بالاخره انقلاب هست یا انقلاب نیست؟!

نکاتی در حاشیه گسترش سونامی انقلابی و عروج  جنبشهای وسیع اعتراضی در کشورهای عرب زبان
مقدمه:

امروز، جمعه ۲۸ ژانویه ۲۰۱۱، در ادامه اعلام روز “جمعه خشمگین” از سوی مردم در مصر، حسنی مبارک در تلویزیونها ظاهر شد و اعلام کرد که “سنگرش را ترک نمی کند” اما قرار دارد اعضای دولتش را عوض کند. او اعلام کرد که صدای مردم را شنیده و قرار دارد “اصلاحات” را پیش ببرد! جنگ خیابانی در مرکز مصر همچنان ادامه دارد و مرکز حزب حاکم مصر در شعله های آتش می سوزد. سایه های حکومت نظامی در مصر غریب الوقوع است.

 از آنطرف حکومت آمریکا در اطاق بحرانش دارد مرتب به حکومت مصر پیام می دهد که بر علیه مردم “خشونت به خرج ندهد”. معلوم نیست اینها این تناقض بزرگ تلاش برای ایستادن در قدرت توسط حکومت مبارک و ارتشش را چگونه می خواهند با “مصالحه دموکراتیک با مردم جان به لب رسیده تنظیم کنند که نه سیخ بسوزد و نه کباب! آنچه مشخص است ، سونامی انقلابی که از تونس شروع شده در مصر دارد پایه های دومین دیکتاتور عرب یعنی مبارک را به سرعت خالی می کند. از همین الان حکومت یمن هم در لیست سونامی است و رهبران سوریه هم ترسان از رسیدن سونامی از همین الان دارند اینرنت را بروی مردم می بندند! رژیم اسلامی در ایران که اولین هدف جنبش انقلابی در منطقه بود اینروزها دارد ادای “حمایت از مردم تونس و مصر” را در می آورد. جالب است که “رئیس جمهور معزول تونس جزو اولین کسانی بود که به جناب احمدی نژاد برای “انتخابش” تبریک گفت!

موج عصیان مردم فقیر و سرکوب شده در منطقه خاورمیانه آنقدر سریع برخواست و پیش رفت که همه حاکمیتهای منطقه و حامیانشان در غرب و حتی اپوزسیون این حاکمیتها را دچار سرگیجه کرده است. هنوز سیاست شناخته شده از خیابانها عقب است. صحنه ای که دیدنش برای کسانی که سالها مدعی بودند که دوران انقلابها گذشته بیدار کننده است و برای عاشقان آزادی و برابری بسیار هیجان انگیز و در عین حال نگرانی آور. نگرانی از اینکه این موج عصیان که بطور خودبخودی شروع شد، سریعتر از هر موجی دارد جلو می رود و تجزیه و تحلیل را بر اساس فاکتها بسیار مشکل کرده است. تحلیلگر این صحنه ها قبل از اینکه یک صحنه را بتواند هضم کند ، صحنه های موج بعدی در جای دیگر توسط مدیا پخش می شود. مشکل بزرگتر برای فعالین و سازماندهندگان این جنبشهاست که بتواند از این موج عظیم برخواسته بنفع تغییر رادیکال استفاده کنند. سازماندهی انقلابی هم از حرکت این سونامی عقب است! این صحنه ها فرمولهای تاکنونی انقلابها را هم ناکافی می کند و اندیشمندان و تئوریسنهای انقلابها را که سالها در انتظار انقلاب بودند به باز اندیشی وا می دارد.

صحنه این سونامی بین المللی این روزها هم برای انقلابیون و هم برای ضد انقلابیون اهمیت بسیار حیاتی دارد. این سونامی ممکنست سرآغاز چرخش اساسی در موازنه سیاسی در جهان قرن بیست و یکم باشد اگر بتواند به اهداف انقلابیش دست یابد. لحظات بسیار حساسی دارد به انسانیت می گذرد. اجازه می خواهم چند نکته را ارائه دهم:

(۱)مصر نقطه تعیین کننده سرنوشت سونامی انقلابی؟

مصر بزرگترین کشور منطقه خاورمیانه است با جمعیت نزدیک به هشتاد ملیون. مصر تونس نیست. محل تمرکز ناسیونالیزم عرب و جنبش پان عربیزم “جمال عبدالناصر” است. بزرگترین پایگاه نظامی حکومت آمریکا در منطقه است که نزدیک به دو تا سه بیلیون دلار سالانه از حکومت آمریکا فقط کمک نظامی دریافت می کند. سونامی انقلابی از تونس ده ملیون نفری آغاز شد و رهبران “عرب” را دچار سرگیجه کرد. اگر قرار باشد سونامی گرسنگان و فقرا جلویش گرفته شود جایش همین مصر است. از همین روست که حاکمیت مصر با مشاوره حکومت آمریکا خیمه اصلی شان را برای نگه داشتن ضد انقلاب در مصر زده اند. اگر مبارک سقوط کند، حکومتهای دیگر عرب بسیار در خطر خواهند بود. همه تلاشها روی مصر برای خواباندن سونامی انجام خواهد شد. گزینه های دیگر حفظ حکومت ضد انقلابی در مصر بیشتر فراهم است. دولتهای “ائتلافی” از گرایشات ضد انقلابی اسلامی و پروغرب زمینه سناریوی دوم را فراهم کرده. حکومتهای کشورهای عربی روی عدم سازماندهی رهبری رادیکال و ایجاد تاخییر و کاهش سرعت این سونامی از همین الان دارند کار می کنند. هفته های آینده، جنگ نهائی بین انقلاب و ضد انقلاب در همین مصر به نمایش خواهد آمد.

(۲) بالاخره انقلاب است یا انقلاب نیست؟!

رفیق محسن ابراهیمی معتقد است (۲) که آنها که این جنبش اعتراضی را انقلاب نمی نامند از کلمه انقلاب کهیر می زنند. او اصرار دارد که این یک انقلاب است. مازیار رازی(۶) یا رحمان حسین زاده(۵) بقول محسن ابراهیمی”کهیر زده اند” و اسم این سونامی را انقلاب نمی گذارند. روزهای اول این کلمه انقلاب در مورد جنبشهای کشورهای عربی به سرعت تکرار شد اما بتدریج “عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها”، معلوم شد که این جنبشها بطور واقعی از رهبری چپ کمونیزم کارگری محروم هستند. کسی در این مورد آخر تردیدی ندارد. راستی اگر جنبشی از مردم ناراضی به خیابان بریزد و نمایندگی سیاسی سوسیالیست خواه و مداخله جو مثل کمونیزم کارگری نداشته باشد، اصلا می شود اسمش را انقلاب گذاشت؟

در فرهنگ چپ غیر کمونیست کارگری(توده ای- فدائی-راه کارگری و غیره) کافی بود که جنبشی ضد دیکتاتوری باشد تا انقلابی صدایش بزنند. اما همه آنها که در “انقلاب ۵۷” حاضر بودند که متاسفانه اینجوری نمی شود جنبشی را انقلاب نامید. قیامها بدون داشتن سر کمونیزم کارگری که بتواند نمایندگی سیاسی طبقه کارگر را پیش ببرد ، بر خلاف نظر رفیق محسن ابراهیمی نه توان پیشبرد بعد سلی را دارند و نه طبعا بعد اثباتی را.

اساسا جدا سازی بعد سلبی و اثباتی و مشروط کردن “فاز دوم” به داشتن رهبری کمونیزم کارگری امری غیر علمی است. لذا من فکر می کنم آنچه دارد در منطقه خاورمیانه بصورت سونامی پیش می رود یک جنبش اعتراضی و قیام است که ممکنست به سمت انقلاب پیش برود و این پیشروی منوط به حضور سیاست مدون کمونیزم کارگری است.

آیا این دعوا فقط یک دعوا سر لغت است؟ خیر! دعوا سر درک ماست از انقلاب و تمایزش با چنبشهای اعتراصی. در واقع با قضاوتی که ما از این صحنه می کنیم داریم انتظارات خودمانرا ارائه می دهیم و افق خودمانرا در مقابل مردم می گذاریم.

آیا پتانسیلهای انقلابی در این سونامی در حال پیشرفت وجود دارد؟ البته که وجود دارد. عنصر نارضایتی اجتماعی شده که حکومتها را طی چند روز به تزلزل انداخته عناصر ساختمانی یک انقلاب هستند اما بدون آلترناتیو رادیکال و سوسیالیستی و حضور تحزب سیاسیش فقط چپ سنتی است که از انقلاب صحبت می کند.

(۳) نقش انقلاب ایران در رادیکالیزه کردن جنبشهای اعتراضی موجود در منطقه

با رفیق کاظم نیکخواه موافقم که انقلاب ایران و تجربه مبارات مردم بر علیه اسلام سیاسی نقش بسیار مهمی دارد در پیشبرد سونامی موجود در منطقه و فاصله گرفتنش از اسلام سیاسی بازی می کند. شبکه سی ان ان در گزارش وسیع ۲۴ ساعته اش هم اکنون دارد مرتب تاکیید می کند که بسیاری از فعالین جوان در مصر و تونس فریاد می زنند که حکومت اسلامی نمی خواهند. انقلاب ایران تجارب گرانبهایش در اذهان جهانیان و منجمله مردم منطقه خاورمیانه حفظ شده. اهمیت ارتباط گیری فعالین کمونیزم کارگری درایران با فعالین انقلابی کشورهای عربی در حال حاضر بسیار حیاتی است.(۳)

مردم ایران و جهان با دقت صحنه پرشور درگیری مردم مصر و تونس را در حد ملیونی با دستگاه سرکوب پلیس دنبال می کنند. شور و روحیه انقلابی ناشی از سونامی بزرگ ، بخصوص وقتی با پیروزی همراه باشد می تواند زمینه های عروج چندباره انقلاب در ایران را فراهم آورد.

 (۴) انقلاب یا جنبش اعتراضی؛ مسئولیت ما کمونیستها و آزادیخواهان چیست؟

رفیق رحمان حسین زاده از حزب حکمتیست در تحلیلش، اسم این سونامی را انقلاب نمی گذارد(۵) اما با احساس مسئولیت از لزوم مداخله کمونیستها و طبقه کارگر برای تعیین تکلیف رادیکال این جنبشها سخن می گوید. به نظر من این قدم بسیار مثبتی است. کاشکی حزب ایشان با همین برخورد به انقلاب ایران نگاه می کرد و در طی این مدت او و حزبش می توانستند در رادیکالیزه کردن انقلاب ایران همراه ما باشند. هنوز هم دیر نیست. ایستادن فعالین حزب ایشان در ۲۹ژانویه در کمپین جهانی ضد اعدامها در ایران شاید شروع این برخورد مسئولانه باشد.

نکته اینجاست که ما چه جنبش اعتراضی وسیع موجود در منطقه را انقلابی بنامیم و چه ننامیم، وظیفه ما در مداخله گری و جلو بردن آن همانست که باید باشد. باز به گفته رفیق تقوائی برمی گردم که انقلابها هرگز از آخرشان شروع نمی شوند و عمل فعال انقلابیونست که ماهیت نهائی آنها را تعیین می کند.

زنده باد آزادی!

زنده باد سوسیالیزم!

منابع  دیگر:

(۱)فریاد مرگ بر دیکتاتور در تونس، الجزایر، مصر و اکنون یمن(کاظم نیکخواه)

http://www.azadi-b.com/J/2011/01/post_135.html

(۲)انقلاب در تونس و مسئله خلاء قدرت سیاسی!(محسن ابراهیمی)

http://www.azadi-b.com/J/2011/01/post_132.html

(۳)هشدار درمورد اسلام سیاسی, به سازمانهای کارگری، سازمانهای مترقی و مردم آزادیخواه و انقلابی تونس حزب

کمونیست کارگری ایران- حزب کمونیست کارگری چپ عراق)

http://rowzane.com/fa/annonce-archiev/107-hezb/5663-1389-11-08-10-05-30.html

(۴)مصطفی صابر: “تونس تونس، ایران نتونس”؟

http://rowzane.com/fa/articles-archiev/42-mostafa-s/5641–q-q.html

(۵)تحولات در تونس و کشورهای عربی , کمونیسم طبقه کارگر در بوته آزمایش(رحمان حسین زاده)

http://www.azadi-b.com/M/2011/01/post_178.html

(۶)آیا روند انقلاب در کشورهای عربی آغاز شده است؟ / مصاحبه میلیتانت با مازیار رازی

http://www.azadi-b.com/J/2011/01/post_133.html

(۷)سعید صالحی نیا: زمین باز زیرپای حاکمان داغ می شود! در حاشیه قیامهای مردم شمال آفریقا و اردن بخاطر فقر و سرکوب

http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/5501-1389-10-25-22-24-13.html