هشت مارس امسال برای زنان ایران فراتراز گرامیداشت یک روز تاریخی بوده واز ویژگی خاصی برخوردار است. این بار زنان ایرانی برای کنار زدن نظام ستمگر و مردسالار جمهوری اسلامی، با عزمی راسخ‌تراز گذشته وهر چه رساتر، صدای حق طلبی خود را برای رفع ستم جنسی وکسب آزادی و تحقق برابری فریاد میزنند.
آنان در خط مقدم جبهه مبارزه علیه این رژیم جای گرفته‌اند، و در اعتراضات حق طلبانه ومردمی اخیر، مصمم تر از همیشه در میدان این نبرد سرنوشت ساز و آینده ساز، حضورمؤثرو تعیین کننده خود را به اثبات رسانده‌اند. “ندا آقا سلطان” که یکی از دختران جوان ایرانی بقتل رسیده توسط دژخیمان رژیم در طی همین مبارزات بود، به نماد جهانی مخالفت با استبداد تبدیل گشت. بهمین دلیل به یاد ندا و در گرامیداشت او، دراقصا نقاط جهان کارهای ارزشمندی صورت گرفت: روزنامه تایمزلندن او را بعنوان فرد سال معرفی نمود، مجسمه سازان معروف تندیس او، نقاشان بر جسته آخرین تصویر بیاد ماندنی او، خوانندگان مشهور ترانه‌ای به یاد او، و در شهرهای بزرگ خیابانی به نام او نامگذاری کردند و بدینسان مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران و بویژه زنان را ارج گذاشتند.
اساسا موقعیت فرو دستی را که رژیم مطابق قوانین و شریعت اسلامی، طی ۳۱ سال اخیر به زنان ایران تحمیل نموده، یکی از عوامل مهم زمینه ساز خیزش توده‌ای مردم پس از انتخابات ریاست جمهوری در خرداد ماه ۱۳۸۸ بوده است. در نظام جمهوری اسلامی، زنان ایران تنها به دلیل زن بودنشان و بر پایه قوانین تبعیض آمیزنشأط گرفته از اسلام، با محدودیتها ومحرومیتهای سیاسی واجتماعی واقتصادی گسترده‌ای روبرو شده و زندگی خفقان آوری به آنان تحمیل گردیده است. آزادی پوشش از زنان سلب گردید و حجاب اجباری جایگزین آن شد، قانون ضد انسانی و تهوع آورچند همسری بنفع مردان مجددا بر قرار گردید، قانون ازدواج وطلاق به نفع مردان بازسازی شد، سرپرستی فرزندان بالاتر ازهفت سال ازمادران سلب گردید، قوانین ضد زن در ارتباط با دیه، ارث و شهادت به تصویب رسید، قانون عصر حجری و ضد بشری سنگساردر مورد زنان دو باره بر قرار شد، ازشرکت زنان در بعضی رشته‌های ورزشی و همچنین برخی فعالیتهای هنری ممانعت بعمل آمد وکسب برخی موقعیتهای شغلی برای بانوان ممنوع گردید، و… بدینگونه، زنان ایران طی ۳۱ سال حاکمیت سیاه رژیم اسلامی مورد اجحاف و بی حرمتیها وحق کشیهای بی شمار قرار گرفته‌اند.
دراین سالهای سیاه، زنان ایران با مبارزات روزمره و خستگی ناپذیرخود با نمایندگان جهل و خرافه پرستی به ستیز بر خاستند و برای حقوق پایمال شده خود با فداکاری جنگیدند. آنان در اولین سال حاکمیت این رژیم و در ۸ مارس ۱۹۷۹ با شعار “نه روسری نه توسری” با اقدامات زن ستیز این رژیم به مقابله بر خاستند، واز آن هنگام تا کنون در نبردی رودررو ودشوارو نابرابر با محافظان نظام متحجر اسلامی درگیرند. زنان، امسال نیزبا شرکت فعال و حضور گسترده خود درمبارزات و در تمام تظاهراتهای اعتراضی مردم علیه ستمگران جمهوری اسلامی ایران، که طی هشت ماه گذشته درجریان بوده است، بسان سالهای اخیر ثابت کردند که بخش مهم و تفکیک ناپذیرو نیروی اصلی و پیشبرنده جنبش آزادیخواهی و عدالت طلبی در ایران هستند.
زنان با حضور مستمر خویش در اعتراضات خیابانی ، درمقابله با سرکوبگران رژیم در دانشگاه وکوی دانشگاه، با حضورجمعی خویش در جلو بازداشتگاهها و زندانهای متعدد رژیم وبه اعتراض به اسارت دختران و پسرانشان، از طریق تجمع سازمان یافته مادران در پارک لاله، با گردهمایی بر سرمزار عزیزان خویش در خاوران، و… نشان دادند که پرچمدار جنبش مدنیت وعدالتخواهی بوده وعلیه ستم و تحقیر وتوحش وبربریت بپا خاسته‌اند. مادران عزادار بجای نشستن به سوگ عزیزان خویش در کنج خانه و عزلت گزینی، اینبارحضور مداوم و مسالمت آمیز خود درمیان مردم معترض را بر گزیدند، و به جای فرهنگ انتقام جوئی فردی، به پیام آوران اجرای عدالت و به نماد صلح و آشتی بدل گشتند.
زنان براساس ظرفیتهائی که در فرایند شکل دهی رفتارهای دموکراتیک، در هم اندیشیها وهمگرائیها و کمپینها و ایجاد گروهای صلح و دفاع از حقوق بشر زنان، و… که از خود نشان داده‌اند، این توانایی را کسب کرده‌اند که گفتگو در عرصه‌های گوناگون حیات سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی جامعه را، جایگزین خشونت و بربریت نمایند. می رود اینبارو در خاتمه این نبرد سنگین، زنان میخ تابوت جمهوری اسلامی را بکوبند و بجای عزاداری هر روزه برای عزیزانشان، پایان ستم و جرم و جنایت و نابودی جمهوری اسلامی را جشن بگیرند.
۸ مارس امسال از ویژگی دیگری نیزبرخوردار است، وآنهم برگزاری کنفرانس بین المللی زنان میباشد که؛ از اول مارس سال جاری آغاز وتا دوازدهم مارس در نیویورک و در محل استقرار سازمان ملل متحد تحت عنوان “برابری، توسعه و صلح” ، در ادامه کنفرانس پکن که ۱۵ سال قبل در چین برگزارگردید، به بحث و بررسی موقعیت اجتماعی و حقوق زنان میپردازد.
در این کنفرانس سازمانهای غیر دولتی و همچنین نمایندگان دولتها ازکشورهای مختلف شرکت خواهند داشت. ازجانب سازمان ملل متحد، کمیسیون مقام زن، مروری خواهد داشت به آنچه طی پانزده سال اخیرو بعداز کنفرانس پکن بر زنان درنقاط مختلف جهان گذشته است. رژیم جمهوری اسلامی ایران با برخوردهای ضد انسانی‌ای که ازنخستین روزهای بقدرت رسیدن‌اش تا بحال، نسبت به زنان داشته و با توجه به اینکه این برخوردها ازجانب رژیم منشأ ایدئولوژیک دارد، واضح است که طی پانزده سال اخیر نیز علیرغم امضای مصوبات پکن، در جهت ایجاد تغیری رو به بهبود در وضعیت زنان و برای تحقق و اجرای مصوبات کنفرانس پکن، نه تنها هیچ اقدامی نکرده است، بلکه به کرات در جهت خلاف و زیر پا نهادن آن مصوبات عمل کرده است. بهمین دلیل جمهوری اسلامی بطور قطع در اینمورد نیز کارنامه سیاهی دارد. فعالان مبارزراه رهایی زنان ، که از”برکت” حاکمیت جمهوری اسلامی مجبور به ترک وطن گشته و مقیم خارجند، یقینآ دررساندن حقایق مربوط به بی حقوقی زنان ایران به گوش شرکت کنندگان کنفرانس و افشای ستمگریها، اجحاف و حق کشیهایی که نسبت به آنان اعمال میشود، بر اساس مسئولیتی که در این برهه از زمان بر دوششان افتاده عمل خواهند کرد ودر رسوا کردن رژیم در انظار جهانیان نقش تاریخی خود را به جا خواهند آورد.
مبارزان راه آزادی زنان از چنگال ستم و بی عدالتی، به یمن وجود جنبش گسترده آزادیخواهی وضد دیکتاتوری، امسال پر شورتر ازسالهای پیشین هشت مارس را گرامی خواهند داشت وخواسته‌های عمومی زنان ایران را حول مطالبات: آزادی سیاسی و عدالت اجتماعی، برابری سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی زنان و مردان درکلیه فعالیتهای انسانی، پایان دادن به آپارتاید جنسی، لغوحجاب اجباری، الغای قوانین زن ستیز خانواده، لغو قانون چند همسری، لغوکلیه احکامی که به تجویزو ترویج خشونت میپردازند در هر شکل و فرمی و به هر بهانه‌ای که باشد، ودر کل لغو کلیه احکام و قوانینی را که درایجاد محدودیتها و محرومیتها و ممنوعیتهایی که به صرف زن بودن در عرصه‌های شغلی وهنری و فرهنگی و… به زنان ایران تحمیل گردیده است را این بار با صدای رساتری فریاد خواهند زد. زنان برای تحقق خواسته‌های برحق‌شان و بمنظور سر نگونی جمهوری اسلامی ایران، همگام با توده‌های معترض وبپا خاسته ایران، به مبارزات آزادیخواهانه و عدالت طلبانه خویش ادامه خواهند داد.
زنده باد آزادی
زنده باد سوسیالیسم
۲ مارس ۲۰۱۰