بهرام رحمانی
روز جهانی کارگر خجسته باد!
در سال های اخیر دانشجویان دانشگاه های سراسر ایران، جسورانه ابتکارات مختلفی را در اعتراض به حکومت ارتجاعی اسلامی از خود نشان داده اند. از مقطع ۱۶ آذر سال گذشته، دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب و سوسیالیست، در راس رهبری جنبش دانشجویی قرار گرفتند که مامورین حکومت اسلامی سراسیمه به آن ها حمله کردند و ده ها تن را دستگیر و زندانی نمودند تا به زعم خود، صدای اعتراض دانشجویان را خاموش نمایند.
اما بر خلاف تحلیل های سران و تئوریسین ها و کارشناسان حکومت اسلامی، دانشجویان دانشگاه های سراسر کشور، نه تنها مرعوب این هجوم وحشیانه مامورین امنیتی نشدند، بلکه صدای اعتراض خود را رساتر و عمومی تر کردند. این ویژگی مهم این دوره از فعالیت جنبش دانشجویی را به عنوان یک نقطه عطف تاریخی با توجه به شرایط امروز ایران، باید در تحلیل ها و بررسی های تاریخی در نظر گرفت تا به عظمت و شکوه آن پی برد.
در شرایطی که دانشجویان قهرمان در مقابل چشمان احمدی نژاد این مخوف ترین چهره حکومت اسلامی تصاویر او را می سوزاندند و علیه او شعار دادند؛ این که دانشجویان زندانی در مقابل شکنجه گران وحشی و بی رحم حکومت اسلامی مقاومت کردند؛ این که همه بگیر و ببندها و وحشی گری های حکومت اسلامی در عزم و اراده دانشجویان برای تغییر جامعه به نفع کارگران و مردم آزادی خواه خللی ایجاد کرده است؛ و سرانجام این که مبارزه دانشجویان سراسر کشور روزبروز گسترده تر و عمیق تر می گردد به این مساله باید عمیقا فکر کرد که چه اتفاقی افتاده است تا این دانشجویان این چنین بی باک و جسور در مقابل حکومت ده ها هزار اعدام، سانسور و اختناق، رعب و وحشت و ترور با سرافرازی ایستاده اند؟ به نظرم یکی از فاکتورهای مهم مبارزه پیگیری که در دانشگاه ها در جریان است تغییر بافت طبقاتی دانشجویان است. اکنون دیگر دانشگاه ها صرفا به فرزندان بورژواها محدود نیست و در دهه های اخیر فرزندان بسیاری از کارگران و محرومان نیز وارد دانشگاه ها شده اند که استثمار وحشیانه سرمایه داری و حکومت اسلامی حامی سرمایه و فقر و فلاکتی که بر جامعه تحمیل کرده اند و دامن اکثریت خانواده های جامعه ایران را گرفته است را به طور روزانه با پوست و گوشت خود لمس می کنند. از سوی دیگر، جنبش کارگری با اعتصاب و اعتراض خود حکومت را آن چنان در تنگنا قرار داده است که سران حکومت با همه وحشی گری هایشان جرات هجوم همه جانبه به اعتراضات کارگران را ندارند و اجبارا با ملاحظه برخورد کنند. زیرا هرگونه برخورد خشونت آمیز مشابه سال های اوایل انقلاب ۵۷، موجودیت حکومت را بیش از پیش به خطر می اندازد. هر چند که هر از چند گاهی مامورین امنیتی حکومت به اعتصابات حمله می کنند و یا رهبران کارگری را دستگیر و زندانی می کنند. اما اگر ابعاد اعتصابات و اعتراضات کارگری را در نظر بگیریم در جایی که مامورین ضد شورش جرات حمله به کارگران را پیدا می کنند در سال های اخیر بسیار ناچیز است. در واقع این وضعیت را کارگران با مبارزه خود به حکومت اسلامی تحمیل کرده اند. فراتر از همه خود اعتصاب توسط کارگران به حکومت اسلامی تحمیل شده است. هنوز در قوانین حکومت اسلامی اعتصاب ممنوع است. اما روزی نیست که ده ها اعتصاب در شهرهای مختلف ایران سازمان دهی نشود. بعلاوه دانشجویان هم این مساله مهم را عمیقا درک کرده اند که جنبش دانشجویی اگر با جنبش کارگری گره نخورد هر دستاوردی هم داشته باشد پس گرفتنی خواهد بود. یک فاکتور مهم دیگر، شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه است که مانند اختاپوسی جامعه را در چنگال خود گرفتار کرده است. به همین دلیل رهبران جنبش دانشجویی بر پیوند جنبش کارگری و جنبش زنان همواره تاکید دارند. همه این عوامل و بسیار از عوامل دیگر سبب شده اند که دانشجویان با جسارت و شهامت بی نظیری در اعتراضات حضور پیدا کنند.
همان طور که در بالا اشاره کردیم از ۱۶ آذر سال گذشته اعتراضات دانشجویی در برابر تهاجمات مامورین امنیتی و کمیته های انظباتی به دانشجویان و دانشگاه ها از رشد و گسترش چشم گیری برخوردار است، به ویژه می توان به اعتصاب دانشجویان سهند تبریز اشاره کرد که در حال حاضر در جریان است.
اعتراض دانشجویان دانشگاه صنعتی سهند تبریز، از روز دوشنبه دوم اردیبهشت ۱۳۸۷، هنگامی آغاز شد که این دانشجویان در ابتدا در اعتراض به آنچه «قصد یکی از مسئولان دانشگاه سهند به تجاوز به یک دختر دانشجو» خوانده شده، آغاز گردید. جمع کثیری از دانشجویان این دانشگاه، در اعتراض به رفتار غیرانسانی مسئولین دانشگاه با دختران دانشجو دست به تجمع زدند.
دانشجویان، در جریان تجمع خود نسبت به برخوردهای سرکوبگرانه معاون فرهنگی و دانشجویی و رئیس حراست دانشگاه با دانشجویان اعتراض کردند.
دانشجویان دختر و پسر دانشگاه صنعتی سهند تبریز، در صفی متحد و دست در دست هم با سردادن شعارهایی خواستار استعفای معاون فرهنگی و دانشجویی و رئیس حراست و همچنین پاسخ گویی رئیس دانشگاه نسبت به شرایط ناامن اجتماعی و فرهنگی این دانشگاه شدند.
بیش از ۵۰۰ دانشجوی دانشگاه صنعتی سهند تبریز، در اعتراض به اقدامات غیرانسانی برخی مسئولین دانشگاه در تحصن حضور فعالی دارند و برخی از آنان دست به اعتصاب غذا زده اند. آنان خواهان عدم تفکیک جنسیتی، لغو احکام کمیته های انضباطی، عذر خواهی رسمی و علنی دکتر «قالیچی» معاونت آموزشی دانشگاه و عدم تبعیض جنسیتی میان فعالین و تشکل ها در فعالیت های فرهنگی مرتبط با امور فرهنگی هستند و بر ادامه تحصن تا دست یابی به خواست هایشان تاکید دارند.
این دانشجویان در ششمین روز تحصن خود با انتشار نامه سرگشاده ای خطاب به وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، از جمله نوشته اند که:
«اکنون که در ششمین روز از تحصن قرار داریم، هنوز مسئولین دانشگاه ما پاسخ گوی نیازها و خواسته های بر حقمان نیستند. دانشجویان معترض