موج انقلابات پی در پی در کشورهای عربی، مرزهای مراکش -غرب- افریقا را هم درنوردید. در عین حال حدود شرقی این تحولات تا مرزهای غربی ایران – تظاهرات هفته گذشته در شهر سلیمانیه عراق- هم رسیده است.
در اوایل سال میلادی جاری و با شروع اعتراضات و مبارزات مردمی در تونس و مصر، این سوال برای بسیاری  پیش آمد که، چرا تونس تونس ایران نتونس؟. اما این سوال با حضورهزاران نفر از مردم در هفته گذشته در شهرهای مختلف ایران، پاسخ شایسته خود را دریافت کرد و دیدیم که مردم ایران هم در صدد اند که انقلاب ناتمام خود را که در سال ۸۸ با موجی از کشتار و شکنجه  از طرف جمهوری اسلامی روبرو شد به اتمام برسانند.
دو تفاوت استثنایی دور اخیر مبارزات مردم ایران را از دو سال قبل متمایز می کند.
یکم، زنجیره انقلابات واعتراضاتی که برزمینه بحران اقتصادی سه ساله اخیر، مردم بعضی از کشورهای شمال افریقا را در یک فلاکت و سیه روزی تدریجی به مرگ و نیستی سوق میداد. این انقلابات در کشورهایی صورت گرفت که دیکتاتوری توام با فساد مالی و دزدی های بی حدو حصر رهبران- نظیر بن علی و مبارک- و کاربدستان دم و دستگاه دولتی از حدو حدود مرسوم خارج شده بود.
بر چنین متنی از شرایط و اوضاع احوال، انقلاباتی در اوایل امسال در کشورهای عربی شمال افریقا شروع شد که تاکنون سابقه نداشته است. این تحولات می رود که مرزهای غربی افریقا و همچنین حدود شرقی خاورمیانه را در برگیرد و جغرافیای سیاسی منطقه را تماما عوض کند. در عین حال برگ جدیدی از یک تحول تاریخی و مبارزاتی را نه فقط در این کشورها، بلکه در تمام منطقه بگشاید. درست بر متن چنین تغییرات و تحولاتی است که دور جدیدی از مبارزات انقلابی مردم در ایران شکل می گیرد.
دومین ویژگی استثنایی این دور از مبارزات مردم ایران حکایت از عمق تفکر و روشن بینی مبارزین و رهبرانی می کند که با اشراف کافی از دور قبل و با جمع بندی از تجربیات گذشته و تحولات پیش روی در منطقه در نظر گرفته شده است.
همه میدانیم که در دور گذشته، شروع مبارزات و حضور خیابانی مردم با شعار “رای من کو” و “رای مرا پس بده” آغاز شد. این شعار در دل خود علاوه بر اینکه امید داشت که کاندید رژیم بتواند احتمالا در مقابل اعتراضات گسترده مردم کوتاه بیاید. این توهم را هم نسبت به بخشی از حاکمیت می پراکند که این توانایی را در خود بیابد که رهبری مبارزات مردم را هم تا به آخر دنبال کند.
اما همه می دانیم که سیر وقایع به گونه دیگری پیش رفت. امید بستن به بخشی از حاکمیت که خود در سالهای اولیه انقلاب مردم، از قاتلان و سرکوب کنندگان آن بود خیال باطلی است. به همین خاطر در دور جدید حضور مردم در میادین و خیابانها با شعار “مرگ بر دیکتاتور” و “مبارک بن علی نوبت سید علی” شروع شد. 
مردم مستقیما و بدرست راس نظام را هدف گرفتند. و بدین ترتیب نشان دادند که به هیچ بخشی از جناح های رژیم- چه در حاکمیت و چه رانده شده از آن- دل خوش نخواهند کرد وکلا هدف مردم ایران جارو کردن کل رژیم جمهوری اسلامی است. این آن هدفی است که در گام اول می بایست برداشت تا جاده پرپیچ و خم انقلاب را به مسیر درستی هدایت کرد. بی تردید این شکل از مبارزه حاصل بسیار بزرگی از تجربیات دو ساله اخیر را در بر می گیرد و بدین ترتیب راه را برای قدم های بعدی هموار خواهد کرد.
هوشیار سروش ۲۲ فوریه