کشمکش انقلاب و ضد انقلاب در لحظه حاضر ظاهرا در چهار جبهه پیش میرود: میدان تحریر، “اپوزیسیون”، کریدورهای حکومت و محافل حکومتی در غرب. اما عملا و به طور واقعی اینجا دو جبهه هستند که در مقابل هم صف آرایی کرده اند. میدان تحریر به نمایندگی از انقلاب و کریدورهای دولت و محافل حاکم غرب و “اپوزیسیون” به نمایندگی از ضد انقلاب.
اینجا میخواهم فقط به دو اتفاق در جبهه میدان تحریر اشاره کنم.
رسانه ها تصویر میدهند که در میدان تحریر از هر جریانی حضور دارند: مسلمانان، مسیحیان، مارکسیستها، جوانان، پیران، زنان، کارگران. حتی لحظاتی را نشان میدهند که مسلمانان حفاظ درست کرده اند تا مسیحیان با خیال راحت عبادت کنند! و از این تصاویر شگفت زده شده اند. از این بگذریم که شاید میدان تحریر با این حرکتش عملا دارد به بمب گذاران اسلامی در اسکندریه دهن کجی میکند که چندی پیش تعداد زیادی را در کلیسایی به خون کشیدند. اما شگفتی رسانه ها قابل فهم است. یادشان نرفته است که دموکراسی خونین موشکی آمریکا در عراق میدان را باز کرد تا گنگهای قومی و مذهبی جامعه را به خون بکشند و میدیای رسمی هم این تخاصم خونین را به حساب ماهیت قومی و مذهبی مردم این منطقه بگذارند و انگشت حیرت بگزند از این همه توحش مردم خاورمیانه در انتهای قرن بیست! همانها الان از این اتفاق حیرت زده شده اند چون می بینند تصویر بدقت سازمانیافته دول غرب از مردم این منطقه یک شیادی سیاسی نفرت انگیز بوده است! نه خیر جای شگفتی نیست. میدان تحریر الان قلب طپنده انقلاب است و در قلب طپنده انقلاب انسانها نمیتوانند به خاطر افکارشان، مذهبشان مورد تعرض قرار گیرند. انقلاب میخواهد بساط تقسیم انسانها به اسلامی و مسیحی، مذهبی و غیر مذهبی، و مهتر از این آزار انسانها به خاطر افکارشان نقطه پایان بگذارد.
اما در میدان تحریر، امروز اتفاق مهمتری رخ داد که قابل توجه است: در حالیکه، انقلابیون حاضر در میدان، با سنگهای خونین باقیمانده از تهاجم شترسواران ضد انقلاب در “چهارشنبه خونین”، نمایشی از هنرهای تجسمی راه انداخته بودند، ارتش به دو حرکت دست زد: اولا، تانکهایش را به سمت میدان روانه کرد تا بخشی از میدان را برای”فعالیتهای بعدی” باز کند! ثانیا، از انقلابیون میدان خواست که باریکادهای اطراف میدان را باید برچید چون دیگر نیازی به این سنگرها نیست! (معلوم نیست چگونه نیاز انقلاب را یک نهاد عمیقا ضد انقلابی تشخیص داده است؟) انقلاب، این دو حرکت را فورا مشکوک تلقی کرد و در مقابلش ایستاد: میدان تحریر سنگر انقلاب است. محل نمایش قدرت انقلاب است. باریکادهای اطراف میدان هم حفاظی در مقابل تعرض بعدی ضد انقلاب است. نه میدان را پس میدهیم. نه باریکادها را.
انقلابیون میدان تحریر به این بسنده نکردند. زیر تانکهای ارتش خوابیدند تا از هرگونه حرکت بعدی ارتش برای بازپس گرفتن میدان تحریر ممانعت کند. این فقط یک معنا دارد: اگر میخواهید برخلاف ظاهری که تا الان نشان داده اید به حریم انقلاب تجاوز کنید، باید از روی جنازه ما رد شوید!
و به این ترتیب، صف انقلاب، هم میدان تحریر و هم باریکادها را به طور کامل حفظ کرد. انقلابی که در چهارشنبه خونین در مقابل شترسواران شخصی پوش ضد انقلاب، مقاومتی شور انگیز سازمان داده بود؛ دست ارتش را از دست اندازی به این سنگر عقب زد.
در باره نقش میدان تحریر و نقش ارتش در سطح ماکرو باید مفصلتر صحبت کرد.*
بعد از ظهر یکشنبه، ۶ آوریل ۲۰۱۱ بوقت قاهره