عبداله دارابی : ١۶ آذر امسال و ٩ روز مقابله جدی و پی در پی دانشجویان برای در هم شکستن فضای پلیسی و اختناق حاکم بر محیط دانشگاه ها که از یکسال قبل بطور جدی رو به وخامت گذاشته، بود. ١۶ آذر امسال عروج یک جنبش جدید و بغایت انسانی است که با اتکا بخود توانست قابلیت و پتانسیل رادیکال خود را بمنظور پس زدن فضای رعب و وحشت حاکم بر دانشگاه های ایران، بنمایش گذارد و بدینوسیله توجه همه رسانه های جهان را بخود جلب و معطوف نماید. این جنبش جدید در بدو عروج خود، بار دیگر در برابر ظلمت و تاریکی شب ایستاد و با بر افراشتن پرچم آزادی و برابری، سرنگونی بی قید و شرط و فوری رژیم جمهوری اسلامی و برقراری دنیای بری از هر گونه ستم و استثمار را با صدای طنین آسای خود فریاد زد و بدینوسیله افکار عمومی را از آن مطلع ساخت. تا همین جا، باید دست همه شرکت کنندگان بویژه سازماندهندگان و دست اندرکاران مراسم های ١۶ آذر امسال دانشگاه های ایران را بگرمی فشرد و صمیمانه به این عزیزان درود فرستاد.
باید در بدو تولد این جنبش، تفاوتها ودرسهای ارزنده آنرا بخاطر سپرد و ثبت نمود تا به علم و اتکا به آن تعرضات بعدی را بهتر و گسترده تر سازمان داد و سر انجام آنرا از محیط دانشگاه به درون جامعه سوق داد. تغییر شرایط کنونی جهان و منطقه و ایران، یکی از فاکتور هایی است که بدون شناخت درست از آن، نمی توان انسانهای تشنه آزادی را حول خواستها و مطالبات بر حق جمع کرد و سازمان داد. با نگاهی گذرا به اعتراضات ١۶ آذر امسال، میتوان این تشخیص درست و متمایز از گذشته را در همه زمینه های پیشبرد کار بخوبی دید و رو آن انگشت گذاشت.
شرایط وقوع ١۶ آذر امسال با گذشته بسیار متفاوت است چون نیروها ، جنبش ها، قطب نماها و در کل تناسب قوای جامعه بصورت گسترده ای تغییر کرده اند. شکست سیاست آمریکا در عراق، معادلات گذشته منطقه را تا حدودی به نفع تروریسم اسلامی تغییر داده و دود سیاه ناشی از این تغییر، بیش از هر کس دیگر چشم مردم منطقه بویژه مردم ایران را نشانه رفته و بر همین اساس از یکسال قبل حملات رژیم به گونه های مختلفی از جمله دستگیریها، اخراج های وسیع دانشجویان و کارگران، بیکاری و گرانی سر سام آور، حمله به زنان و…… آغاز شده و همچنان ادامه دارد. رسالت تقابل جدی با چنین فضایی در دانشگاه ها، تنها و تنها از عهده دانشجویان چپ و کمونیستی ساخته بود که هیچ گونه سر سازگاری با رژیم و جناح های درونی آن ندارند و بی اما و اگر خواهان سرنگونی آن هستند. اتفاقی که افتاد تصادفی نبود، تشخیص درست از موقعیت کنونی و دست بکار شدن برای پس زدن فضای حاکم بر دانشگاه ها یکی از مشخصه های ١۶ آذر امسال بود. علاوه بر این، نقطه حرکت این دانشجویان تنها مختص یک دانشگاه یا یک شهر نبود به اکثر دانشگاه های کلیدی ایران گسترش یافت که نظیرش در ایران تا حال کم بچشم نمی خورد. شکست سیاست آمریکا در عراق، تنها به هار تر کردن رژیم ایران خلاصه نمی شود، در آن روی سکه نیز، کل کمپ اپوزیسیون راست پروغرب و همه قوم پرستان کرد و ترک و… را هم در خود فرو برد و آنان را نیز دچاربحران عمیق سیاسی کرد که پیامد و اثرات ناشی از آن نیز چون طوق لعنت دامن بخشی از مردم را میگیرد و بسهم خود فشار و سنگینی بیشتری را بر نحوه هدایت اعتراضات امسال دانشجویان تحمیل کرد. از قرار معلوم وزن و سنگینی هر دو فاکتور، راه پیشروی کمپ آزادیخواهی و برابری طلبی را بیش از پیش پیچیده تر و سخت تر نمود و فشار ناشی از آن آشکارا روی دوش رهبران و سازماندهندگان ١۶ آذر امسال احساس میشد. سازماندهندگان و رهبران ١۶ آذر امسال، میبایست همزمان تدارک حمله به رژیم و عقب راندن آن از موقعیت تعرضی اش و همچنین انزوای سیاست سرخوردگی اپوزیسیون کمپ راست را در دستور کار خود قرار میدادند و حول آن نیرو بسیج میکردند. با توجه به این امر شعار آزادی، برابری امسال علاوه بر رژیم کثیف جمهوری اسلامی، کمپ راست اپوزیسیون ایران را هم نشانه رفت و سیاست یاس و نا امید کننده آنان را نیز زیر ضرب قرار داد. به همین خاطر ترجمه پیام سیاسی جنبش دانشجویی امسال خطاب به کل جنبش دانشجویی و مردم ایران، بسیار روشن تر و جذاب تر از هر زمان دیگری بود و سر راست به دانشجویان و مردم میگوید: غیر از عقب راندن و در نهایت سرنگون کردن رژیم هیچ راه حل دیگری موجود نیست، باید آنرا از موقعیت فعلی پس زد برای تدارک سرنگونی آنهم نباید به آمریکا یا هیچ دست غیب دیگری غیر نیروی متحد و متشکل خودمان اتکا نمود. باید رو پای خودمان بایستیم و با اراده و اتحاد سارمان یافته و جمعی خودمان مبارزه برای سرنگونی بی چون و چرای رژیم را تسریع بخشیم و بی وقفه تا متحقق ساختن آن پیش برویم. علاوه بر آن، مضمون شعار ها و مطالبات امسال و خم شدن روی سنت سازماندهی حول این پرچم، یکی دیگر از شاخص های بسیار بسیار مهم و موفقیت آمیز ١۶ آذر امسال بود که بطرز بر جسته ای خط و مرز روشن خود را با فعالیت های گذشته جنبش دانشجویی نشان میدهد.
در ادامه این حرکت چه باید کرد؟
عروج جنبش دانشجویی با کیفیت چپ و رادیکال هنوز در ابتدای کار است. این جنبش با این مضمون، هنوز کار هرکولی و طاقت فرسایی را پیش روی دارد که اگر به آن واقف نباشد قابلیت باز گشت و شکنندگی آن بالاست. در عین حال نباید این را فراموش کرد که، استعداد و پویایی در ابراز وجود اولیه این جنبش، بسیار بر جسته است که براحتی میشه رو زیر بنای تازه ساخت آن خشت های بیشماری را گذاشت و بسرعت آنرا رشد و پرورش داد. اتکا به سیاست سازماندهی کمونیستی و گسست از تظاهر صرفا سازمانی و فرقه ای چپ غیر کارگری، یکی از مولفه های اصلی بقا و گسترش این جنبش است. باید رو آن فوکوس کرد و خم شد تا بتوان با اتکا به آن انسانهایی را که تنشه آزادی و برابری هستند دور خواست و مطالبات خود جمع کرد و سازمان داد.
حرکت اخیر ١۶ آذر، سرآغاز و سرفصل همین شیوه کار و همین سنت جدید است. بدون توسل به آن امکان استقرار و استحکام و ادامه کاری میسر نخواهد بود و چیز بیشتری غیر از آنچه تا حال در گذشته اتفاق افتاده عاید نخواهد شد. در کنار این امر مهم ، اتخاذ سیاست درست، طرح شعار و مطالبات درست و بموقع میتواند بسرعت ١۶ آذر امسال را به تمام دانشگاه های سراسر ایران و کل جامعه وصل کند. مضافا اینکه ١۶ آذر امسال بجا و بدرست از روند همسرنوشتی دانشجویان چپ و کمونیست با کارگران و آزادی رهبران زندانی و خواست مطالبات طرح شده اشان دفاع نمود که اثرات آن بسیار قابل لمس بود. با توجه به همسرنو
شتی کارگران و کمونیستها، اولین پشتوانه عملی و معنوی جنبش رادیکال دانشجویی، کارگران خواهند بود که فوکوس کردن رو آن امریست ضروری و اجتناب نا پذیرکه باید بمثابه یک واقعیت انکار نا پذیر به آن اتکا نمود.
۲۱ دسامبر ۲۰۰۶ -۳۰ آذر ماه ۱۳۸۵
darabiabe@yahoo.com