((بگزار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند پرولترها چیزی جز زنجیرهایشان برای از دست دادن ندارند اما جهانی را به دست خواهند آورد))

 پس از ۱۲۰ سال از شورش و اعتصاب قهرمانانه ی کارگران شیکاگو ۱ می دیگری را شاهدیم روزی که روز خودآگاهی و تشکل و اتحاد هر چه بیشتر طبقه کارگر علیه سرمایه داریست روز فریاد مرگ بر سرمایه داری روز فریاد زنده باد اعتصاب و تشکل است روز فریاد زنده باد انقلاب است روزیست که طبقه ی کارگر به اقلیت مفتخور و انگل جامعه یاد آوری می کند که دیر نیست روزی که طومارشان را در هم بپیچد و برای همیشه به زباله دان تاریخ بسپارد و بر ویرانه هایشان جهانی دیگر بسازد.

۱می را در شرایطی گرامی میداریم که سالی پر فراز و نشیب و پر تب و تاب را پشت سر گذاشته ایم سالی که هر روز از هر گوشه و کنار ایران خبر اعتصاب و اعتراض و اخراج کارگران فلان کارخانه و واحد تولیدی را شاهد بودیم و در مقابل نیز یورش گسترده و وحشیانه نظام سرمایه به طبقه کارگر را شاهد بودیم و هستیم که نمونه ی بارز آن طرح هدفمند کردن یارانه هاست که در جهت رونق سرمایه داری داخلی و استثمار هر چه بیشتر طبقه زحمتکش و کارگر  به اجرا گذاشته شده است و از آن سو بازداشت وآزار اذیت فعالین کارگری , دانشجویی , زنان و …  , اعدامها بازداشتها اعمال شکنجه های وحشیانه فشار آوردن مضاعف و سازماندهی شده علیه فعالین کارگری امثال منصور اسالو , محمود صالحی , و کارگران نیشکر هفت تپه و … بودیم پس از اعتراضات گسترده ی که بعد از انتخابات شکل گرفت و فرصتی دیگر را برای مردمی به وجود آورد که بیش از ۳ دهه است زیر حاکمیت جنایتکارانه نظام سرمایه و اسلام سیاسی تمام جنبه های زندگیشان مورد هجوم قرارگرفته و به وقیحانه ترین شکل حقوقشان هر روزه مورد تعدی و تعرض قرارمیگیرد  تا  طغیان خشم فرو خورده ی خود را به صورت شورش های گسترده نشان دهند.

و در نتیجه ی این اعتراضات و شکاف هر چه بیشتر در داخل نظام و جنگ قدرتی که میان سردمداران و جلادان دیروز و امروز در گرفت پایه های نظام هر چه بیشتر تضعیف شد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی به همراهی امپریالیسم و تمام نیروهای بورژوایی به خوبی دریافته اند که شیشه عمر این نظام در دست طبقه کارگر است و تنها این طبقه است که به واسطه ی جایگاه ویژه ای که در مناسبات تولید داراست می تواند بنیان سرمایه داری را در ایران بزند و سر آغاز انقلاباتی در سراسر جهان شود و به همین دلیل نهایت تلاش خود را کرده و می کنند تا از تشکل طبقه کارگر وآگاهی طبقاتی آن به هر شیوه ی جلوگیری و با بهره گیری از مدیا و رسانه های غربی امثال بی بی سی و صدای آمریکا تا حمایتهای خارجی و پشت پرده و ایجاد تفرقه و تشتت در بین طبقه کارگر و دروغ پردازی و استفاده از مذهب و خرافه (که دیگر این حنا رنگی ندارد و نمونه آن را در عاشورا و اعتراض کارگران در بهشت زهارا در چند روز گذشته شاهد بودیم که قرار بود در مراسمی مذهبی به نفع نظام شرکت کنند) تا رهمنودها و  سم پاشی های خانه کارگر رژیم ( بهتر است بگوییم خانه ضد کارگر ) که همگی سعی در کانالیزه کردن اعتراضات کارگری به چند خواست ومطالبه صنفی و جلوگیری از تشکل و اتحاد آنان را دارند.

۱می امسال فرصتی دوباره ست برای رویارویی گسترده ی طبقه کارگر با سرمایه داری با تمام رنگ ها و القابش از بورژوازی پرو غرب و صیقل خورده تا بورژوازی ملی و سنتی که در سودای ایران صنعتی و خودکفا می سوزد تا… سرمایه داری با تمام توانش در مقابل طبقه کارگر صف آرایی کرده است و به و حشیانه ترین اشکال به آن حمله میکند تایین حد اقل دستمزد ۳۰۰هزار تومان در شرایطی که خود دستگاههای رژِم خط فقر را ۹۰۰ هزار تومان اعلام می کنند یکی از جبهه هایی ست که با تمام قوا به معیشت و حداقل های زندگی کارگران هجوم آورده است طبقه ای که حتی از داشتن یک حداقل زندگی انسانی و شرافتمندانه محروم شده است و هر روز شاهد تعدی دیگری از جانب رژیم است باید در مقابل این تعرضها طبقه کارگر باید با تمام قوا خود را متحد کند.

امسال در شرایطی ۱ می را برگزار می کنیم که جریانات مختلفی که هرکدام به طبع ار زاویه دید منافع طبقاتی خود به این روز می نگرند و می خواهند از آن به نفع خواستهای طبقاتی خود استفاده کنند از نیروهای راست و لیبرال که کارگر را رعیت خود فرض می کنند و می خواهند طبقه کارگر ایران را سنگ بنای سرمایه داری نوین خود کنند و به هر شارلاتان بازی و عوامفریبی دست می زنند تا به بیشترین میزان طبقه کارگر را استثمار کنند .زیر علم جنبش سبز و اصلاحات و رفرم رفته اند ( البته ماهیتشان به غیر از رفرم نمی تواند چیز دیگری باشد ) و از سوی دیگر جریاناتی هستند که به نام  چپ هستند که خود چند خط متفاوت را نمایندگی می کنند از چپ های رفرمیست و خورده بورژوا تا ملی و … که نه باوری به طبقه کارگر دارند نه باوری به انقلاب کارگری . طبقه کارگر تنها ابزاری ست برای آنان برای نیل به اهدافشان و در نهایت طبقه ای مستضعف و مستحق صدقه.

(( وقتی که پرولتاریا می جنگد بورژوازی دزدانه به سوی قدرت می خزد )) لنین

 اما در این میان نیز چپی حضور دارد که منافع طبقه کارگر را منافع خود می داند و به صورت ریشه ی و رادیکال و با کار کمونیستی در راستای خود آگاهی طبقاتی ومتشکل کردن و به قدرت رساندن طبقه کارگر تلاش می کند.طبقه کارگر باید هوشیار باشد که تنها راه نجات این طبقه و کل بشریت در پاره کردن زنجیرهای بردگی ست که نظام سرمایه بر پایش زده است و این از راه اتحاد و تشکل و اعتصاب و خود آگاهی میسر است و باید باطرح خواستهای رادیکال و کارگری بدون توهم و انحراف با تکیه بر قدرت بی همتایش که وظیفه ای تاریخی بر دوشش گذاشته با ثابت قدمی در راه این مبارزه سخت و خستگی ناپذیر به سوی به وجود آوردن جامعه ی بدون طبقه آزاد برابر و مرفه و شاد حرکت کند. و به مالکیت خصوصی که منشا استثمار و فقر و فلاکت است پایان دهد و آزادی انسان را برای همیشه از بردگی نوید دهد.

نظام سرمایه داری پر از تناقضات زیربنایی ست که به نکبت بار ترین شکل این تناقضات را به نمایش می گزارد که بحران های دوره ای یکی از این تناقضات است که اکنون شاهد دوره ای دیگر از آن هستیم و شاهد بیکاری و هجوم ددمنشانه سرمایه به معیشت و زندگی کارگران در سطح جهانی هستیم طبقه کارگر ایران باید در اتحادی هر چه بیشتر با طبقه کارگر کشورهای دیگر و در همبستگی جهانی قدرت طبقه کارگر را به نمایش بگزارد و در این روز با طرح خواستهای رادیکال چون حق اعتصاب, حق تشکل , بیمه بیکاری , تامین دستمزدها به وسیله نماینده کارگران , حذف طرح هدفمند کردن یارانه ها , آزادی بیان , آزادی زندانیان سیاسی و … این روز را از یک مراسم و جشن صرف بیرون آورده و به روزی پر خروش و اعتراضی علیه نظام سرمایه تبدیل کند و بتواند ضربه ی محکم بر پیکره ی سرمایه داری وارد و از این روز دست آوردهای مفیدی به نفع طبقه کارگر داشته باشد در این روز باید فریاد آزادی برابری حکومت کارگری  از هر گوشه ای شنیده شود و بر تارک این روز بچسبد و لرزه بر اندام سرمایه داران بیندازد.

در این روز یاد تمام جنباختگان راه آزادی و برابری که در هر نقطه ای از این جهان برای رهایی انسان مبارزه کردند و جانشان را در این راه گذاشتند گرامی میداریم یادشان گرامی راهشان پر رهرو.

زنده باد ۱ می روز کارگر

زنده باد آزادی برابری حکومت کارگری

زنده باد سوسیالیسم