دیکتاتور مصر، همین دیشب با تفرعن تمام چشم در چشم جمعیت میلیونی انقلاب دوخت و اعلام کرد بر سر پستش خواهد ماند. این تفرعن ضد انقلاب، خشم انقلاب را تحویل گرفت. همان دیکتاتور امشب با حقارت تمام پستش را ترک کرد. این حقارت ضد انقلاب، جشن انقلاب را تحویل گرفت. دیکتاتور زیر قولش زد به این دلیل ساده که انقلاب بر سر قولش ایستاد. به این دلیل ساده که دیشب، هزاران نفر اعلام کردند: پیش به سوی کاخ ریاست جمهوری و هزاران نفر مارش عظیمی را به سمت کاخ رئیس جمهوری آغاز کردند. به این دلیل ساده که انقلاب پایش را به کاخ ریاست جمهوری دراز کرد. به این دلیل ساده که همین دیروز طبقه کارگر با قامت قدرتمندش، با مشت گره کرده اش را به میدان آمد. این یک عقب نشینی تاکتیکی ضد نقلاب در مقابل پیشروی انقلاب است. دیکتاتور رفت تا نظام بماند.
دیکتاتور، دیشب ماندنش را شخصا اعلام کرد و اما امشب رفتنش را معاونش اعلام کرد! رفتنش را شخصا اعلام کرد چون میخواست حقارت و استیصال یک دیکتاتور را در قالب شجاعت یک نظامی میهن پرست به انقلاب عرضه کند. میخواست قلب انقلاب برای حرمت انسانی را با کثافتی به نام ناسیونالیسم جریحه دار کند. این حقه نگرفت و مجبور شد رفتن شخص خودش را از طریق شخص دیگری اعلام کند.
و به این ترتیب، عمر سلیمان، این دست راست دیکتاتور، همان کسی که دیشب خطاب به انقلاب گفته بود به خانه برگردید، امشب اعلام کرد که مبارک خانه اش را ترک میکند: شهروندان، در این لحظات حساس، حسنی مبارک، رئیس جمهور، تصمیم گرفته است به خاطر میهن، کاخ ریاست جمهوری را ترک کند و شورای عالی ارتش، کنترل را بدست بگیرد. کسی که دیشب به خاطر میهن میخواست بماند، امشب به خاطر میهن مجبور شد نماند. میهن بورژواها داشت از دست میرفت و طبقه بورژوا تصمیم گرفت مبارک را قربانی کند تا میهن بورژوازی مصر را نجات دهد. به همین سادگی.
انقلاب، در ۲۴ چهار ساعت گذشته دو بار به هیجان آمد. یکبار وقتی مبارک اعلام کرد میماند: هیجان خشم. بار دیگر وقتی مبارک اعلام کرد میروم: هیجان شادی. هم خشم انقلاب به جا بود چون سمبل ضد انقلاب مقاومت میکرد. هم شادی انقلاب به حق بود چون سمبل انقلاب را به زانو در آورده بود. اما نباید انقلاب این شادی را آخرین شادیش تلقی کند چون طبقه حاکم عقب نشسته است اما هنوز شکست نخورده است. چون مبارک رفته است اما سرمایه داری به همراه هیئت حاکمه اش هنوز بر سر جایش است.
مصر طبقه بورژوا، بیش از نیم قرن است که بر دوش قامت خمیده کارگران، بر بالای تختهای شکنجه کمونیستها و آزادیخواهان شادی کرده است. اما مصر طبقه کارگر، مصر تهیدستان، مصر جوانان انساندوست و خوش فکر و مدرن و بیکار و تحقیر شده؛ مصری که بیش از پنجاه سال تمام، زیر سلطه ناسیونالیسم بورژوایی، ۳۰ سال تمام زیر سلطه مافیای نظامی-اقتصادی سرمایه به رهبری مبارک غرق شده بود، فقط امشب فرصت پیدا کرد یکپارچه غرق شادی و شعف و هیجان شود. انقلاب مصر باید بسرعت از این هیجان و شادی و شعف بحقش گذر کند. انقلاب مصر نباید شوق و شعف این لحظه را تمام کارش بداند. انقلاب مصر پایان نیافته است. انقلاب مصر تازه آغاز شده است. انقلاب مصر باید ادامه یابد.
وقتی ضد انقلاب، مجبور شد مظهر و سمبلش، حسنی مبارک را از جلوی صحنه کنار بکشد؛ انقلاب در میدان تحریر فریاد زد: پیروزی، پیروزی. فریاد زد: مصر آزاد است. انقلاب حق دارد با رفتن مبارک غرق شادی شود و احساس کند که آزاد شده است چون توانسته است اولین خواسته اش را به ضد انقلاب تحمیل کند. اما معلوم است که مصر انقلاب هنوز پیروز نشده است. معلوم است که مصر طبقه کارگر هنوز آزاد نشده است. معلوم است که مصر تهیدستان و بیکاران و تحقیر شدگان هنوز آزاد نشده است. انقلاب توانسته است فقط سمبل سرمایه داری حاکم را فراری دهد، اما مصر طبقه سرمایه دار هنوز در قدرت است. مصر کارگران و تهیدستان و آزادیخواهان و برابری طلبان از دست مبارک آزاد شده است؛ اما از دست طبقه سرمایه دار و نظام حاکم آزاد نشده است.
دلایل؟
آیا مبارک به عنوان سمبل نظام حاکم محاکمه شده است؟ نه. آیا هفتاد میلیارد دلار ثروت مبارک به صاحبان اصلیش باز گشته است؟ نه. آیا مفتخوران سرمایه دار و وزرا و وکلایشان دستگیر شده اند؟ نه. آیا رادیو و تلویزیون فاسد و شارلاتان و دروغگوی ضد انقلاب به تصرف انقلاب در آمده است؟ نه. آیا نهادهای سرکوب و شکنجه مخالفین در هم کوبیده شده است؟ نه. آیا زندانیان سیاسی آزاد شده اند؟ نه. و در یک کلام آیا حاکمیت طبقه سرمایه دار تماما در هم شکسته است؟ نه.
مبارک را از جلوی صحنه کنار کشیده اند تا نظامی را که مبارک در راسش بوده است حفظ کنند. انقلاب مصر فقط در گام اولش پیروز شده است و ضد انقلاب میخواهد این گام اول را به مثابه تمام پیروزی انقلاب اعلام کند. انقلاب مصر در اولین پله اش قرار دارد. *
جمعه ۱۱ فوریه ۲۰۱۱، ۲۱ بهمن ۱۳۸۹