مقدمه:
دو سه روزی از شروع “طرح رایانه ها” گذشته و رژیم اسلامی قداره بندانش را در هر گوشه شهرها به نگهبانی گمارده و اعتراضات رانندگان تاکسی و کامیونداران و معلمان و دانشجویان هنوز در ابتدای کار است، این جناب مهدی محمدی در روزنامه کیهان(۱) شروع کرده به جشن و پایکوبی که “بعله فتنه ها بجائی نرسید و مردم دست بدست حکومت اسلامی با هم دارند همکاری می کنند تا طرح رایانه ها که بزرگترین جراحی اقتصادی تاریخ ایرانست، به پیش برود”! بیش از اینکه این جشن و پایکوبی جناب محمدی واقعی باشد، حکایت از اضطرابی دارد که حکومتیان بهش گرفتارند. نگران این بودند که در همان چند روز اول، کارشان تمام شود و چون نشده، جشن برپا کرده اند و یاوه می بافند! ایشان مدعی است که حکومت توانسته بدنه جنبش را که” از طبقات متوسط تشکیل شده بود” برای همیشه خاموش کند و پیوندش را با “رهبران” (باندهای توسری خورده حکومتی یعنی موسوی و کروبی) قطع کند، لذا فتنه اقتصادی خاموش شده و “آرامش کنونی” ناشی از نابود شدن مکر دشمنان توسط “خداوند” است!
در اسطوره های اسلامی آمده است که بندگان “خداوند” در روز محشر باید از یک پلی رد بشوند که اسمش پل صراط است. این پل را آخوندها بسیار نازک می دانند و لرزان که وقتی بنده های بیچاره ازش عبور می کنند ممکنست ازش بیفتند به داخل جهنم و اگر ازش بتوانند به سلامت عبور کنند ، آنطرفش بهشت است که البته درش هرچه این بنده بیچاره در این دنیا نداشته تا ابد در اختیارش خواهد بود!
بنظر می رسد رژیم اسلامی خودش را روی این پل صراط می بیند. مرگ و زندگیش را به اجرای “موفیقت آمیز طرح یارانه ها” گره زده و فکر می کند انتهای این “پل صراط” دنیای آرامشی هست که درش احتمالا تا ظهور مهدی آویزان در چاه جمکران، خیال حضرات و اربابانشان راحت خواهد ماند! درک این حکومتیان اینست که آنطرف پل صراط، دنیائی است که بالاخره حکومتهای غربی در آغوششان خواهند گرفت و در “دهکده جهانی” جائی برایشان قائل خواهند شد. “خودی می شوند” مثل حاکمان عربستان صعودی و دهها قاتل و جانی دیگر! جذبه آنطرف پل صراط اینها را اینقدر از خود بی خود کرده که ریسک مرگ و زندگیشان را گذاشته اند روی “طرح رایانه ها”. این طرح، بخش مهمی از سناریوی بزرگتری است که اسمش “آزاد سازی اقتصاد ” است که نزدیک به سه دهه دستور اقتصاد جهانی سرمایه است.
رژیم اسلامی بخوبی می داند که اگر نمی تواند به مردمش تکیه کند، باید مسیر تکیه به حکومتهای غربی را طی کند. همان مسیری که محمد رضا پهلویها طی کردند. انتقال از حکومت توتالیتر ایدئولوژیک به حکومت دیکتاتوری مورد پسند غرب یکی از شروطش همین عبور از پل صراط “آزاد سازی اقتصادی” است و بخش مقدماتی اش، حذف سوبسیدها که اسم رمز طرح رایانه ها باشد!
(۱)آیا زمان جشن گرفتن رژیم اسلامی است؟
 حتی جناب شریعتمداری سردبیر کیهان هم قاعدتا نباید اینقدر خوشخیال باشد! حذف تنها چند قلم از کالاهای ضروری و گماردن پلیس برای “پیشگیری” از بالا رفتن زنجیره ای سایر کالاها آنهم طی چند روز، نمی تواند ثابت کند که این رژیم از پل صراطش عبور کرده. ماجرا بسیار پیچیده تر است و قمار رژیم برای تداومش تازه وارد یک دوره جدیدی شده است. مهدی محمدی زیادی خوش خیالست که چند روز بعد از شروع این “طرح” فتنه را تمام شده می داند! قیمتها را نمی شود با “مقررات قانونی” نگه داشت. قیمت سوخت و انرژی، روی قیمت نان و برق و آب و قیمت رفت و آمد و ترابری کالا موثر خواهد بود و زنجیره تاثیر بالا رفتن این قیمتها روی خدمات اولیه دیگر.”واقع بین ترهای حکومت ماجرا را با نگرانی بیشتر دنبال می کنند.(۲) با زور قانون هم نمی شود این واکنش زنجیره ای را جلوگرفت. قیمت نیروی کار که تنها منبع پاسخگوئی بخش اعظم جامعه ایران در برابر این مانورهای اقتصادی است، البته به شدت تحت کنترل نگه داشته شده تا معادله به شیوه کنترل شده ای به پائین کشیدن سطح زندگی مردم و آماده سازی جامعه برای نقش آفرینی در “تقسیم کار بین المللی” بینجامد. رژیم اسلامی برای ماندنش مجبور است مردم و نیروی کارشان را قربانی کند. این نیروی کار ارزان ، سهمی است که در کنار یک بازار فروش کالاها می تواند “نقش ایران” را در خانواده سرمایه جهانی مشخص کند.
از سوی دیگر، حکومت اسلامی با جامعه ای طرف هست که از بیش از یکسال پیش به خیابانها آمد و شعار سرنگونی رژیم و رهبرش را سر داد و دنیا هم کنارش قرار گرفت. جامعه ای ناآرام و تسلیم نشده که از هر کوی و برزنش رژیم هراس دارد.
وضعیت کنونی را هر چه می شود نامید بجز “تعادل” و “آرامش” که نویسنده کم تجربه کیهان می خواهد به خودش القا کند!
(۲)تاثیر دوگانه تشدید فشار اقتصادی به گرده جامعه- دو سناریو
طبیعی است که افزایش فشار اقتصادی حتی با معیارهای موجود در جامعه ایران، جامعه را بر اسر دوراهی بزرگتری قرار می دهد. حکومتیان ماجرای حذف رایانه ها را عبور از پل صراطشان می دانند و جامعه و خصوصا طبقه کارگر ، دوران کیفیتا جدیدی را در پیش رو خواهد داشت که ویژگیش بیکارسازی بیشتر، کاهش قدرت خرید، کاهش شدید دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی و آموزشی و همه نیازهای اولیه زندگی خواهد بود. ریاضت اقتصادی همین تعریف را دارد. این فشار اقتصادی در نبود جنبش سازمانیافته اعتراضی می تواند جامعه را به موقعیت دفاعی بکشاند. می تواند جامعه را اتمیزه کند و در مقابل رژیم بی دفاعتر.
از سوی دیگر، پتانسیلی در وضعیت آتی قرار دارد که آن “پل صراط” و رگ حیات رژیم را پاره کند و رژیم و طبقه پشتش را به زیر بکشد. اعتراضات پراکنده و سازمان نیافته چاره کار نیست. هسته های کمونیستی و دخالتگر باید سلولهای نارضایتی را به هم پیوند  دهد. برنامه کار لازم است تا جلوی نابودی و قهقرای زندگی را در ایران گرفت. چپ جامعه تنها پاسخ وضع موجود است. سناریوهای راست(حکومتی و غیر حکومتی) هیچکدام بطور ماهوی در مقابل سیاست “آزاد سازی اقتصادی” عمل نخواهند کرد.
رژیم اسلامی روی سناریوی اول، یعنی سناریوی سرکوب تدریجی و قدم به قدم جامعه و جهت دادن جامعه به پذیرش ذلت ناشی از “آزاد سازی اقتصادی” حساب باز کرده است. سناریوی آلترناتیو هم تنها دست کمونیستهای جامعه را می بوسد و فعالین عملی جنبشهای مطالباتی.
(۳)شیوه های مقابله با جنگ جدید رژیم اسلامی با جامعه
مهدی محمدی مدعی است که رژیم اسلامی بعد از قیام ۶ دی سال پیش، بطور نهائی خیابانها را از مردم گرفته است. این دروغ بزرگی است که می خواهند تکرار کنند تا کسی باورش بشود. خیابانها همیشه متعلق به مردم است. صفهای خرید مایحتاج عمومی از عواقب طبیعی طرح “یارانه ها”، محل طبیعی و “قانونی تجمع و اجتماع” خواهند بود. رژیم نخواهد توانست مردم را از خیابانها بیرون نگه دارد!
رژیم روی بازپرداخت افزایش قیمت گاز و برق و آب و سایر “خدمات عمومی” حساب باز کرده و مدعی است که نزدیک ۹۰ میلیارد طی ۳ سال اول شروع این طرح نصیبش می شود. همینجا می شد و باید حلقومش را گرفت. نپرداختن بهای خدمات دولتی می تواند رژیم را فلج کند.
اعتصاب عمومی نتیجه دیگر عملی گسترش تهاجم اقتصادی است که رژیم بر علیه مردم شروع کرده. کارکنان خدمات عمومی، رانندگان وسایل ترابری شهری و کالاها می توانند به گردانندگان صحنه عصیان بر علیه رژیم تبدیل شوند. طبقه کارگر در بخشهای تولیدی در معرض بیکارسازیهای وسیعتر است. صدها کارخانه در بخشهای “آسیب پذیر” بسته خواهند شد. سونامی ناشی از بیکارسازیها، ملیونها کارگر بیکار را به خیابانها خواهد ریخت. کارگرانی که کار خواهند داشت، با خطر کاهش حقوق مواجه می شوند به خاطر اینکه تعداد بیشتری از نیروی کار در بیرون کارخانه ها و مراکز تولید و خدمات “منتظر کار خواهند بود”.
همه سناریوهای بالا عبارتست از فرصت مغتنمی که کمونیستهای جامعه باید ازش استفاده کنند. هسته های کمونیستی را در هر جا که اعتراضی هست باید سازمان داد. اعتراض باید به شیوه ای رادیکال و قطعی از سوی کمونیستها بازتعریف شود. وضع موجود را باید پاسخ قطعی داد و پاسخ قطعی را به باور اجتماعی تبدیل کرد.
اینها عرصه هائی است که باید مورد استفاده قرار گیرد در کنار هزاران شیوه و ابتکاری که در محل و شرایط ، خلاقانه باید بکار گرفت تا حلقه متحد مصادره حکومت از حاکمان کنونی توسط مردم و جنبش کمونیزم کارگری کامل شود.
شروع طرح “یارانه ها” جامعه را بیشتر بر سر راه دوراهی سرنوشت سازی قرار خواهد داد که یک سمتش آزادی ، برابری و زندگی انسانی قرار دارد و سمت دیگرش تقویت نظام بردگی، فقر و نابرابری.
هر چه هست، شروع طرح یارانه ها، تنها باز شدن جبهه ای دیگر است بین رژیم اسلامی و طبقه کارگر و مردم زحمتکش ایران. نباید گذاشت این جانیان از “پل صراتشان” عبور کنند!
منابع دیگر:
 (۱)صبح به خیر آقایان !(کیهان)- مهدی محمدی
http://gogorow.com/e-m12.2010/25-kayhan.htm
(۲)قیمت‌های داخلی از قیمت‌های جهانی بیشتر شد(آفتاب-سرویس اقتصادی)
http://aftabnews.ir/prtam0n6049n6u1.k5k4.htm
(۳)مردم همه جا خشمگین اند. “گزارشات کوتاهی از اعتراضات مردم بدنبال حذف یارانه ها” (حزب کمونیست کارگری ایران)
http://rowzane.com/fa/annonce-archiev/82-reports/5194–q-q.html
(۴)سعید صالحی نیا: فراخوان برای حمایت از طرح یارانه ها بنام “ارزیابی واقعی”؟ نقدی بر مقاله رضا رخشان از سندیکای کارگری هفت تپه
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/5170-1389-09-26-13-18-15.html

(۵)محمد شکوهی: جهش قیمتها بعد از دو روز
http://rowzane.com/fa/articles-archiev/98-mohamad-sh/5219-1389-10-03-14-29-28.html