ساعت ۴۸: ۱۲ بامداد روز ۱۳ سپتامبر ۲۰۰۳، هنرمند تبعیدی رضا بیک ایمان وردی بعد از یکسال مصاف با بیماری سرطان ریه، سرانجام دربیمارستان شهر فینیکس آریزونا، درآرامشی کامل به ابدیت پیوست.
بیک ایمانوردی که در جوانی از قهرمانان ورزش رزمی ایران بود بعد از ورود به صحنه سینما با اجرای نقش های مختلف (بازیگری و کارگردانی) در بیش از یکصد و پنجاه فیلم سینمایی، به عنوان یکی از پرکارترین و موفقترین بازیگران سینمای ایران در دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی، به محبوبیت ویژه ایی دربین مردم دست یافت و لقب “مرد هزار چهرهً پرده سینما” را کسب کرد.
البته رضا بیک ایمانوردی در اوج محبوبیت و شکوفایی هنری خود، در حالیکه بسیاری طرحها و برنامه ها برای آینده زندگی هنری خود و سینمای ایران در سر داشت، بعد از به حاکمیت رسیدن ملایان در میهنمان ایران مجبور به ترک وطن شد. ولی فراتر از همه موفقیتهای هنری رضا بیک در ایران، زندگی شرافتمندانه وی در تبعید و غربت، شخصیت والای انسانی و ویژه گیهای اجتماعی او را بطور برجسته ایی به نمایش گذاشت.
او با همه عشق و علاقه ایی که به کار هنری و تخصصی خود داشت به دلیل عدم وجود شرایط مناسب و امکانات محدود در محیط هنری ایرانیان دور از وطن و محدودیت های بسیار دیگر و بخصوص پرهیز از مافیای باصطلاح هنری حاکم بر فضای ایرانیان لس آنجلس، ادامه کار هنریش را با حسرت بسیار و البته با هزاران امید و آرزو، به فردای ایران آزاد سپرد و از ان پس زندگی سخت و ساده خود را در تبعید درمسیری کاملاٌ متفاوت آغاز نمود.
در ایالت های نوادا و آریزونای آمریکا با اشتغال در پالایشگاه و سپس به عنوان رانندهً کامیون با دسترنج خود سالها ساده زیست و در کنار دوستان صمیمی، به دور از هیاهوی رایج بازار مکاره “هنرفروشی”، با عشق به مردم و امید به آزادی ایران از چنگال آخوندهای حاکم و آرزوی ادامه کار هنریش درایران آزاد در کنار هموطنانش، با قناعت و بردباری زندگی کرد.
بسیار متواضع، موْدب، افتاده، مردم دوست و خوش مشرب بود. قلبی پرمحبت و روحیه ایی بالا داشت و حتی در یکسال آخر که با بیماری سرطان ریه دست و پنجه نرم میکرد علیرغم درد و ضعف جانکاه هیچوقت ناله نکرد و همیشه به اطرافیانش روحیه و امید میداد.
رضا بیک ایمانوردی دوستدار صمیمی میهن و مردمش بود و تا آخرین لحظه حیات شعله امید به آزادی میهن و دیدار مجدد مردم و مادرش در دلش فروزان بود. از ملایان حاکم بر میهنمان بیزار و منزجر بود و از همه آلوده گیها و گرایشات آخوندی در هر لباسی بخصوص وقتی رنگ هنری میگرفت تبری می جست. بطور مثال با «سفیران هنری» رژیم که با ژستهای رنگارنگ جهت اجرای برنامه های هنری! و کنسرت های «پیوند دهنده قلوب ایرانیان داخل و خارج!» عازم فرنگ میشدند همیشه مرز داشت و حتی بطور خاص در جریان آوردن خانم گوگوش توسط مسعود کیمیایی به خارجه و کارچاق کنی های همزمان برخی رسانه های لس آنجلسی و عناصر اطلاعاتی رژیم، بر روی خط آزاد تلفنی یکی از رادیوهای فارسی زبان به صراحت موضع گرفت و توطئه رژیم آخوندی را افشا نمود.
متقابلاٌ برای آزادیخواهان احترام خاصی قائل بود و همه مبارزین بخصوص مجاهدین را صمیمانه دوست داشت و همیشه دعای خیرش بدرقه راهشان بود و برایشان آرزوی پیروزی میکرد. وقتی برای اولین بار در تظاهرات بزرگ شورای ملی مقاومت ایران در نیویورک، در پائیز سال ۲۰۰۰، که در اعتراض به حضور آخوند خاتمی در سازمان ملل متحد برگزار میشد شرکت کرد بشدت مجذوب اتحاد، اراده و ایمان هزاران ایرانی شریف و آزادهً حاضر در تظاهرات شده بود و در میان ابراز احساسات شورانگیز هواداران مقاومت با فروتنی در پشت تریبون قرار گرفت و با تشکر از محبت مردم و تجلیل از مقاومت آزادی ستان، در مقابل مقر ملل متحد دادخواه ملت مظلوم ایران شد.
همواره سازش ناپذیری، صداقت و فداکاری مجاهدین وهوادران مقاومت را تحسین میکرد و نسبت به خانواده شهیدان و زندانیان سیاسی ارادت خاصی ابراز می نمود. در بحبوحه جریانات جنگ امریکا با عراق خیلی دلواپس و جویای حال رزمندگان ارتش آزادیبخش بود.
علیرغم اینکه در ۳-۲ ماه آخر عمر، سایه ضعف و فرسودگی جسمی ناشی از پیشروی سرطان، بر چهره و اندام او بیشتر نمودار میگشت ولی وقتی از برنامه تظاهرات بزرگ مقاومت ایران در لندن به مناسبت سی خرداد، در سال۲۰۰۳ و در اعتراض به برچسب تروریستی به مجاهدین مطلع شد برای شرکت در آن اعلام آمادگی کرد، هرچند که آن تظاهرات بزرگ بخاطر جریان حمله به دفتر مرکزی شورای ملی مقاومت در پاریس و پیامدهای بعدی آن نهایتآ برگزار نشد.
البته با کمال تأسف دیگر رضا بیک ایمانوردی در جمع ما نیست، ولی یاد و نام خاطره انگیز این هنرمند محبوب و مردمی و دوستدار صمیمی مقاومت آزادی ستان ایران در دل همهً ایرانیان شریف و آزاده تا روز سرنگونی این رژیم ضد ملی، ضد فرهنگ و ضد هنر، همواره زنده خواهد ماند.
فقدان هنرمند تبعیدی رضا بیک ایمانوردی را به خانواده محترمش، به جامعه هنری و ورزشی ایران، به خانواده بزرگ مقاومت و به همهً ملت ایران تسلیت میگویم.
روحش شاد و یادش گرامی باد.
مینا انتظاری
ایمیل: mina.entezari@yahoo.com
وبلاگ: www.mina-entezari.blogspot.com
——————————————————————————————————-
پانویس:
۱- این مطلب هفت سال پیش در برخی از سایتهای اینترنتی درج گردید و اکنون همزمان با سالگرد درگذشت شادروان بیک ایمانوردی، یکبار دیگر انتشار میابد.
۲- یک لینک از مراسم بزرگداشت زنده یاد بیک ایمانوردی در سال ۲۰۰۳ میلادی