اکتبر: اخیرا گزارشی از جانب شما و همچنین اطلاعیه ای از کمیته کردستان حزب کمونیست کارگری- حکمتیست مبنی بر اخراج ۷۰ کارگر از کولر سازی مریوان منتشر شده است. اگر ممکن است خلاصه ای از آن اتفاق برای خوانندگان اکتبر بازگو نمائید
جمیل خوانچه زر: حدود٣هفته پیش قسمت رنگ ریزی (رنگسازی) کارخانه کولر سازی مریوان در اثر نوسانات برق و اتصالی در شبکه برق کارخانه آتش گرفت و به همین دلیل تولید کارخانه متوقف شد. خوشبختانه در این سانحه ای که پیش آمده بود هیچ ضرر و زیان جانی در بر نداشته و کارگرانی که در این شیفت کاری مشغول بکار بودند درسلامت کامل بسر میبرند. این کارخانه ۶ سال پیش افتتاح شد و سالانه چیزی حدود ٧٠ کارگر را در استخدام خودش داشته است. که به صورت شیفتی و شبانه روزکار میکردند.که بعد از این اتفاقی که برای کارخانه افتاد همه از کار بیکار شدند و به سیل عظیم بیکاران پیوستند.
اکتبر: کار این کارگران فصلی بوده است؟ یا استخدام دائم؟ اگر فصلی است چه فواصلی کارگران در آنجا مشغول به کار هستند و مابقیه سال را چگونه میگذرانند. چنانچه در استخدام دائمی کولر سازی بوده اند بدنبال این اخراج چه حقوق و مزایای میبایست شامل کارگران میشد که کارفرما و دولت از آن سر باز زده اند.
جمیل خوانچه زر: کار کارگران این کارخانه فصلی بوده و تا بحال استخدام داٸمی نداشته است. این کارگران شروع فصل کاریشان از اسفند ماه شروع شده و تا پایان تابستان ادامه داشته و میانگین ۶ ماه از سال را مشغول کار بوده اند. اکثر کارگرانی که در این کارخانه کار میکردند بعد از پایان فصل کاری در کارخانه به شهرهای بزرگ و یا کار در مرز ایران و عراق و یا به شهرهای کرستان عراق برای تامین معیشت خود و خانواده شان ناچار به مهاجرت و کارهای طاقت فرسای دیگر شده اند. آنها در استخدام داٸم کارخانه نبوده اند به همین دلیل کارفرما و اداره کار در مقابل تامین زندگی آینده آنان از خود سلب مسٸولیت کرده اند و از پوشش و تامین نیازهای اولیه سر باز زده اند. ناگفته نماند که در حال حاضر بندرت میتوان محل کاری را یافت که کارگر داٸم استخدام کنند. استخدام کارگران به صورت قراردادی و فصلی میباشد، چه در کارخانه های فصلی و یا کارخانه هایی که تمام وقت تولید دارند. این معضلی است که سخت گریبانگیر طبقه کارگر ایران است. کارگران کارخانه فوق الذکر هم از این امر مستثنی نمیباشد. وبنابه دلاٸل ذکر شده هم کارفرما و هم دولت تا حد ممکن و تا جایی که در توان داشته اند در بی رونق کردن سفره خانواده کارگران دریغ نکرده اند. شرایطی برای کارگران ایجاد شده است که به کم قانع شوند و از پاسخگویی به کوچکترین خواسته های آنان سر باز زنند. دولت و سرمایه داران برای تحمیل این شرایط از هیچ ترفندی برای خاموش کردن صدای کارگران دریغ نکرده اند. روزانه ما شاهد این هستیم که به کارگران چه نابرابری و اجحافاتی روا میشود. بیمه بیکاری که حداقل ترین خواست یک کارگر است از ان سر باز زده اند و در این رابطه خود را بی مسٸول کرده اند.
اکتبر: احزاب و بورژواهای کرد تحت پوشش فریبکارانه “حقوق کردها” و “ملت کرد” همواره منکر وجود منافع متضاد طبقه کارگر و سرمایه دار در کردستان بوده اند، ایا همین کارگران اخراجی متوجه منافع مشترک بورژوا و صاحب کار کرد زبان با دولت و سرمایه دار دیگر نقاط ایران هستند، آیا از این اگاهی و احساس برخوردارند که این کارفرما در کولر سازی به اندازه یک کار فرما فارس زبان دشمن مستقیم آنها است و نان سفره خود و فرزندانشان را به گرو گرفته اند؟
جمیل خوانچه زر: به نظرم متاسفانه چنین بنظر نمیرسد، حداقل بعنوان یک طبقه که متحدانه جانب همدیگر را بگیرند و مشترکا و آگاهانه بر منافع خود پای فشاری کنند و علیه کارفرما و سرمایه دار و دولت صف آرای کنند ما شاهد چنین موقعیتی نیستیم. در همین مورد مشخص در عدم تلاش این کارگران در اینکه اینگونه اخراج میشوند و از هیچ حق و حقوقی برخوردار نیستند و یا التزامی از کارفرما گرفته شود که اگر کارخانه را دوباره راه انداخت بر سر کار برگرداند دیده میشود. بدیهی است که کارگری را پیدا نمیکنید که از وضعیت کارگر بودنش و این زندگی که دارد راضی باشد اما این اصلا کافی نیست. علاوه بر اینها سرمایه دار کرد زبان هم با انواع شیوه استفاده میکند تا کارگران را به آنچه آنها برایشان انجام میدهند و استخدام کرده اند ممنون هم باشند. منت “ملی” هم سر کارگر میگذارند.از اینکه آنها هم زبانند تا اینکه هم شهری اند و احیانا از یک فامیل و خانواده و … بیشترین سواستفاده را میکنند تا کارگران را زیر سایه قانون پربرکت حکومت اسلامی با کمترین هزینه در استخدام داشته باشند. کارگران در سراسر ایران در چنین وضعیتی هستند. در مریوان یا اهواز و تهران آسمان برای کارگران و سرمایه داران یکرنگ است. در کردستان کارفرمای کرد میتواند بیشترین سواستفاده را از کارگران انجام بدهد چون میتواند احساس هم زبانی و هم شهری گری و ” کرد” بودنش را با کارگران زنده کند و این برای کارگران مصیبتی مضاعف است. در سراسر ایران هم قانون کار تماما بنفع سرمایداران است و همین نظم سرمایه داری که حاکم بر حال و روز کارگران است کارگر را کتف بسته کرده و تحویل سرمایدار داده است. حال چه کارگر کارخانه کولر سازی مریوان یا کارگری که در اهواز تحت ستم سرمایه دار و قانونش نیروی کار خودش را برای بدست آوردن یک لقمه نان بخور ونمیر میفروشد. و در هر حال کارگر کارگر است و سرمایه دار سرمایه دار.در هر حالت منفعت سرمایه دار در این است که هرچه بیشتر و بهتر شیره جان کارگر را بمکد تا سود بیشتر کسب کند، حال این سرمایه دار کرد باشد یا ترک و یا فارس زبان .
برای روشن شدن بیشتر مساله و پاسخ روشن تر میتوان به یک نمونه بارز و روشن از کلاه برداری بزرگی که بنام ملت و ستم ملی و منفعت مشترک سرمایه دار و کارگر در کردستان به خورد کارگران داده میشود اشاره کرد. در همین کردستان عراق و در همسایگی ما که “کردها” هم به حکومت رسیده اند برای سرمایه داران به بهشت تبدیل شده است و برای کارگران جهنم. و هر دو هم کرد زبان هستند! در واقع کردستان برای سرمایه داران آزاد شد و این تمام فلسفه مبارزه و جنگ و سیاست ناسیونالیست و بورژوا هاست.اگر زمانی هم در کردستان ایران هم همین احزاب کردی و بورژوازی کردهم به قدرت برسند وضعیت برای طبقه کارگر بدتر هم خواهد شد. خود این کردهای بوژوا در کردستان ایران از آنجا که دست در دست حاکمیت و نظام سرمایه داری دارند به نوعی در قدرت سهیم هستند و همین به آنها کمک میکند که به راحتی کارگر را اخراج کنند، حقوقش را ندهند و نان بچه اش را به گرو بگیرند. اگاهی کارگران به این واقعیت انکار ناپذیر بخش مهمی از فلسفه وجودی او به مثابه یک طبقه است. با این گاهی روشنتر و مستقیمتر قادر خواهند شد مسیر اتحاد و تشکل کارگری و مبارزه آزادیخواهی و برابری طلبی خود را بازیابند و به سر آنجام برساند. تلاش برای کسب این موقعیت امر مهم ما کمونیستهای متشکل و کارگران آگاه و پیشرو است.
اکتبر: آخرین خبر از کارگران اخراجی چه است؟ شما در این مورد چه توصیه ای دارید؟ چه راهی برای اتحاد این کارگران و گرفتن حقشان از دولت و کارفرما کولرسازی مریوان هست؟
جمیل خوانچه زر:کارگران قبل از قرار و موعود مقرر از کار بیکار شده اند. و هرکدام دربه در به گوشه ای برای تامین معیشت زندگیشان هستند. کارفرما میتواند به زندگیش ادامه بدهد کارگر باید برای نان فردا فکری بکند. کارگرانی که هیچ امنیت شغلی ندارند و بیمه نیستند و بیمه بیکاری نمیتوانند بگیرند روانه محل های دیگر برای یافتن کاری شده اند. کارفرما هم که کارخانه اش بیمه است و از اداره بیمه تقاضایای خسارت وارده کرده است که کل هزینه خسارات وارده را به کارفرما برخواهند گرداند. کارگران این کارخانه که ۶ سال جان کنده اند و الان هم بدون آنکه هیچ مشکلی برای کارفرما پیش بیاید اخراج شده اند و تنها در این میان این سر کارگران است که بی کلاه مانده است. کارخانه کولر سازی مریوان مشغول راه اندازی دوباره خود است. راه چاره برای این کارگران اگاه شدن به این وضعیتی است که بر سرشان آمد. همه کارگران که با چنین شرایط مشابهی مواجه هستند این واقعیت را باید بدانند و به قراردادهایی که با کارفرما دارند باید اعتراض کنند. راه حل کارگران آگاه در میان کارگران شاغل و بیکار در سازماندهی و اتحادشان است و هر اتفاقی این چنینی را تبدیل به زمین لرزه ای در کارخانه و شهرشان کنند و براحتی از حقشان نگذرند. همین کارگران میتوانستند و لازم بود که به همه جا شکایت ببرند و همراه خانواده هایشان شکایت به مراکز اداری در شهر میبردند، دیگر کارگران را در مریوان و حتی دیگر مراکز کارگری در شهرهای دیگر به حمایت از خود فرامیخواندند که بدون تردید بسیاری به یاری آنها میرفتند. همین ۷۰ نفر میتوانند مجمع عمومی برگزار کنند، دور هم بنشینند و برای گرفتن حق خود و ایجاد تشکل و تداوم مبارزه و غیره خود همفکری کنند و تصمیم بگیرند. این کارگران میتوانند حداقل تضمین کنند که کارفرما کولر سازی نتواند به کمک دولت و قوانین ضد کارگری این سیکل اخراج و تحمیل بی حقوقی را فردا به ۷۰ کارگر دیگر و خانوادهایشان تحمیل نکند.
٨ مرداد ١٣٨٩