مصر در هفته دوم؟! نگاهی دوباره به موازنه جنبش اعتراضی مردم و حکومت در مصر

هفته دوم اعتراض مردم مصر بر علیه فقر و نبود آینده و دیکتاتوری “رئیس جمهور مادام العمر” شروع شد. هنوز چهره ای که بتواند این جنبش را براستی نمایندگی کند بیرون نیامده. یک دلیلش اینست که چهره های موجود، از اخوان المسلمین گرفته تا همین چلبی مصر یعنی جناب برادعی را مردم نپذیرفته اند. تحزب رادیکالی که بتواند خواستهای مردم مصر را مدون کند به خاطر حضور دیکتاتوری نتوانسته شکل بگیرد. هفته پیش را مردم مصر در خیابانها گذراندند. یک صدا فریاد زدند که مبارک را نمی خواهند. ما فعالین کمونیزم کارگری هم در خارج کشور در کمپین جهانی مخالفت با قتل عام تدریجی رژیم اسلامی، هر جا که توانستیم فریاد حمایت از مبارزات ضد دیکتاتوری مردم خاورمیانه را کنار آنها و رادیکالتر از خود آنها سر دادیم.

در واشنگتن دی سی روز گذشته بعد از اعتراض سه ساعته در مقابل دفتر حفاظت رژیم اسلامی، در مقابل سفارت مصر جمع شدیم و فریاد “سرنگون باد مبارک” را سر دادیم. چند جوان مصری به جمع ما پیوستند و تشکر کردند از حمایتهای ما. هر قدر ممکن بود با آنها صحبت کردیم و تجارب خود از انقلاب ایران را با آنها در میان گذاشتیم و صحبتهای آنها را شنیدیم.

لحظات زیبائی بود. تلویزیون اینترنتی جهانی فیلیپینی و چند خبرنگار دیگر با ما مصاحبه کردند. شور و شوقی وصف نکردنی که ممکنست هر چند دهه بین جامعه انسانی شکل بگیرد.

در مصر ، هفته دوم رویاروئی مردم با رژیم مبارک شروع شده و از این فرصت استفاده می کنم چند نکته را با خواننده در میان بگذارم:

 

 

 

(۱)تاکتیکهای حکومت مبارک

 

هفته دوم را حکومت مبارک با چرخواندن تانکهایش در خیابانها در حین نگه داشتن “پوز ملایمت با مردم” و تحمل کردن تظاهرات خیابانی شروع کرد. مانورهای هواپیماهای جنگنده بر فراز شهرها برای ایجاد فشار روانی و به صدا آمدن صدای رگبارهای اسلحه ها با کالیبرهای بالا هشدارهای حکومت مصر است به مردم که “وضعیت تظاهرات آرام” خود را حفظ کنند.

حکومت مصر در اواسط هفته گذشته اجازه ماندنش را از اربابش در آمریکا گرفت. اوباما و خانم کلینتن در تلویزیون ظاهر شدند و با زبانی پیچیده توضیح دادند که مردم مصر باید منتظر “انتخابات چند ماه دیگر باشند” و آرامش خود را حفظ کنند.

حتی حکومت اسرائیل هم رفت پشت مبارک و مقامات “غیر رسمیش” حکومت اوباما را از فشار روی مبارک برای رفتنش منع کردند.

در آن بالاها قرار شده که مبارک بماند چرا که کانال سوئز که اهمیت استراتژیک برای انتقال نفت دارد، نقش مصر بعنوان دروازه خاورمیانه برای حفظ منافع امپریالیزم مثل همیشه مهمتر از همه چیز است برای این اربابان شارلاتان جهان!

 

حکومت مبارک در آخرین موضع گیری خود، بعد از تعیین معاون “رئیس جمهور” و تغییر رئیس دولت از “مخالفین سیاسی خواسته جمع شوند و نمایندگان خود را برای مذاکره بفرستند خدمت جناب مبارک.

در عین حال روی بازی بسیار پیچیده و حساب شده ای دارند کار می کنند که هدفش خسته کردن مردم و برگرداندن مردم به خانه هاست.

در خبرها آمده بود که فروشگاه ها و موزه ها توسط عوامل ناشناخته مورد حمله قرار گرفته تا زمینه برای فرستادن ” نیروهای انتظامی” به بهانه دفاع از اموال مردم فراهم شود.

رژیم مصر با اتکاء به مشاوران جهانی ضد انقلاب بازی بسیار حساب شده ای را برای خسته کردن مردم دارد انجام می دهد.

صحنه هائی که براستی باید توسط انقلابیون مورد دقت زیاد قرار گیرد.

ماجرا بسیار پیچیده تر است از اینکه می نماید.

تلویزیون الجزیره و پوشش اینترنت توسط حکومت مصر بلوک شده و توان ارتباط گیری مردم و سازماندهان محلیشان بسیار محدود تر شده. اینها بخشی از تاکتیکهائی است که در کنار پخش مداوم رسانه های آمریکا مثل سی ان ان تلاش می کنند برای مردم بتدریج “کانال خروج از بحران” را ترسیم کنند!

 

 

(۲)اعلام مواضع حکومت آمریکا در مورد اوضاع کنونی

 

در حالیکه مردم مصر بتدریج دارند ماهیت کثیف ارتباط حکومت آمریکا و مبارک را دوباره تجربه می کنند، رهبری حکومت آمریکا بتدریج از کلی گوئیها در مورد “لزوم شنیدن صدای مردم توسط مبارک” و عدم خشونت دارد واضح تر مواضعش را بیان می کند.

هیلاری کلینتن دیروز در تلویزیونها ظاهر شد و فرمول زیر را جلوی مردم مصر گذاشت:

ایشان فرمود که مردم مصر باید حق داشته باشند به “تظاهرات مسالمت آمیز ” خود ادامه دهند اما حمله به زندانها و مراکز دولتی کار درستی نیست! راه حل ایشان و حکومت آمریکا اینست که مردم مصر در “انتخابات آینده ریاست جمهوری طی چند ماه آینده” شرکت کنند و به فرد دیگری رای دهند!

 

این اعلام مواضع طی چند روز بعد از بالا و پائین کردن شرایط به دقت انتخاب شد. اینها دیدند فرار مبارک باعث به هم ریختن دینامیک خاورمیانه می شود و “آلرناتیو” پروغرب یا حتی اسلام سیاسی قابل اتکاء هم در مصر نیست. مردم مصر آنچنان از جناب البرادعی استقبال نکردند که حکومت آمریکا بتواند روی او حساب کند. او در جریان پرونده سازی برای حمله بوش نقش مهمی در سازمان ملل به نفع عملیات فریب افکار عمومی بازی کرد و ارزش مصرفی در حد چلبی و یا کارزای در مصر دارد اما ظاهرا مردم مصر او را تا بحال نخریده اند!

 

بعد از یک هفته از شروع قیام مردم مصر تکلیف تصمیم مبارک و حامیانش کاملا روشنست. نوبت مردم مصر است که پاسخ خود را و ابزارهای رسیدن به قدم بعدی را روشن کنند.

 

(۳)تاکتیک تظاهرات خیابانی به تنهائی ناکارآمد است!

 

هفته گذشته مردم مصر مرتب در خیابانها بودند و تظاهرات مسالمت آمیز خود را ادامه دادند. قاهره و سایر شهرهای بزرگ صحنه راهپیمائی ملیونها مخالف رزیم اسلامی بود که خواستشان بیرون رفتن مبارک و رژیمش بود.

این اما به هیچ وجه کافی نیست. اگر این شکل تظاهرات ادامه یابد می تواند به ضد اهداف اولیه اش تبدیل شود و نیروی مردم را آرام آرام فرسایش دهد.

 

الف: تعمیق خواستها و شفاف سازی خواستها:

تظاهرات مردم مصر که اکثرا کاملا مردانه هم بود حاوی شعارهای اثباتی کافی نیست. مردم مصر مثل مردم ایران در سال ۵۷ فقط از رفتن مبارک حرف می زنند و خواستهای اثباتی خود را مطرح نمی کنند. پلاکارهای حاوی شعارهای اثباتی جایش خالی است. علامتی بر وجود یک حزب سازمانده رادیکال به چشم نمی خورد.

خواستهای پایه ای مثل حق آموزش و بهداشت و اشتغال و مسکن و آزادی مطلق بیان، خواست ایجاد تشکلهای صنفی و سیاسی در جائی نمایندگی اجتماعی نمی شود.

برابری زن و مرد جائی فریاد زده نمی شود. این صحنه های فریاد بر علیه مبارک بدون اعلام خواستهای مشخص اجتماعی ، بیشتر و بیشتر نگرانی آور می شود و شکنندگی جنبش اعتراضی را اثبات می کند.

جنبش اعتراضی بدون اعلام شفاف خواستهای پایه ای خود محکوم به خاموش شدنست و فرسایش.

 

ب: اشکال جلو کشیدن جنبش برای کسب قدرت

 

راهپیمائیهای “مسالمت آمیز خیابانی” بدون فراروئی به مراحل بالاتر محکوم به شکست هستند. رژیم مصر بسیار حساب شده این تظاهرات را دارد کانالیزه می کند و از اعمال خشونت روی تظاهرات عامدا خود داری می کند. اینها تجارب سرکوب توسط رژیم اسلامی را حتما دارند و می خواهند با ایجاد فضای آزاد برای راهپیمائی ، مردم را فرسوده و خسته کنند.

ادامه وضعیت موجود لزوما به ضرر رزیم مصر نیست. مردم و بخصوص اقشار محروم و فقیر نمی توانند بطور نامحدود در خیابان بمانند.

یا قدم بعدی باید برداشته شود و یا ایت صحنه های تظاهرات هم فروکش خواهد کرد.

مصر نیاز به یک اعتصاب عمومی دارد. نیاز دارد که حمله مردم به پادگانها و خلع سلاح دستگاه سرکوب رژیم مصر شروع شود. بدون این دو قدم، دریای تظاهرات “مسالمت آمیز” به سرعت خشک خواهد شد.

رژیم مصر را باید به زیر کشید. خودش خشک نمی شود بیفتد!

این را حاکمان مصر و مشاورانش بخوبی در یافته اند.

مشکل اینست که چه سازمان سیاسی می خواهد پیش بردن انقلاب را در مصر تضمین کند؟ چهره یا چهره هائی که مردم را در قدمهای بعدی راهنکاوی کنند کجا هستند؟

اینست که از دید من دیر یا زود اگر این فضای در حال بسته شدن توسط پیش آمدن آلترناتیو رادیکال شکسته نشود، متاسفانه ما شاهد شکست جنبش اعتراضی در خاورمیانه خواهیم بود.

 

(۴)اهمیت کمپینهای بین المللی برای گشایش دیالوگ بین جنبشهای اعتراضی

 

کمپین روز گذشته تجربه ای گرانقدر برای ما فعالین آزادیخواه و کمونیست بود. در بسیاری جاها ما صدای خود را به گوش فعالین خاورمیانه رساندیم. این صحنه ها باید گسترش داد. می شود و باید کمپینهای جهانی از نوع کمپین دفاع از جان سکینه آشتیانی در دفاع از جنبشهای اعتراضی خاورمیانه سازمان داد.

این صحنه ها روحیه انترناسیونالیستی مردم را بالا می برد و ابزاری می شود که تجارب ما با هم در آمیزد.

زندگی و مرگ جنبشهای آزادیخواه و برابری طلب در سطح همه دنیا بیشتر از همیشه به هم گره خورده. پیروزی انقلاب در ایران پیروزی انقلاب در مصر و تونس و بیقه جاهست. و بر عکس شکست انقلاب در مصر و تونس اثرات بدی در روحیه جهان مظلوم و در بند خواهد داشت.

 

هفته دوم را جنبش آزادیخواه و برابری طلب جهان آغاز می کند. با نگرانیهائی جدید از اینکه مبادا این جنبش اعتراضی در خاورمیانه فروکش کند و به نتیجه نرسد. باید به دقت دست حریف بسیار پرتجربه را شناخت و جهانی فکر کرد و سریع عمل کرد. حریف ما بسیار پخته عمل می کند. ما انقلابیون نباید گول آنها را بخوریم و بدتر اینکه گول خودمانرا بخوریم.

بزرگترین دشمن انقلابیون، آرمانی فکر کردن آنهاست، همانطور که آرمان داشتن و رویای زیبا داشتن محرک خوبی است می تواند براحتی ما را در اوهام و آرزوهای خود غرق کند و از واقعیتی که اینهمه سرسختانه می خواهیم تغییر دهیم، از خود بیگانه مان کند.

 

لحظات بسیار حساسی بر خاورمیانه می گذرد باید بسیار هوشیارتر بود.

زنده باد انقلاب، آزادی و برابری!

زنده باد سوسیالیزم!

 

 

منابع دیگر:

 

سعید صالحی نیا: بالاخره انقلاب هست یا انقلاب نیست؟!نکاتی در حاشیه گسترش سونامی انقلابی و عروج جنبشهای وسیع اعتراضی در کشورهای عرب زبان

 

http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/5658-1389-11-10-00-22-14.html

 

 

سعید صالحی نیا: زمین باز زیرپای حاکمان داغ می شود! در حاشیه قیامهای مردم شمال آفریقا و اردن بخاطر فقر و سرکوب

http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/5501-1389-10-25-22-24-13.html