یک بار دیگرالکلنگ بازی انتخاباتی میاندوره ای دمکراسی سرمایه داری در آمریکا بپایان رسید. در این الکلنگ بازی انتخاباتی این دور برعکس دور قبل نوبت جمهوری خواهان بود که به هوا پرتاب شوند.
درست در دوره قبل یعنی ۲ سال پیش این دمکرات ها بودند که از الکلنگ انتخاباتی بالا رفته بودند واین بار خیلی زود پایین آمدند ونوبت جمهوری خواهان شد.
دوسال قبل که مردم از حکومت جمهوریخواهان بتنگ آمده بودند. جنگ در عراق وافغانستان، بیکاری وبیخانمانی ،فقر وفقدان بیمه درمانی دهها میلیونی، که مردم معترض را گاها برای اعتراض به خیابانها میکشاند،جناح های دور اندیش طبقه سرمایه دار وحکومتش مانند همیشه بجای جوابگویی به اعتراضات بحق مردم یکبار دیگر مردم را دنبال نخود سیاه فرستادند. آنوقت بمردم اینطور وانمود کردند که اگروضع بسیار بد است حتما تقصیر دولت بوش –چینی وسیاست جمهوریخواهان است که این وضع را بوجود آورده. پس بهتر است که یک زن مثل هیلاری کلینتن ویا یک سیاه یعنی اوباما در صحنه بیایند تا مردم با انتخاب اینان کارشان به فرجی برسد.
تبلیغات پشت تبلیغات از تمام میدیای سرمایه داری به خورد مردم دادند که اگر وضع شما خراب است تقصیر بوش وشرکاء است.
اوباما را با شعار ” چنج” وارد محرکه انتخاباتی کردند وبرایش میلیاردها دلار خرج کردند ووعده داده شد که با انتخاب اوباما مردم دیگر گرسنه ، بیخانمان، بی درمان، بی سواد وغیره نخواهند شد، وجنگ بزودی تمام میشود وهمه خوشحال وخندان در بهشت سرمایه داری قدم خواهند زد. این بود که مردم بناچار یکبار دیگر فریب تبلیغات دمکراسی سرمایه داران را خوردند وبپای صندوق های رای رفتند تا در زنگیشان فرجی بوجود آیدو اوباما را انتخاب کردند.
خیلی زود معلوم شد که مردم را دنبال نخودسیاه فرستاده بودند. معلوم شد که نه تنها اوباما اهل صلح نیست بلکه بیش از بوش جنگ طلب است. اینبار طبقه سرمایه دار از عنصر اوباما برای وسعت بخشیدن ماشین نظامی خود بیش از بوش استفاده کرد .
جنگ در افغانستان وپاکستان در سطح بسیار وسیع تری از زمان بوش ادامه یافت.بیکاری وفقر بیش از زمان بوش وبرای گول زدن مردم یک بیمه درمانی توخالی بمردم هدیه کردند. مثل همیشه معلوم شد که این سیستم سرمایه داری است که باعث فقر وفلاکت میلیونی مردم شده واین مهره های سرمایه داری برای خاموش کردن خشم مردم است که هر چند سال یکبار دست بدست میشوندتا مردم را چند صباحی فریب دهند واز این ستون به آن ستون کنند تا فرجی دیگر.
در الکنگ بازی انتخابات این دوره این بار نوبت جمهوری خواهان بود که تمام کاسه کوزه ها را سر اوبامای بدبخت بشکنند و اینطور وانمود کردند که اگر وضعتان خراب است این تقصیر اوباما است که میخواست بشما بیمه بدهد،قول داد نان بدهد، بیکاری را کم کند ومثلا مالیات میلیاردرها را قدری بالا ببرد. این شد که فراکسیونی راست وفوق ارتجاعی از داخل خود جمهوری خواهان ظهور کرد بنام “تی پارتی” یعنی” حزب چای” که رهبران این حزب علنا اعلام کردند که هم تقصیر بوش بود که مردم را پر رو کردند وهم تقصیر اوباما که اصلا سوسیالیست است. اصلا نبایست هیچ چیز بمردم داد. باید گذاشت سرمایه داران سودهای نجومی خود را ببرند وتمام بیمه بیکاری ،بازنشستگی و دیگر رایانه هایی که مردم طی صد ها سال مبارزه بدست آورده بودند را هم قطع کرد.
این بار جمهوری خواهان نمایندگانشان بالای الکلنگ رفتند. تعداد مردمی که پای صندوقهای رای رفتند شاید نصف دوره قبل نبود. وهمه اذعان داشتند که هم از جمهوری خواهان خوششان نمیاید وهم از دمکرات ها ولی چون از اوباما خسته شده اند رای شان را ضد اوباما میدهند یعنی جمهوریخواهان. مجلس نمایندگان با بیش از ۶۰ رای اضافی بدست جمهوریخواهان افتاد ودر سنا هم دمکرات ها ۸ سناتور از دست دادند. این پر خرج ترین انتخابات میاندوره ای آمریکا شناخته شد. در حالیکه دهها میلیون مردم گرسنه وبیخانمان وبیکار وبدون درمان وضعشان دارد بدتر وبدتر میشود ،سیستم سرمایه داری تصمیم گرفته میلیاردها دلار خرج تبلیغ کاندیداتوری خیمه شب بازی خود کند ومردم را با تبلیغات مسموم خود بیش از پیش فریب دهد.
مردم میگویند ما بیکاریم، بیخانمانیم ،گرسنه ایم، بی درمانیم ، سیستم سرمایه داری میگوید غصه نخورید در عوض شما دمکراسی دارید.اگر از این وضع ناراحتید ۲ الی ۴ سال دیگر صبر کنید وبعد شخص دیگری را از الکلنگ با لا ببرید مطمئن باشید ما دوباره دهها میلیارد خرج این بالماسکه انتخاباتی میکنیم وچون شما چاره دیگری ندارید بالاخره در یکی از همین ۲ دام ما گرفتار خواهید آمد. دیر وزود دارد ولی سوخت وسوز ندارد.
اما باید از خود پرسید تا کی این شامورتی بازی سرمایه داران را که بنام دمکراسی به خورد مردم میدهند را باید تحمل کرد.اینجا تازه کشور آمریکا است، یعنی بهشت ومدینه فاضله سرمایه داری. در اروپا ، آسیا وآفریقا وضع دهها وصد ها برابر از این بدتر وغم انگیز تر است. در جمهوری اسلامی خودمان بمردم وعده میدهند که اگر وضع بد شد تقصیر موسوی –خامنه ای بود پس چاره رفسنجانی است. اگر رفسنجانی – خاتمی بد است پس نوبت احمدی نژاد –خامنه ای است. وگویا حالا که وضع بد است نوبت موسوی-کروبی است.
اما خوشبختانه ما میگوییم هیچیک از اینان در ایران جوابگو نیستند ونبوده .ما آلترناتیو کمونیست کارگری را به مردم وعده میدهیم. بمردم میگوییم تا سرمایه داری هست همین است چه نوع دمکراسی اسلامیش چه نوع دمکراسی غربی اش چه نوع چینی وروسیش.
واقعیات کدام است وچاره چیست؟
۱-هر ساله بیش از صدها میلیارد دلار خرج میلیتاری وماشین نظامی آمریکا میشود که هیچیک از کاندیداهای سرمایه داری حتی جرات وعده کم کردن این بودجه را ندارند، برعکس برای خوشرقصی همه جناحها باید پافشاری کنند که بودجه نظامی را بالاوبالاتر خواهند برد.
۲-شاید کمتر از یک پنجم این بودجه تکافوی سیر کردن گرسنگان، بیخانمانان، تعلیم وتربیت رایگان وبیمه مجانی در آمریکا را شامل میشود. اما سرمایه داری جز به جنگ وکیف پولش دغدغه ای دیگر ندارد. اگر سود ندهد بگذار صدها میلیون نفر هم نفله شوند، این مرام سرمایه است.
۳-آمریکا خود بتنهایی میتواند همه غذا ،مسکن ،پوشاک ،بیمه درمانی ووسائط نقلیه ودیگر مایحتاج کل جمعیت جهان را تامین کند. اما در عوض میبینیم که جلوی درب کاخ سفید وکنگره،این بزرگترین امپراتوری تاریخ بشریت صدها نفرسالانه ازسرما، گرسنگی وبیخانمانی به قبرستان شهرزیبای واشینگتن فرستاده میشوند.
باید یکبار وبرای همیشه به این بیحقوقی-ضد بشری دمکراسی پایان داد.
۴-متاسفانه نیروی چپ در اپسوزیون هیچ چیز در چنته ندارد که ارایه دهد. این چپ سنتی مانند چپ سنتی وطنی ما طرفدار استالین ومائو خمینی ومصدق ،چاوز وکاسترو موسوی ،مذهبی وناسیونالیست تشریف دارد. که این ملغمه چپ خودش یک پا از همین سرمایه داری غربی عقب گرا تر است.وامیدی به این امامزاده ها نیست.
اگرمردم میخواهید آزاد شوند باید باشوراهای خود از دست این سیستم ضد بشری رها شوند وسرنوشت خود را خودشان بدست بگیرند نه مشتی اقلیت سرمایه دار برای سود آوری هر چه بیشتر خود.
امروزه با بحران اقتصادی -اجتماعی که کل سیستم سرمایه داری جهانی را در خود فروبرده وهیچ روزنه وافق مردم فریب هم بورژوازی در آستین ندارد، که حتی مردم را در میان مدت ویا دراز مدت بفریبد، باید آستین ها را بالا زد وآلترناتیو کمونیست کارگری را به مردم شناساند.
در کشور آمریکا جای یک آلترناتیو کمونیست کارگری خالی است.باید این حزب تشکیل شود ومردم را برای بدست گیری قدرت خود از دست آلترناتیوهای سرمایه داری برهاند. باید بمردم اطمینان داد که جناحهای مختلف سرمایه داری از بوش ،اوباما ، کلینتن وغیره سر وته یک کرباسند. شاید آلترناتیو کمونیست کارگری در آمریکا در گرو پیروزی وقدرت گیری کمونیست کارگری در ایران است که با یک انقلاب کارگری همه دنیارا متوجه خود سازد که میتوان از شر وجود سرمایه داری راحت شد وجامعه ای عاری از استثمار وبیحقوقی که در آن آزادی وبرابری حکمفرماست برقرار کرد. ویکبار وبرای همیشه این الکلنگ بازی بورژوازی را در کل جهان از کار انداخت .به امید آن روز
مجید آذری