مبارزه کارگران در کردستان با دولت و کارفرما در دوره اخیر مملو از جنب و جوش، اعتراض و اعتصاب بود. حرکت بزرگ هفت صد کارگر سد ژاوه در محور جاده سنندج- کامیاران نمونه برجسته ای از این مبارزات بود. این حرکت بعداز مدتها اعتراض کارگران برای گرفتن حقوق پنج ماه معوقه خود بدلیل قلدری کارفرما و تن ندادن او به این خواست غیر قابل گذشت کارگران مجبور میشوند در یک تصمیم متحد دست به اعتصاب بزنند. این اعتصاب بزرگ و قدرتمند دوازده روز بطول انجامید و سر انجام با گسیل نیروی انتظامی و سرکوب از جانب کارفرما و دولت جنایتکار روبرو میگردند. این جنایتکاران به جان کارگران اعتصابی میافتند و آنها را مورد ضرب و شتم قرار میدهند و تعدادی از آنها را دستگیر میکنند. با این وجود کارگران به اعتصاب ادامه میدهند و خواست آزادی کارگران دستگیر شده نیز به خواست آنها اضافه میشود.
هنگامی که دولت و سرکوبگران و کارفرما مزدور متوجه میشوند با گسیل نیرو و سرکوب هم توان مقابله با کارگرانی که متحد شده اند، را ندارند دست به ترفندهای دیگری میزنند. از یکسو با آزادی دستگیر شدگان با قید وثیقه وانمود میکنند که به خواست آزادی کارگران بازداشت شده “توجه میکنند” و بدین ترتیب “حسن نیت” خود را نشان میدهند. از سوی دیگر کارفرما با زمینه سازی در بین جمعی از کارگران طرح باز پرداخت یک ماه از پنچ ماه حقوق معوقه را در مقابل کارگران قرار میدهد. متاسفانه این ترفندها توانست به صف متحد و شورانگیز اعتراض و اعتصاب چند هفته ای هفت صد کارگر که برای پس گرفتن نان پنج ماه به گرو گرفته خود و خانوادهایشان از جانب کارفرمای بیشرم و بی وجدان به میدان آمده بودند، آسیب برساند. تعدادی از کارگران به دام این طرح می افتند و عملا با پذیرفتن ترفند کارفرما و راضی شدن به “تعهد” کارفرما برای پرداخت حقوق معوقه یک ماه به جای پنج ماه به صف متحد و اعتصاب و اعتراض یکپارچه کل کارگران سد ژاوه پایان میدهند.
ما در اطلاعیه پانزدهم مرداد کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری- حکمتیست در خطاب به کارگران سد ژاوه تاکید کردیم:” اعتصاب و اعتراض تاکنونی شما ستودنی و مایه افتخار است! به اتحاد و همبستگی تاکنونی شما درود میفرستیم!
این حرکت شما و تبانی کارفرما و دولت بار دیگر نشان داد که دشمنان طبقاتی شما چه لباس کردایتی و چه ایرانی گری و چه مذهبی و اسلامی بر تن کنند نمیتوانند چهره کریه و ضد کارگری خود را پنهان کنند. کارگران به عنوان یک طبقه راهی جز اتحاد طبقاتی در مقابل همه سرمایه داران رنگارنگ و دولت جنایتکار آنها، حکومت بورژوا- اسلامی ندارد…”
براستی همانطوری که آن اطلاعیه توضیح داده بود حرکت اعتراضی کارگران شورانگیز و مایه افتخار بود! اما این حرکت شورانگیز و پر افتخار به دلیل کمبودهایی و از جمله توهم به سرمایه دار که متاسفانه در میان طبقه کارگر برجسته است و اغلب تلاشهای بزرگ را با ناکامی روبرو کرده است، در اینمورد هم عمل کرد. وجود توهم و خوش باوری به کارفرما و دولت، و براحتی افتادن تو دامی که کارفرماها و دولت شان برای کارگران برنامه ریزی میکنند آنهم درست در شرایطی که کارگر حرکت متحدانه ای کرده است و دارد حق خودش را از حلقوم زالو صفتان بیرون میکشد، آن معضل دیرینه ای است که کمر طبقه ما را شکسته است.
این تجربه هم به ما نشان داد که کارگران در خلاء ا‌گاهی روشن طبقاتی و اگاه به منافع طبقاتی، بدون حضور موثر گرایش و سیاست کمونیستی و بدون اتحاد یکپارچه و مستمر اگر سر کوب هم نتواند آنها را از پای در آورد به سادگی دشمنان رنگارنگ و کارفرما ،درست مانند مورد سد ژاوه ، صف متحد و تلاش وآرزوهای بر حق آنها را از پای در خواهد آورد. پر کردن این خلاء از بدیهی ترین وظایف کارگران کمونیست و جریان کمونیستی درون کارگران و حزب کمونیستی است.
این درد بزرگ طبقه کارگر است! تیغ توهم و خوش باوری کارگر به کارفرما و دولت سرمایه داران بسیارکشنده تر از آتش سلاح نیروهای سرکوب آنها است برای طبقه ما!
۲۵ مرداد ۸۹