مظفر محمدى : احکام تعلیق و تهدید دانشجویان دانشگاه آزاد سنندج باید ملغی گردد
به دنبال تجمع دانشجویان به مناسبت ١۶ آذر و صدور بیانیه ای مبنی بر محکومیت سرکوب جنبش دانشجویی و دفاع از آزادیهای سیاسی ، تعقیب و تهدید فعالین دانشجویی از جانب نیروهای دولتی شروع شده است. در نتیجه تا کنون ٨ نفر از فعالین به احکام تعلیق از ترمهای تحصیلی و یا توبیخ محکوم شده اند.

همزمان جنبش دانشجویی در ١۶ آذر امسال با تجمعات اعتراضی خود حضور فعال وتعرض متقابل خود را سازمان داده است. دانشچویان دانشگاه امیر کبیر، احمدی نژاد را به عنوان رییس و نماینده دولتی که مجری سیاست سرکوب دانشجویان و مردم است، به چالشی جسورانه طلبیدند. دانشجویان رودر روی احمدی نژاد و چشم در چشم او ودر حالیکه توسط نیروهای نظامی و لباس شخصی و فالانژهای بسیج احاطه شده بود، او را به عنوان عامل سرکوب و تهدید وارعاب و اخراج دانشجویان محکوم کردند و به نشانه اعتراض به این جنایات، عکسهایش را جلو چشمان از حدقه در آمده این رییس چماق به دستها و فالانژهایش سوزاندند.

از طرف دیگر و همچنانکه همه شاهدیم، شعبات تحکیم وحدت به جای استقبال از طلیعه جنبشی انسانی و آزادیخواهانه در دانشگاهها، از خطر رادیکالیزه شدن جنبش دانشجویی حرف میزنند، لیبرالها به جمهوری اسلامی هشدار میدهند که شبح کمونیسم بر فراز دانشگاهها در گشت و گذار است و ناسیونالیستهای کرد بر طبل قومپرستانه جنبش دانشجویی کردی میزنند و میخواهند افکار و سیاست عقب مانده خود را در میان دانشجویان گسترش دهند و شعبه کردی در تحرک دانشجویی را سروسامان دهند . ، اما جنبش و اعتراض دانشجویی رادیکال و انسانی عزم جزم کرده است تا پرده این ریاکاریها را کنار زده و در قد و قامت جدید و با صدای رسا و علنی و جسور اعلام کند که دانشگاه پادگان نیست. که آزادی و انسانیت باید محترم شمرده شود، که تعرض به حقوق کارگر محکوم است ، که حقوق برابر زن و مرد باید برسمیت شناخته شود. جامعه ما با آغوش باز به استقبال این تحرک انسانی میرود.

برگرداندن همه دوستان به دانشگاهها و لغو احکام تعلیق و توبیخ و تهدید کار همه دانشجویان است. لغو احکام تعلیق و توبیخ دانشجویان دانشگاه آزاد سنندج کار همه دانشجویان این دانشگاه و دانشگاه کردستان است. عملی کردن این کار مثل نان روز برای دانشجویان حیاتی است.

دوستان! دانشجویان دانشگاهها!

آزادی و دفاع از حقوق انسانی پیش شرط هر گونه پیشرفت در تحصیل و در کسب شغل و موقعیتی که نان و رفاه و زندگی جوانان را تامین کند، است. انسان قبل از هر چیز به نفس کشیدن د رهوای پاک و زندگی در آزادی و حفظ حرمت انسانیش نیازمند است. این را باید به دست آورد. این شدنی است. باید آستین ها را بالا زد. همانطوریکه دوستانی از میان شما این کار را شروع کرده اند. دستهایتان را به آنها بدهید. شعار دانشگاه پادگان نیست، آزادی اول است، انسانیت اول است را متحقق کنید. کل انسانهای جامعه ما از کارخانه ها و دانشگاهها و مدارس و محلات و… تشنه این فضا و زندگی انسانی است. ما همه شایسته زندگی در جامعه ای آزاد و انسانی و برابریم و این جز با دستهای خود ما ممکن نیست.

تهاجم و تعرض رژیم به تحرک و تجمعات دانشجویی از همان آغاز سال تحصیلی با اخراج دانشجویان مبارز در سراسردانشگاههای کشور شروع شده و تا کنون ادامه داشته است.
اکنون دولت رسوای اسلامی میخواهد از این تحرک انسانی و آزادیخواهانه انتقام بگیرد و فعالین دانشجویی را مورد آزار و محرومیت از تحصیل وحضور در دانشگاهها قرار داده است.

شعار دانشجویان در سراسر ایران این است که دانشگاه پادگان نیست. آزادی و حرمت انسانی باید از هر گونه تعرض و سرکوبگری مصون باشد. این پیام همه مردم ایران اعم از کارگر و زن و مرد و جوان است.

جلو این موج تعرض را باید گرفت. دانشجویان اخراجی باید به دانشگاهها برگردند و احکام تعلیق و تعقیبب باید فوری ملغی گردند. دانشجویان فرزندان کارگران و مردمند. حمله به آنها حمله به حقوق و آزادیهای فردی و اجتماعی وانسانی همه شهروندان مملکت است
چه از نظر حقوق دانشجویی در دانشگاهها و چه از منظر جامعه این صدای انسانی را باید استقبال کرد. احمدی نژادها باید دست و پای خود را جمع کنند. بسیچ دانشجویی این فالانژهای مامور و جاسوس دولت در دانشگاهها، باید دمشان را روی کولشان بگذارند و بروند. باید در دانشگاهها و در کل جامعه ما فضای انسانی و آزاد بوجود آید. نسیم ابن آزادی وزیدن گرفته است. این پیش در آمد و سرآغاز طوفانی است که در راه است. طوفانی که حد اقل نتیجه فوری اش پس زدن تهاجم به دانشگاهها و اخراج و تعلیق دانشجویان و متعاقبا فضای آزاد و ا نسانی در این محیط است.
این خواست همه است. از کارخانه تا محله و تا همه شهروندان ایران اعم از زن و مرد جوان.
این دیگر آرزو نیست. این اقدامی است که همین امروز در دستور است. برای تحقق این امر انسانی جامعه ما به یک صدایی و انسجام و هماهنگی احتیاج دارد.
برای این کار، نامه ها و طومارها و تجمعهای اعتراضی لازم است. تبدیل کردن کلاسهای درس به بحث و جدل پیرامون آزادی و حرمت انسانی لازم است. تهدید به تعطیل کردن کلاسها و پافشاری بر لغو احکام صادره لازم است. حضور پدران و مادران این دانشجویان در تجمعات دانشگاهها و در کلاسهای آنها برای دفاع از حقوق و آزادی فرزندانشان لازم است. سرازیر شدن نامه ها و تومار و قطعنامه ها به نشانه اعتراض به این تهاجم و برای پس زدن آن لازم است.