اول ماه مه امسال در شرایطی برگذار میشود که طبقه کارگر جهانی هنوز تحت فشار بارسنگین بحران سرمایه داری قرار دارد. هنوز اخراج و بیکار سازی در سطح کلان در اقصا نقاط جهان در جریان است و دولت ها و صاحبان سرمایه شمشیر اخراج را به بهانه این بحران بالای سر کارگران می چرخانند.سرمایه بار بحران را بدوش این طبقه نهاده است و به هزینه کارگران و بدون مزاحمت آنچنانی مشغول از سر گذراندن آن است. گویی طبقه کارگر دارد تاوان پراکندگی و بی شکلی خود را به صاحبان سرمایه پرداخت می نماید.
کمتر اتفاق افتاده است قدرت های جهانی مثل امروز در شکل دادن به آرایش و تجدید تقسیم جهان جهت ایجاد تعادل و امنیت مورد نیاز سرمایه بی افق و ناتوان ظاهر شوند. در عین حال هرگز طبقه کارگر به این درجه نا آماده در مقابل اوضاع جهانی قرار نگرفته است. این دوره به روشنی ثابت کرد بدون سازمان و تشکل، بدون محکم ترین پیوند و اتحاد طبقاتی، نمایشات قدرتمند کارگری همچون فرانسه، یونان، ایتالیا نیز قادر به تغییرات محسوسی در شریط کار و زندگی کارگران نیست، در چنین شرایطی سرمایه با اتکاه به ابزارهای مختلف از سرکوب گرفته تا به کارگیری تجربه و شگردهای دیگرش، که در هر رو در روی با کارگران آنرا بشکلی از آستین بیرون میکشد، به راحتی قادر به کم اثر نمودن آن می شود. تنها در پراکندگی و بی شکلی امروز طبقه کارگر، صاحبان سرمایه جرئت چنین تعرض لجام گسیخته ای را به سطح معیشت کارگران و اقشار کم درآمد یافته اند.
در کشور ایران اوضاع به گونه ای بدتر از این در جریان است. کارگران گذشته از بار بحران، با بالاترین نرخ استثمار رو به رو هستند و تحت فشار سیاسی، اقتصادی بی سابقه و بی حقوقی باور نکردنی حاکمان اسلامی سرمایه قرار دارند که بعدها، تاریخ نیز از بیان کامل آن عاجز خواهد ماند. به این اوضاع که مانع اساسی تشکل یابی کارگران است، پدیده دیگری که جنبش سبز نام گرفته و در تلاش است نیروی کارگران را به سمت خود کانالیزه نماید و کارگران را بیش از این به پراکندگی و بی شکلی ثوق دهد، اضافه نمائید تا به درک موقعیت و فشاری که روی این طبقه است پی برید.
برای این امر از راست و چپ جنبش سبز مشغول پیام فرستادن و تبریک گفتن به کارگران به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر هستند. در این میان تقلای چپ جهت وصل نمودن کارکران به این جنبش بیش از دیگران جلب توجه می نماید.
رژه احزاب وجریانات چپ بر فراز اول مه در حرکت است، نه بخاطر هم آوا شدن با کارگران جهت پشت سر گذاشتن تفرقه و پراکندگی منتج از شرایط بغایت سختی که جانوران اسلامی به این طبقه تحمیل نموده اند و تلاش در راستای اتحاد، همبستگی و تشکل یابی آنها، بلکه در راستای تبدیل اول مه امسال به نیروی جنبشی که در ۲۲ بهمن سال قبل صوت پایان دوره ۹ ماهه خود را به صدا در آورد و رهبران آن به مردم قول دادند از راه های دیگر مبارزه با جناح حاکم را دنبال نمایند و تا اجرای قانون اساسی رژیم توسط حاکمان در قدرت دست از مبارزه نه خواهند کشید! چپ هم به مردم قول داد تا سر انجام نهای به تقویت جنبش جاری می پردازد.
گردونه ای که به حرکت در آمده و مشغول تنیدندن تاردور اول مه است برای کارگران نیروی ناشناخته ای نیست. اینها همان حواریون پر و پا قرص حرکت اخیر به رهبری طرفداران خط امام هستند که بعد از به گل نشستن کشتی خالی شان و کور شدن افق انقلاب عموم خلق یشان می خواهند با تکیه به روز جهانی کارگر و استمداد از کارگران به جنباندن مجدد کشتی فرو رفته شان جهت از سرگیری انقلاب خیابانی بشتابند. گویی تقشیم کار نامرئی بین جناح های مختلف جنبش سبز صورت گرفته است و در این میان راه جمع آوری نیرو، از طریق خاک پاشیدن به چشم کارگران و گرم نگاه داشتن تنور جنبش سبز در تقسیم کار نه گفته و نه نوشته بطور اتومات رو دوش جریانات چپ افتاد است. چپی که در دوره برو و بیای جنبش سبز شایستگی خود را برای این کار به اثبات رسانده بود و لابد توان ادامه این امر نامیمون را، آنهم در شرایطی که کارگران بیش از هر زمان به تشکیلات نیاز دارند در خود می بینند. اینها در روز جهانی طبقه کارگر از کارگران می خواهند به حامی و مدد کار جنبشی تبدیل شوند که اگر به پیروزی دست می یافت اولین قربانیانش کارگران و اقشار کم درآمد جامعه بودند و در قدم اول به سرکوب وایجاد تفرقه در صفوفشان همت می گماشتند. اینها از کارگران می خواهند وارد جنبشی شوند که نه تنها ربطی به زندگی و مبارزه کارگران ندارد بلکه تماما در تقابل با کارگران قراردارد. این جنبش بورژواها و طبقات دارا است که اقشار متوسط جامعه نیروی محرکه آن تشکیل داده است. طبقه کارگر نباید وزن و قدرت خود را وثیقه جنبشی قرار دهد که طی ده ماه گذشته حتی تصادفی هم یک خواست از کل مطالبات کارگری را به زبان نیاورد، و اگر هم می آورد در ماهیت و افق بورژوایی آن تغییری حاصل نمی شد.
اول مه روز اتحاد و همبستگی طبقاتی، روز اعتراض متشکل علیه نظام بردگی مزدی، علیه هر گونه ستم و بی حقوقی و تعرض توسط دولتها و صاحبان سرمایه به سطح معیشت کارگران است. اول مه روز حمایت ار هیچ جنبشی به غیر از جنبش کارگری نیست. روز اتحاد و خود آگاهی طبقاتی، به هم بافتن صفوف خود و فایق آمدن بر تفرقه و پراکندگی درونی، روز بر افراشتن پرچم مستقل طبقاتی و روز نمایش قدرت علیه نظم موجود است.
۲۰۰۹/۰۴/۲۹