تبعیض و نابرابری جنسی علیه زنان یکی از مشخصه های بارز دنیای امروز است. در بخش اعظم جهان زنان رسماً و قانوناً از ابتدایی ترین حقوق خود بی بهره اند. در جدال بر سر تحقق مطالبات خویش با وحشیانه ترین اشکال مورد خشونت و سرکوب قرار می گیرند. نظام سرمایه داری با باورهای مردسالارانه حاکم بر جامعه و با چماق پوسیده مذهب در تمام عرصه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به فرودستی زنان تداوم بخشیده است. دولتهای اسلامی در خاورمیانه و افریقای شمالی نمونه های بارز تحمیل زندگی برده وار به زنان هستند. در ایران طی سه دهه حاکمیت سیاه جمهورى اسلامى و تعرض و باز پس گیرى آخرین دستاوردهاى بدست آمده حقوق زنان در طى انقلاب ۵٧، جنبش زنان را قدمها به عقب راند. احکام اسلامى ضد زن و آپارتاید جنسى کامل این رژیم، کشتار و اعدام هزاران انسان آزادیخواه، قمه کشی و اسید پاشیدن به روی “زنان بی حجاب” و اشاعه عقب مانده ترین باورهای در جامعه مشخصه این رژیم گردید.
علاوه بر تهاجم جمهوری اسلامی، ناسیونالیسم با سنتهاى عشیره اى ـ مذهبى به تقویت و ترویج عقب مانده ترین باورها و خرافات پوسیده اسلامى و مرد سالارانه تداوم هر چه بیشتری بخشیده است. ناسیونالیستها به بهانه “آرمانهای ملی” مبارزه برای حقوق زنان را موکول به تاریخ نامعلوم می کنند. آنها می گویند اگر چه به حقوق زنان اعتقاد دارند (که ندارند)، اما وظایف عاجل ملی و قومی بر حقوق انسانها مقدم است. این فریبی است که با آن سالها بخشی از جامعه را متوهم نگه داشته و دست مذهب، مساجد و جریانات اسلامی را در منطقه برای اشاعه افکار پوسیده و زن ستیزانه باز گذاشته اند. ناسیونالیسم به زن بعنوان “شرف و ناموس مرد” و یا “شرف ملی” می نگرد. این “شرف ملی” همانی ست که به حکم آن صدها دختر جوان هر ساله به بهانه لکه دار شدن “ناموس” کشته میشوند و هزاران زن در کنج خانه مورد تعرض جنسی، روحی و جسمی قرار می گیرند. ناسیونالیسم در کردستان هم دارای همین مشخصات است. حفاظت از “ناموس” در فرهنگ “کردایه تی” از وظایف مرد و تخطی زن از دستورات جامعه “خودی” با مجازات سنگین هم از خانواده و هم از حاکمان اسلامی پاسخ می گیرد.
علیرغم وجود فشار مذهب و باورهای عقب مانده قومی، در سی سال گذشته و بویژه در دهه اخیرما شاهد یک جنبش قوی ضد مذهبی و علیه باورهای عقب مانده در میان مردم بوده ایم. جنبش “اصلاح طلبی” از دورن خود رژیم و برای نجات دولت از فروپاشی و بالا گرفتن اعتراضات مدرن و برابری طلبانه طی دو دهه در مهار کردن اعتراضات جوانان و زنان تقلا کرده اما هرگز نتوانسته است راه پیشروی جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی را بگیرد. در کردستان جریانات وابسته به اصلاح طلبان و احزاب ناسیونالیست به هر ترفندی برای خاموش کردن صدای حق طلبانه دست برده اند اما به جایی نرسیده است.  جنبش برابری طلبی و آزادیخواهی در دو دهه اخیردر کردستان به یمن نفوذ و قدرت کمونیستها همواره پیشتاز ماگزیمالترین مطالبات زنان بوده و این همان چیزیست که زنان و جوانان می خواهند. جنبش کمونیسم کارگرى در کردستان در دو دهه اخیر مطالبات و افق سوسیالیستى جنبش برابرى طلبى و جنبش زنان را همواره تصویر و تقویت کرده است. درست در اوج خفقان و تهدید و قمه کشی جمهوری اسلامی، زنان آزادیخواه و برابری طلب در کردستان هشت مارسهای تاریخی برپا کرده اند. سنت بیان روشن ترین و رادیکال ترین مطالبات انسانی در پوشش قطعنامه، کشاندن مراسم ها به میادین و خیابانها، اعلام پشتیبانی ازسایر عرصه های مبارزه اجتماعی، مدرنیسم و ماگزیمالیست بودن خواسته های زنان به بستر اصلی مبارزات زنان با جمهوری اسلامی و گرایشات واپسگرا در جامعه تبدیل شده است.
دوره چهار ساله اخیرتشدید سرکوب علیه جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی از جانب سیاه ترین جناح حاکم و سر بر آوردن “جنبش سبز” که در تلاش است موج دیگری از عقب گرد و ارتجاع اسلامی را بر جامعه تحمیل کند، عرصه را بر روند مبارزات برابری طلبانه تنگتر کرده است. ناسیونالیسم کرد در این دوره نیز به شیوه دیگری به اسلام سیاسی سواری داده اند. دریکسال گذشته کسانی چون رؤیا طلوعی و احزاب و گروه های ریز و درشت ناسیونالیستی تا ورژن های متعدد ناسیونالیسم چپ به نام پشتیبانی از جنبش سبز، به مبارزات زنان و اعتراضات اجتماعی جوانان خاک می پاشند. اما طول عمر آنها طولانی نخواهد بود. جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی با کار آگاهگرانه در میان مردم اجازه نخواهد داد حقوق جهانشمول زنان را اینبار به زیر عبای سبز بکشانند. همین امسال در هشت مارس جنبش زنان در کردستان در قطعنامه ها بر همان مطالبات ماگزیمالیستی پای فشردند و با اعلام اتحاد با جنبش کارگری خط خود را از جنبش سبز متمایز کرد؛ با پرت کردن حجاب ها بطور سمبلیک در شب نوروز به برقع و چاقچور بته جقه ای زهرا رهنوری ها “نه” گفتند. در دور تعرض جدید بر سر مسئله حجاب هم این جنبش حول شعار لغو حجاب با سبز و سیاه آن متحدین خود را جمع خواهد کرد .
آنچه جنبش برابری طلبی و آزادی خواهی زنان در کردستان باید برای رسیدن آن تلاش کند، کوتاه کردن دست مذهب از زندگی مردم بطور کامل، مبارزه با ناسیونالیسم و فرهنگ شرق زده، مبارزه بی وقفه علیه ارزشها و اخلاقیات مردسالارانه و ضد زن، رفع ستمکشی زنان در همه سطوح سیاسی، اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی وتلاش برای  رسیدن به برابری واقعیست. اتحاد با جنبش کارگری و جنبشهای اجتماعی از جنس خود راه رسیدن به پیروزی را هموارتر می سازد.