برای هیچکسی جای سوال نیست که چرا دولت اسلامی اعدام میکند و چرا این دولت در ردیف رکورد داران طراز اول آدمکش کشورهای دنیا قرار گرفته است؟ این دولت با به خون کشیدن انقلاب ۵۷ ، با خفه کردن صدای آزادی خواهی و عدالت طلبانه مردم در ایران، با سرکوب کارگران کمونیست و فعال و تشکلهای کارگری، با حمله به کردستان، با جنگ ۲۴ روزه در سنندج، با خمینی دستور دهنده به جلادانی چون لاجوردی و خلخالی و کشتار دسته جمعی هزاران زندانی در سالهای ۶۰ جمهوری اسلامی شد. اعدام فرزادکمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان از فعالین سیاسی تمام این درد و رنجهای عمیق و این تاریخ خونین را در دل مردم ایران زنده کرد.
اما سران رژیم اسلامی غافل از این اند که ورق بر گشته است. مردم در ایران با تمحل هزینه های گزافی از روی جنازه سلاح خون و کشتار و زندان جمهوری اسلامی عبور کرده اند. کارگران در ایران، جوانان، زنان و دیگر اقشار مردم دولت اسلامی و بسته بندیهای دیگرش را نمی خواهند و اعدام این پنج نفر را قبول نخواهند کرد و به این جنایت جواب خواهند داد.
فرزاد کمانگر و این عزیزان را نه به خاطر انجام جرم و حتی به خاطر اجرای حکم اعدام صادره از طرف بی دادگاهای رژیم نه کشته اند. خیلی وقت است حکم اعدام ها صادر شده است، خیلی وقت است تیغ جلادان را بر بالای سر این پنج نفر و هر زندانی دیگری نگاه میدارند تا در زمانی که از نظر سران رژیم اعدام ها بتواند ضربه به روحیه اعتراضی مردم در جامعه بزند، اجرایش کنند. سران رژیم میدانند فضای اعتراضی بالای آسمان ایران را گرفته است، متوجه اند که هنوز از پس این مردم بر نیامده اند، متوجه اند که جنجال حول مسئله اتمی و جنجال ضد غربی آن از موضع ارتجاعی کسی را گول نمی زند، متوجه اند در این فضای اعتراضی کارگران در اول مه قدمی جدی برداشتند و ترس از تحرک مجدد و قدرتمند اعتراضی در شهرهای ایران، هراسان شان کرده و برای به عقب راندن مردم و ایجاد ترس به این جنایت دست زدند.
اعدام این پنج نفر تصمیم سیاسی و حساب شده سران این رژیم بود بمنظور تاثیر گذاری سیاسی و محرب بر روحیه مبارزاتی مردم و ایجاد رعب در جامعه. جواب ما هم یک تصمیم سیاسی بموقع و متحدانه به این جانیان است. ما هم باید صف خود را بیارائم، دست بکار شویم و با اعتصاب یکپارچه در شهرهای کردستان به آنها جوابی محکم بدهیم.
مردم مبارز در کردستان، کارگران، دانشجویان و جوانان!
هیچگاه این چنین توجه ها در سرتاسر ایران و در میان کشورهای اروپائی و رسانه های جهانی به کردستان و چگونگی عکس العمل ما در برابر با این جنایت جلب نشده است. هیچگاه این چنین اعتصاب عمومی و حرکت متحدانه ما قبل از شروعش با این وسعت مورد پشتیبانی جهانی قرار نگرفته است. ما باید از این موقعیت برای دفاع از خود، برای نجات جان هزاران نفر در زندانهای جمهوری اسلامی و اعتراض به اعدام این عزیزان و تلاش برای بر چیدن حکم اعدام بطور کلی بهره گیریم و اعتصاب شکوهمندی در فردا به پیش ببریم.
به امید موفقیت و اعتصابی سراسری در کردستان!
مجید حسینی
۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۹