شنبه ١۶ / ٣ / ١٣۶۶ … ( رفتن به محلى در نزدیکى شهر سقز )

ارسال شده در آگوست 7, 2007 توسط soran

صبح زود که اینجا رسیدیم بدنم گرم بود و جایی گرفتم خوابیدم ولی یک ساعت طول نکشید که از سرمایی دوباره بیدار شدم . وقتی نگاه کردم اکثر بچه ها بیدار بودند و هر چند نفر دور آتشهاى کوچکی نشسته اند . بلند شدم و پیش کمال و بقیه رفتم . آتش بزرگی نبود ولی میشد کمی دستها را گرم کرد و با همان آتش سیگارى روشن کردم و با بقیه شروع کردیم به صحبت در مورد حرکت شب گذشته . هر کسی یک چیزی میگفت . در حین همین گفتگوها بودیم که دکتر خالد هم از سرمایی بیدار شد ٬ قیافه اش از سرمایی سیاه شده بود و لرزان لرزان به طرف ما آمد . کمال به دکتر خالد گفت ما به خودمان تلقین میکنیم که گرم است وگرنه این آتش گرم نیست و او هم گفت برو کنار که بشینم مگر بچه گول میدى و خودش را به زور چاپاند بین ما و شروع کردن به گرم کردن دستهایش.

وقتش بود که کمی دکتر خالد را اذیت کنیم . عادتا همه را اذیت میکند ولی تا حال زورش به ما سنندجیها نرسیده و از ترس اینکه نبادا ما روزى کمی براش جک درست کنیم به محفل ما خودش را نزدیک کرده است . وقت خوبی بود کمی با او شوخی کنیم . در حین شوخی کردن با دکتر بودیم که یک زن و مرد روستایی به ما نزدیک شدند . سلام و احوالپرسی کردیم و بعد از سوالات از کجا و به کجا میروید و وقتی که مطمئن شدند که کومه له هستیم ما را به نان و سیراج و کمی قند و چای دعوت کردند .

آنها رفتند و بعد از آنها فورا چند سنگ آوردیم و یک کوانى ( اجاق ) درست کردیم و رفتیم کتریها را آوردیم و یک چای درست کردیم و صبحانه ایی که از طرف زن و مرد روستایی مهمان شده بودیم را خوردیم . در حین صبحانه خوردن لزگین و رحیم که براى گرفتن کمی قند و چای پیش یک چوپان در این نزدیکی رفته بودند با کمی قند و چای و نان برگشتند و به جمع ما پیوستند .

بعد از صبحانه تقریبا آفتاب از پشت کوهها بیرون آمده و ما هم کم کم دور آتش را خالی کردیم و جلو آفتاب رفتیم . قبل از اینکه بگیرم بخوابم این دفترچه را بیرون آوردم و این چیزها را نوشتم . در حین نوشتن کمی کشمش و بیسکویت هم که داشتم را خوردم . حالا در حین نوشتن هستم و ناصر کشکولی مانند نگهبان بالای سر من است و با یک نیشخند میگوید این دفترچه خاطرات تو خواندنش سال آینده خیلی جالب خواهد بود و من هم سرى تکان دادم و گفتم شاید. با این جمله نوشتن را تمام کردم و میخواهم بخوابم . جلو آفتاب گرفتم خوابیدم . ظهر از شدت گرما و عرق کردن بیحد زیر این آفتاب سوزان از خواب بیدار شدم .

اولین کاری که کردم رفتن سر چشمه آب بود و با شستن سر و صورت و پا کمى بدنم را خنک کردم . بعد از آن رفتم توى کوله پشتیم سهمیه شام شب گذشته که نان و گوشت بود و هنوز نخورده بودم را بیرون آوردم که برای نهار بخورم . تو تمام بچه ها قباد از همه گرسنه تر بود و گفتم بیا با هم بخوریم و نشستیم دو نفری نان و گوشت را خوردیم . داشتم سیگار میکشیدم که گفتند بروید کمی هیزم جمع کنید و ما هم پخش شدیم و وقتی که برگشتیم رادیو کومه له تازه شروع شده بود . همه جمع شدیم که به اخبار امروز گوش کنیم .

متاسفانه امروز رادیو خبر شهید شدن یکی از رفقا دکتر عثمان را خواند و با شنیدن خبر فورا حالت غم انگیزى همه را فرا گرفت . همه از دم ناراحت شدیم و بعد از این خبر کمتر کسی دور رادیو ماند و هر کسی به محل استراحتش برگشت . منم دوباره سر چشمه رفتم و با صابون کمی سرم را شستم و دوباره به مکان خودم برگشتم .

هوا گرم است و امکان خوابیدن و استراحت نیست و اجبارا همه محفل محفل یا حرف میزنند یا شوخی میکنند و یا رادیو گوش میدهند . ما هم طبق معمول محفل خودمان را داریم و پیام شطرنج کوچک را آورده است و یک دست شطرنج بازی کردیم . تا ساعت ٣:٣٠ دقیقه بدین شکل گذراندیم . بعد گفتند خودتان را آماده کنید که به آبادى ” کانى دربند” میرویم . در این آبادى پایگاه نیروهاى رژیم نیست و میشود در این وقت روز به آنجا رفت .

دسته شهید ابراهیم از پل ما جلو حرکت کرد و دسته ما هم بعد از مدتی به دنبال آنها حرکت کردیم . هنوز خیلی دور نشده بودیم که دسته دیگر به طرف ما برگشت . پرسیدیم چه خبره و گفتند که مردم میگویند که یک واحد گروه ضربت رژیم در آبادی است . مسئولین واحد با شنیدن این خبر گفتند پس فعلا به جای خودمان بر میگردیم تا ببینیم بعدا چه میشود . دوباره به جای اولمان برگشتیم و اکنون که این کلمات را مینویسم من و رحیم و ناصر نجفی و پیام و کمال و آمین در یک سایه نشسته ایم و مجلس از هر دری سخنی را برپا کرده ایم .

طرفهای غروب دسته ما را فرستادند که به درون آبادى برویم . وقتی ما به نزدیکى آبادى رسیدیم دو تیم شدیم . تیم ما ٬ من ٬ لزگین ٬ کمال ٬ ناصر کشکولی ٬ ناصر نجفى و رحیم براى تامین به تپه مقابل آبادى رفتیم و با دوربین به دقت آبادى را نگاه کردیم . ظاهرا کسی آنجا نبود . تیم دیگر دسته ما با شنیدن آخرین خبرها از بیسیم به طرف آبادى رفت و وقتی به اولین خانه ها رسیدند با بیسیم به ما گفتند که مردم میگویند که گروه ضربت رفته اند و ما هم از تپه به طرف آبادى سرازیر شدیم .

وقتی به آبادى وارد شدیم یکسر رفتیم دکان آبادى و کمی بیسکویت و نوشابه و از اینجور چیزها خریدیم و بعد در خانه هاى مردم روستا تقسیم شدیم . ما به یک خانه رفتیم که مرد خانه کارگر فصلی بود و خانه نبود و فقط زنش خانه بود و زن خانه هم خیلی با ما خوشرو بود . بعد از سلام و احوالپرسى پرسیدیم گروه ضربت اینجا بود و او هم گفت : آره اینجا بودند تا عصر و بعد از روستا رفتند در ادامه کمی از محل کار و وضع کار همسرش پرسیدیم . این خانم ما را به نان و پنیر و دوغى دعوت کرد.تا ساعت ٨:٢٠ دقیقه شب آنجا بودیم و بعد به خانه دیگری که کل دسته آنجا جمع شده بودند رفتیم . ساعت ٩ شب همه از آن خانه هم بیرون آمدیم و در جلو آبادى جمع شدیم . آنجا نشستیم و هندوانه ایی که تدارکات خریده بود را خوردیم و بعد با گردان بانه به طرف آبادى ” قارامان” حرکت کردیم .

امشب در طول راه در زیر نور ماه منظره صف رفقا که دنبال هم حرکت میکرد خیلی جلب توجه میکرد . صف مانند مارى بود که در آن کوهها در حرکت بود . در طول راه کمی به بهمن سالاری فکر کردم که حالا در اردوگاه است و به یاد سال ۶۵ افتادم که شبها در صف اذیتش میکردیم .

نزدیکیهاى صبح واحد ما به یک مخفیگاه در نزدیکى شهر سقز رسید. حرکت طولانى بود و کمی خسته شدیم . با رسیدن به این محل هر کسی جایی دراز کشید و من در آن سرماى شدید تا دراز کشیدم خوابم برد.

ادامه دارد …