سرادر احمدی مقدم فرمانده نیروی انتظامی در گردهمائی با نیروهای سرکوبگر “امنیت آفرین فجر” سخنانی ایراد نموده است که تنها دال بر وحشت از وقوع آنچه است که وی و دیگر سران جمهوری اسلامی انتظارش را میکشند. ترس از حرکت مردم، ترس از سرنگونى٬ ترس از تهاجم به نیروهاى سرکوب.
وی میگوید: شرکت ما در راهپیمائی های فجر دال بر ناامنی نیست. بلکه هدف این است حوادث عاشورا تکرار نشود. هر گونه شعار انحرافی، رفتار انحرافی با حضور مردم خنثی خواهد شد و پلیس و بسیج باید شعار دهندگان را از دست مردم نجات دهند. ( تاکیدها از من است)
با نگاهی به این سخنان بسادگى میتوان عمق ترس و وحشتی که رژیم جنایت و سرکوب احساس میکند را دید. جمهوری اسلامی در آستانه “دهه فجر” تلاش میکند با دستگیرى و ارعاب و وحشت، مردم را خانه نشین کند و از تکرار اعتراضات ماههای اخیر به نوعی جلوگیری نماید.
اما آنچه که در گفته های سردار احمدی مقدم قابل توجه است تکیه بر تاکتیک کهنه ای میباشد که جمهوری اسلامی در مواقعی که دیگر هیچکدام از حربه هایش کار نمیکند مورد استفاده قرار میدهد. او میگوید “پلیس و بسیج باید شعار دهندگان را از دست مردم نجات دهند”. این جمله کنه برنامه ریزی جمهوری اسلامی را برای سرکوب در اعتراضات روز ٢٢ بهمن روشن میکند. جمهوری اسلامی تلاش دارد با سازماندهی ارازل و اوباش بسیجی و لباس شخصی بنام “مردم” در صفوف مردم معترض رخنه کند و بنام مردم، مردم را سرکوب کند. سرادر احمدی مقدم در تهدید مردم تنها نیست. هرکدام از سران رژیم هر جا که مناسب دیده اند نگرانی و ترس خود را از اعتراضات ضد حکومتى نشان داده اند. با کسی تعارف ندارند. میزنیم و میکشیم شعارهمگی آنها است.
نکته ی دیگری که در سخنان سران سرکوبگر رژیم به چشم میخورد عدم شرکت “خودی ها” است. میگوید: “امیدواریم این شرایط زمینه ساز حضور وسیع مردم باشد”. مردمی که ایشان از آن صحبت میکند٬ “مردم” بسیجی و لباس شخصی و چاقو کش هستند. خواهران زیبب و خیل جیرخواران مزدوری هستند که برای منافع خود میخواهند این بساط سرکوب و شکنجه را همچنان نگهدارند. اما غیر از این لشگر مزدور تلاش دارند هواداران حکومت را که این اواخر کم کم خودشان را کنار میکشند و امیدى به آینده این حکومت ندارند را به خیابانها بکشند تا شاید به صفوف ورشکسته شان روحیه بدهند. خامنه ای و دیگر سران رژیم هم همین را تکرار میکند. حسین همدانی، فرمانده سپاه محمد رسول‌الله تهران بزرگ همین را میگوید. همه اینان به مانند نوازندگان ناشی یک ارکستر بد صدا که فقط یک هدف دارند٬ میخواهند جنبش مردم براى سرنگونى را با صدای دلخراش سازهای جنگی شان به سکوت بکشانند. میخواهند خون راه بیاندازند تا با جنایت باز هم بیشتر، سه دهه از حاکمیت و توحش را همچنان ادامه دهند. اما زنان و مردان آزاده اى که خواهان حق خود هستند و دیگر از سرکوب و ناامنی و جنایت و فقر و ستم کشی خسته شده اند با این نعره ها جا نمیزنند. تردید نباید داشته باشند که درس تلخى خواهند گرفت.
مزدوران شیپور پایان جمهورى نکبت اسلامى را شنیده اند. این تهدیدات را باید به زوزه شکست شان تبدیل کنیم. *
۸ فوریه ۲۰۱۰