شباهنگ راد : میادین کارگری مملو از اجحاف و بی حقوقی در حق کارگران است. عدم پرداخت دستمزدهای ناچیز کارگران توسط صاحبات تولیدی و کارفرمایان به یکی از معضلات عدیده ی کارگران تبدیل گشته است. مشکلات و مصائب کارگر بی شمار اند و رفع آن تحت حاکمیت رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی غیر ممکن می باشد.
سرمایه دار به فکر خویش است و شکم اش سیر و چشمان دریده اش سیری ناپذیر. استثمار و بردگی کارگران به اوج خود رسیده است و کسی پاسخگو نیست. همه می خواهند تا آنجائی که جا دارد، کارگران را بچاپند. همه در فکر این اند که از نیروی کار, کارگران استفاده نمایند و در ازای آن، پولی پرداخت ننمایند. کارگر در این میان حق اعتراض به این همه بی عدالتی های موجود و عریان را ندارد؛ چرا که حقی برایش قائل نیستند؛ چرا که طبقه ی فرودست اند و بالادستان محق اند تا از قبل آنان بر سرمایه های شان بی افزایند و در رفاه و آسایش و در ناز و نعمت به زندگی انگل وارشان ادامه دهند.
این چه جامعه ای است که ظالمان برای میلیون ها تن از محروم ترین انسان ها ساخته اند. باید در سخت ترین شرایط و بدون حداقل امکانات بهداشتی و ایمنی به کار طاقت فرسا و آن هم با دستمزدهای ناچیز مشغول بکار شد و در پایان سرمایه داران و کارفرمایان حقوق ات را بالا بکشند. هیچ مرجعی وجود ندارد تا آنها را بازگو نمایی و بداد ات برسند. اگر دست به تحصن و اعتراض به این همه نابسامانی ها بزنی و خواهان باز پرداخت حقوق های چندین ماهه ات گردی در مقابل, گله های مزدور و وابسته ی رژیم قرار خواهی گرفت. اینها همه حافظان سرمایه اند. همین چند روز قبل کارگران "پوشینه بافت" قزوین که بیش از ۷ ماه است که حقوق و دیگر مزایای شانرا دریافت نکرده اند و در برابر دفتر ریاست جمهوری دست به اعتراض زده بودند، توسط نیروهای انتظامی مورد حمله قرار گرفته اند که در نتیجه یک کارگر در اثر ضربات باتوم ارگان های سرکوبگر رژیم جمهوری اسلامی جان خود را از دست داد. همچنین اوباشان و مدافعین بی چون و چرای سرمایه دار و کارفرما به کارگران معترض "پروفیل پارس" یورش برده و آنانرا مورد ضرب و شتم خویش داده اند.
مسلماً چنین حوادث و رخدادهای تلخ و دردناکی را ما بطور روزانه در این و آن کارخانه شاهد می باشیم و هیچ قانونی وجود ندارد تا از منافع ی کارگران دفاع نماید. بند بندِ قوانین نوشته شده توسط سرمایه داران، نمایانگر بی حقوقی کارگران و گسترش بخشیدن تعرضات کارفرمایان، به سازندگان اصلی جامعه است. آنان وقاحت را به اوج خود رسانده اند. هنگامی که تعدادی از کارگران شرکت "سیمین بال" کُشتارگاه مرغ ساوه که ۵ ماه است حقوق و مزایای خود را دریافت نکرده اند و از کارفرما طلب حقوق معوقه ی خود گردیده اند، مدیریت شرکت با بی شرمی تمام می گوید که: " می خواهید کار کنید و نمی خواهید بروید و از سرویس های شرکت خواست که کارگران را به منازل شان برساند". و یا هنگامی که تعدادی از کارگران شرکت رامشیر در پالایشگاه ۹ و ۱۰ عسلویه دست به اعتصاب زدند و خواهان دستمزدهای عقب افتاده ی خود گردیده اند، کارفرما کارگران را تهدید می نماید و می گوید که: "فعلاً پول نداریم".
اینها نمادِ واقعی رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی است؛ اینها اوج وقاحت و بی شرمی انسان هایی است که از قبل دیگران بر زندگی شان جلای هر چه بیشتری بخشیده و زندگی میلیون تن از محرومان را به نکبت کامل کشانده اند؛ اینها بهره کشی و بردگی کارگران است؛ اینها چهره ی کریه حکومت مداران می باشد. حاکمیتِ زور است و زورمداران هر آنچه را که خود به صلاح خود می دانند، در حق کارگران بکار می بندند و قانون هم کاملاً در خدمت به آنان است. عجب دنیایی است. از نیرو و بازوی کارگران بهره می جویند و بر سرمایه های خود می افزایند و پائین ترین دستمزدها را برای شان قائل اند و در پایان از باز پرداخت آنها سر باز می زنند و وقتی که کارگر بدنبال حقوق اش می رود، کارفرمایان آنها را مورد تهدید قرار داده و می گویند که: "می خواهید کار کنید و می خواهید بروید" و از بی "پولی" می نالند!!! این جامعه ای است که حاکمان برای کارگران ساخته اند. در چنین قانون و نظامی، روشن است که کارگر از دریافت حقوق خویش محروم می گردد و روز به روز دامنه ی اسارت و بندگی اش گسترش می یابد. این دنیای سرمایه داران و حامیان اش می باشد. در این جوامع منش و منطق سرمایه دار، در این است تا انسان ها را به کارهای طاقت فرسا وادارند و به کار کشند و بابت آن، هیچ حقوقی به آنان پرداخت ننمایند. حق اعتراض و اعتصاب را هم از آنان سلب نموده اند. قانون وضع می نمایند که کارگر حق اعتصاب و اعتراض نسبت به بی عدالتی های موجود را ندارد؛ در عوض کارفرما و سرمایه دار مجاز است تا از پرداخت حقوق آنان سر باز زنند.
بهمین دلیل است که سرمایه داران علناً در پناهِ قوانین ضد کارگری رژیم جمهوری اسلامی، از پرداخت حقوق کارگران امتناع می ورزند و بموازات آن باز پس گیری حقوق های معوقه به یکی از معضلات عدیده ی کارگران تبدیل گشته است. هر روز تعدادی از کارگران، در به در بدنبال حقوق پرداخت نشده ی خویش می باشند و به فرمانداری ها مراجعه می نمایند؛ در مقابل مجلس دست به تحصن می زنند؛ به سر کارهای شان نمی روند؛ در برابر دفاتر ریاست جمهوری تجمع نموده و خواهان خواسته های بحق خود می باشند؛ در مقابل هم رژیم مدافع ی سرمایه، به حمایت از کارفرمایان برخاسته و آنانرا مورد ضرب و شتم قرار داده، دستگیر نموده و از کار بیکارشان می سازد. ابعاد ابن اعتراضات و عدم پرداخت حقوق کارگران از سوی صاحبان تولیدی و کارفرمایان آنچنان بالاست که خود رسانه های دولتی قادر به کتمان آنها نمی باشند. در همین رابطه؛
– اخیراً بیش از ۴۰۰ نفر از کارگران شرکت نساجی "پوشینه بافت"