در مقابل امتحان بزرگی است. شکست دادن این حکومت ایدئولوژیک تجربه بزرگی خواهد بود مهمتر از پائین کشیدن رژیمهای دیکتاتوری در مصر و تونس. سنگرهای بعدی که باید فنح شوند یعنی حکومتهای سوریه و ایران بیشتر شبیه حکومت قذافی هستند. جهان چشمش دوخته شده به خیابانهای لیبی این روزها!
زنده باد مبارزه انقلابی مردم لیبی برای زندگی انسانی و آزادی!
منابع دیگر:
آخرین اخبار از لیبی
http://www.npr.org/2011/02/22/133955149/Libya-Update
سخنرانی امروز قذافی
قطع اینترنت توسط حکومت قذافی