آنانکه امروز حقیقت را نمی گویند , دلیل اش این است که فردای پس از ۲۲ خرداد , باین واقعیت تلخ بزرگ پی برده بودند که مردم از آنان ورژیم عبور کرده اند! بقولی : آنان رش نوازشگر بهاری میخواستند و نه ـ سیل بنیان کن! و جنبش گسترده ی مردم در یک روز, همان مصیبت ِ مهیب ِ بسان سونامی برای حکومت دینی بود که توانست او در فاصله ای کوتاه : راس آن , یعنی : حضرت ولی فقیه واتباع و ارکان اش را یکبار برای همیشه فرو ریزد , بعد آن روز و تا بامروز ـ این رهبرآبرو وخلافت باخته ومجموعه ی فرقه ی او بر ویرانه ی آن عظمت خداگونه با قهر ِتلخ ِعریان ومساعدت { توسط بخش بزرگی از اصلاح طلبان دینی ِ موافق دستگاه دین و دولت و طیفی از دولتمداران داخل و خارج که دست شان آلوده به خون و جیب خالی شده ی مردم بوده است ,
یاری شده و آنان آگاهانه خواسته و یا بخشی ناگزیر از صیانت نفس خود , به دوام و بقای رژیم همت گماشته و جنبش مردم را دچار گیجی و پراکندگی نموده اند } دستگاه ولایی ـ در فرصت های بدست آمده ی طلایی , همچنان با تمام نباید های غیر ممکن ِ اخلاقی و انسانی , برای حفظ بساط بی اعتبار و در هم ریخته خود,به اشکال شناخته شده ی همگان , با کلک و نیرنگ دین و نهادن آن برسر بخش ساده وعاطفه مند اجتماع پایینی شهر روستا و بکاربری نیروی آنان تحت ـ بسیج مردمی ـ سپاه و لباس شخصی ها , به سرکوب مردم معترض عاصی توسط این چنین نیرو ها , بویژه عناصر اطلاعاتی مساجد و تکایا همه , برای شناسایی و شکار رهبران و سازمانگران خیزش های تا به آن روز ودستگیری تک تک شان و تلاش برای ایجاد نا امنی وترس هر چه بیشتر و برگزاری نمایشات قضایی و اعدام چندین جوانان پاک و شریف همه و همه در خدمت تجدید فرصت و برای بازسازی دستگاه درب و داغان خود بوده تا امکان سرپا آوردن آنرا دوباره بیابد.
اگر مردم به کفن پوشی آقایان موسوی و کروبی در مقابل رژیم برای تشجیع خود نیاز داشته و باور آوردند , گفته ی امروزآنان رادیگر , بدون هیچ اگر و مگر ی ـ نمی پذیرند . زیرا بهر شکل این رژیم عوض که , نشد , نرمش هم نیز نشان نداد و همچون گذشته ,روش و راه همیشگی اش را می سپارد . از فاصله ی بعد نمایش قدرت عاشورا تا بامروز, اگر نگویم که بیشتر ـ لااقل که کمتر از آن دوران فجیع ـ دار و کشتار وزندان و سرکوب و … نداشته است . استدلال بیانیه : بخاطرـ « حفظ مال و جان مردم ـ دلیل برای لغو برگزاری سالروز قیام علیه حکومت » نبود. برای مردمیکه گروه گروه هنوز سلاخی و روزانه صید وروانه سیاهچال های میشوند و زنان آگاه اش پیگیر و هر روز با انواع مکر ها ی رژیم تحقیر وتنبیه شده و بخاطر کوچکترین انتظارات انسانی ودر خواست برابری حقوقی زیرلگد دین خردشده و میشوند , در کشوری که کارگران اش لحظه به لحظه از امید زندگی یعنی کار ـ محروم و هر اعتراض گارگری برای تشکل و سازماندهی صنفی او با زندان و بیکارسازیها جنون آمیز جواب داده می شودورهبران شان را به بند می کشیده و بخشی از آنان هم اکنون درزندان ها بسر می برند و در این دیار استبداد دینی , که فرهیختگان اوو دانشجویان اش با کوچکترین اعتراض , از دم تیغ جنایت عبور داده و یا بخش بزرگی در این زمان درزندان ها و در آینده روانه ی زندان و یا مجبور به ترک تحصیل می شوند و در کنار این همه , اقوام و ملیت ها و مذاهب کوچک و بزرگ هستند که , آنان حد اقل امکان تنقس آزاد ملی و مذهبی ـ خود را ندارند وکوچکترین هویت طلبی قومی و مذهبی شان را در فضای بشدت آلوده ی به خود محوری ـ تمامیتگرایی ,خواست به حق آنا را بر نفی خود دانسته و وجود مذاهب و حتا اسلام غیر شیعه را در مقابل تمامیت سرکردگی خود می بینند و به طبع آن کمترین نرمش در مقابل آنرا ندارند و هر اعتراض نرم وقابل پذیرش اقلیت ها را با خشنترین شکل ممکن سرکوب , زندان و حتابا مرگ پاسخ داده و می دهند. با ور به این متعرضان دولتی ذو حیات و یاران شان که کمترین سمتگیری برای رهایی از این مشقات مردم رادارند , اگر فریب نباشد, لااقل اراده گرایانه و از موضع تصمیم گیرنده ا یکه خود رای است و توجه ای به مردم و خواست شان ندارد , بود . بهتر می بود که ایشان فرصت اقدام مجدد مردم را بدست مردم میدادند و نه آنکه با برگزاری آن مخالف واقدام توده ای را لغو کنند!؟
« چاره ی کار»
من اعتقاد دارم
بخش بزرگی از اصلاح طلبان ِ درون و بیرون رژیم همچنان بدرد کند کردن تیغ ظلم علیه مبارزان مردم می خورند و میتوانند و باید ـ همچنان در صف متحد فعلی همراه جنبش همگانی قرار گیرند .تضعیف آنان در حال حاضر به پراکندگی بیشتر جنبش می آنجامد. اما شایان توجه و دقت است که : این سرگردگی گذشته ی آنان بصورتی کاملن طبیعی و بدون نیاز به تحقیر و سوهان کشی به علایق تاریخی و وابستگی آنها به دین رسمی و حفظ اسلام سیاسی , می بینیم که در دیدگان همگان و زیرارده و خواست مردم ,قرار گرفته و تا حدود بسیارزیادی صدمه دیده ودر آینده ی نچندان دور, بیشتر نیز ازبین رفته و بیش از این هم ناتوانی اش در همراهی با خواست عموم آشکارترو در دورهای بعدی تندتر مبارزات پیشارو , از گردونه ی اجتماع مدرن امروزی به بیرون خواهد رفت.
«مردم ما بسیار هوشیار هستند»
« جنبش سبز»
از فردای اعلام بیانیه ی رهبران جنبش سبز , در {لغو مراسم سالگرد خیز ش} تردیدی ندارم که سبز ها نیز همچو من ِ مستقل و بویژه آن بخش آنان که متوهم به این رهبران نیمه راهه خود بوده و مانده اند ـ از خود سوال خواهند کرد : که آنها و رهبران شان در کجا ی و برای کدام دعاوی و… با هم و در یک صف مبارزه کرده و در آینده با کدام مرز و سمتگیریهای تازه و متناسب با انتظارات مردم و تجربه های این چنینی (لغو راه پیمایی) در اقدامات ضروری و عاجل تاریخی بعدی می توان با آنان به دنبال کارو هدف مشترک اطمینان داشت و رفت . هرگونه مرزبندی صریح
و شفافیت این اقدام , یعنی مرز های سرخ ِ سبز نسبت به تخلخل های مزاحم اصلاحات ـ « صیقل اهداف و برنامه ی» میتواند راستای آتی جنبش همگانی را تقویت و در صورت ایستایی ع میتواند عامل درجا زدن شود و در همین چهارچوب تنگ سبز ِ اصلاح طلبی ِخود یگرا ی و تکرو ِ شناخته شده ـ بماند و بیش از این جنبش رنگین و همگانی را دچار آسیب ها و ریزش های جدی کند.
« اپوزیسیون »
تمام نیرو ها ی دموکرات و انقلابی باید از این ناتوانی جریان اصلاح طلب و سبز درس هشدار وبیداری گرفته و از خاموشی و پراکندگی درناک بسیار بسیار بلند خودخارج نموده و در راستای وظایف و انتظارات مردم بجان آمده و نگران احساس دین و مسولیت کنند . اگر اغراق نکرده باشم : قطب بندی نیروهای دموکرات و انقلابی, بستگی مستقیم دارد با درک درست ازاین دور مبارزه ی وامانده و باور به یک اقدام سریع و تشکیل ویا ایجاد ظرف بزرگ , عمیق و گسترده ی سیاست اعتلاف های موقت , آنهم در خدمت انسجام ویکدست کردن مبارزان داخل کشور برای کاروزار های مبارزاتی و همکاریهای حیاتی روبرو!
بهنام امیدوار ـ یازدهم یونی۱۰