بعد ار اعدامهای اخیر که بر طبق اخبار اعلام شده، در هفته های اخیر فقط ۴۵ نفر از بی حقوق ترین و بی دفاعترین انسانهای زحمتکش آن جامعه یعنی مهاجرین و کارگران ایرانی افغانی تبار اعدام شده اند که این خود باعث سرریز شدن خشم تودههای رنج و زحمت افغانستانی گردیده است که خیابانهای کابل شاهد مرگ بر جمهوری اسلامی و سوزاندن عکس رهبرانش بوده، خشم و کینه ی زحمتکشان ایران را دو چندان شده بود. اما اعدام بدون خبر و ناگهانی ۵ نفر از زندانیان سیاسی با نام های فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی، علی حیدریان و مهدی اسلامیان ، که ۴ نفر آنها از فرزندان مردم زحمتکش و همیشه به پا خاسته کردستان ( هر چند در مبارزات اخیر با ندانم کاری و سانتریستی برخورد کردن نیروی سیاسی پر نفوذ و چپ منطقه و کشش ناسیونالیسم کردستانی بسوی سیاست های امپریالیتستی و اصلاحطلبان دولتی، کردستان برعکس تاریخچه سی ساله اش نسبتن آرام بود تا فرا رسیدن اول ماه مه و جنبش طبقه کارگر در این منطقه)، بودند، مبارزه ای که می توان آنرا سرآغاز موج دوم مبارزات توده ای خواند، سراسر ایران، دانشگاهها و بویژه منطقه کردستان و خارج از ایران را فراگرفت. مبارزه ای که درست مانند مبارزه ۱۰ ماهه اخیر،ریشه در تحمیل بی حقوقی ها ، فقر و نداری، توهین و تحقیر، کشت و کشتار سی ساله عمر نکبت بار جمهوری اسلامی دارد.
بر این اساس در همین چند روز گذشته، در بسیاری از شهرهای کشورهای محل اقامت مهاجرین و پناهندگان ایرانی و افغانی و کردستانی(ایران،ترکیه، عراق، سوریه) چندین بار تظاهرکنندگان خشمگین با وجود پلیس دولت های سرمایه داری تا تسخیر محوطه سفارت پیش رفتند و شعار مرگ بر جهموری اسلامی ، مرگ بردیکتاتور و زندانی سیاسی را آزاد باید گردد ؛ آزاد می کنیم، در در و دیوار سفارت نوشتند و شیشه ماشین های کارمندان این لانه های جاسوسی و نیز پنجره ها را در هم شکستند و عکس های رهبران این دولت جنایت و اعدام، شکنجه و تجاوز و تحمیل سی سال خفقان و بیکاری بر میلیونها انسان را پاره پاره کرده و در آتش خشم شان سوزاندند. باید به همه شان گفت دست مریزاد، اما بهتر است که فراموش نباید کرد که این هنوز اول کار است.
دیروز ۵ شنبه ۲۳ اردیبهشت، به مناسبت و پشتیبانی از اعتصاب عمومی که تمام شهرهای کردنشین و مناطق دیگری در ایران را فلج کرد، در خارج از کشورهم همان مبارزات با خشمی و قدرت و نیروئی افزون تر ادامه یافت.
در شهر کپنهاگ پایتخت دانمارک نیز به همین مناسبت یعنی اعتراض و ابراز نفرت از اعمال ننگین دولت نظامیان سرمایه و کلیت نظام جمهوری اسلامی واعدام این ۵ نفر و پشتیبانی از اعتصاب عمومی مردم کردستان تظاهراتی با شرکت در حدود ۱۵۰ وبلکه بیشتر با شعار مرگ بر جمهوری اسلامی با همه دار و دسته هایش و نیز آزادی سیاسی و … برگزار شد. ما که از مالمو –سوئد رفته بودیم، به محض رسیدن و مشاهده خشمی که در چهره بیشترین شرکت کنندگان بود، انسان می فهمید که این مردم فقط جمع نشده است که چند شعار بدهد و برود. شعار ها هر لحظه تندتر می شد و خوشبختانه تعداد پلیس نیز کم بود. در یک لحظه با فریاد مرگ بر جمهوری اسلامی، جمعیت به طرف درب بزرگ هجوم آورد. در همین لحظات چند نفر از بالای نرده ها و ساختمان کناری خود را به داخل محوطه رساندند و جمعیتی نیز از بیرون ، ساختمان سفارت را سنگباران می نمود. جمعیت درب را شکسته و با کندن تابلو اعلانات و کندن سیم های تلفن و برق وارد محوطه سفارت شد. چند نفری خود را به ماشین ها رسانده و با چوب و سنگ شیشه آنها و پنجرهای ساختمان را شکستند. پلیس که وضع را چنین دید متوسل به باطوم و گاز فلفل شد. چند نفری که گاز پاشیده شده بود به چشم هایشان و نیز بر اثر تنفس گاز برای چند لحظه ای کنترل خود را از دست دادند و جمعیت به بیرون از سفارت و توی خیابان برگشت. فورن پلیس زیادی با سگ و مجهز به تجهیزات رسید. جمعیت همچنان شعار می داد و سپس با فشار پلیس که ۴ نفر را نیز دستگیر کرد، کمی عقب نشست و بعد از نیم ساعت که خبرنگاران رادیو تلویزیون و مدیا دانمارکی آمد ند، با شعار های مرگ بر جمهوری اسلامی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد، جمهوری اسلامی نابود باید گردد، مرگ بر جمهوری اعدام، جمهوری ضد زن، جمهوری شکنجه نابود باید گردد، مردم کردستان ، دانشجویان، کارگران حمایت تان می کنیم، و تشکل تا اعتصاب، اعتصاب تا انقلاب و انجام مصاحبه هائی در رابطه با اعتصاب عمومی سیاسی مردم کرددستان به این آکسیون در خور پشتیبانی از مبارزات داخل کشور و با قول ادامه این آکسیونها تا پیروزی کارگران و مردم زحمتکش در ایران، خاتمه داده شد.
در حین این اعتصاب یک نکته بود که توجه به آن خالی از فایده نخواهد بود. چند نفر که خود را در میان مردم جا داده بودند، چند بار سعی کردند که خشم تظاهرکنندگان را فرو نشانند. آنها مثلن مطرح می کردند که دین ما زردشتی است و به ما اجازه خشونت نمی دهد و اینکه ما باید با سیاسیون دانمارکی گفتگو کنیم و غیره این وظیفه را پیش می بردند که با اعتراض جمع مجبور به سکوت شدند، ولی تا آخر به سم پاشی ادامه می دادند و هیچگاه من ندیدم و نشنیدم که آنها شعارهای انقلابی تظاهرکنندگان را تکرار کنند.
مرگ بر جمهوری اسلامی سرمایه
ننگ بر مردم فریبان، نوکران ودغل کاران
زنده باد اعتصاب عمومی سیاسی
زنده مبارزه مردم
زنده باد مبارزه کارگران
حمید قربانی
۲۴ اردیبهشت ماه ۱۳۸۹