قطعا هر انسانی که به گذشته خود نگاه می کند می تواند به مسائلی بپردازد که باعث خوشحالی و یا ناراحتی شوند.ممکن است امروز کسانی که همدوره من هستند ،تعریف کنند که چگونه کار کردند ،زحمت کشیدند ،شغل مناسبی پیدا کردند و یا بدلیل وضع فلاکتبار جامعه به دام هزار بدبختی افتادند
شاید اگر ظلم،استثمار و نابرابری در جامعه وجود نداشت من هم مثل بقیه به همین می پرداختم وقطعا به عنوان یک انسان من هم مثل همه برای تامین زندگی کار کردم ،درس خواندم و این خصوصیت و واقعیتی انسانی است که نمی شود از کنارش رد شد.
اما آنچه امروز برای من مهم است، تاریخی است که با انقلاب ۵۷ شروع می شود و من امروز می توانم با سربلندی بگویم ،هر چند جمهوری اسلامی انقلابی را که برای آزادی ،رفاه وانسانیت بود را سرکوب کرد ،من جزو جنبش و آن انسانهایی بودم که شکست نخوردیم.تاریخ شکست نخورگان تاریخ من هم است.وقتی که جمهوری اسلامی رفقای ما در میدانهای جنگ،در زندانها را کشت واعدام کرد ،وقتی که اعلام کرد که دیگر آزادیخواهی وبرابری طلبی مرده است ، ما دقیقا در چنین شرایطی برای تشکیل حزب کمونیست ایران کوشیدیم وآن را مثل خاری در چشم جمهوری اسلامی واحزاب و جریانات مرتجع ، ملی و مذهبی که اعلام شکست کردن و تاریخ را وارونه جلوه دادند واعلام نمودند که ج. اسلامی بر حق است،کردیم.
من جزو کسانی بودم که از همان روز اول به جمهوری اسلامی نه گفتم وامروز این افتخار بزرگی است.
وقتی که سرمایه داری جهانی اعلام کرد که کمونیسم مرد و تمام شد،دیدید که خودشان اعلام کردند وبه بازار آزاد،استثمار و نابرابری سر تعظیم فرود آوردند.تقسیم بندی وبلوک بندیهایی که تا آنموقع بود ودر واقع همان بلکوبندیها هم هیچ ربطی به کمونیسم وبرابری طلبی نداشت را با هورا وجشن وشادی ،پایان کمونیسم ،آزادیخواهی و برابری طلبی اعلام کردند.اما ما همان موقع اعلام کردیم که این یک دروغ بزرگ است وپرچم آزادیخواهی وبرابری طلبی ودفاع از کمونیسم را بر افراشتیم.
ما گفتیم این شکست،شکست ما نیست بلکه اتحاد بخشهای مختلف سرمایه داری برای شکست آزادیخواهی وبرابرطلبی بود وهمان موقع ما با سربلندی وافتخار حزب کمونیست کارگری را تشکیل دادیم واعلام نمودیم که ما متعلق به جنبش اجتماعی هستیم که بیشتر از هر زمانی جامعه وانسانیت برای رهایی از نابرابری ،فقر وفلاکت احتیاج به ما دارد و این راه را ادامه دادیم.
تاریخ شکست نخورده گان تاریخ انسانهای شریفی است که هرگز برای ظلم وستم واستثمار تعظیم نکردند .من امروز افتخار می کنم که یکی از کسانی هستم که جزو این جنبش بودم وهستم.
زمانی دفاع از آزادی بی قید وشرط سیاسی ،علیه اعدام ،علیه حجاب،خواست برابری زن ومرد ،جدایی مذهب از دولت وتمام شئون زندگی ،دفاع از یک جامعه سکولار وبرابر ،برای بخش وسیعی از اپوزسیون ایران تابو بود.برای همه اینها سالها مبارزه وجدل سیاسی شده است ،شاید برای بخش وسیعی از جوانان جامعه ما که بعد از انقلاب ۵۷ متولد شده اند باور کردنی نباشد .امروز این خواسته ها در سطح دفاع باقی نمانده است ودر سطح وسیعی از جامعه به خواست اعتراضی و مبارزه مردم تبدیل شده است واین برای جنبش ما به رهبری منصور حکمت جای بسی افتخار است.
امروز تنها خاطره ویاد رفقای عزیزی چون اسعد حسینی،سلیمان محمدی،لاله حمه وسعید آجی کند وجعفر شفیعی وهمچنین دهها وصدها انسان شریف دیگری مانند رفقای جانباخته غلام کشاورز،صدیق کمانگر ،نه به ز احمد زاده ومنصور حکمت عزیز که دیگر در میان ما نیستند تا بتوانیم باهم این تاریخ پر افتخار را با مرگ ونابودی جمهوری اسلامی جشن بگیریم.درود وسلام به همه این عزیزان وبه امید رهایی از استثمار وفقر وفلاکت و ایجاد دنیایی آزاد وبرابر.
طه حسینی ۲جولای ۲۰۱۰