کیان آذر
مباحثی که اینجا ارائه میشود، عمدتا در گفتگو و ارتباط با دانشجویان دانشگاه های مختلف و بعضا فعالین دیگرعرصه ها تهیه شده است. این مباحث موضوعات مختلفی را در بر میگیرد، از فرق کمونیسم کارگری با لنینیسم تا ارزیابی از اوضاع سیاسی و مساله انقلاب تا انشعابات حزب. ترجیح میدهم مباحث مختلف دوستان بصورت پرسش مطرح شود و جوانان کمونیست پاسخ دهد. اما این به آن معنا نیست که این بحث ها یکطرفه خواهد بود. من این بحث را باز میکنم و امیدوارم همه دوستان مخالف و موافق در این بحث شرکت کنند و نظرات خود را در رابطه با مسائل مختلف و بحثهای ارائه شده برای ما بفرستند. در ضمن نظراتی که در این مباحث مطرح میشود، نظرات شخصی افراد است و مواضع یا نظرات رسمی سازمان یا حزب نمی باشد.
با توجه به قرار گرفتن در آستانه اول ماه مه- روز جهانی کارگر، سوالاتی که در این رابطه قرار دارد را در ابتدا آورده ام.
در این بخش میکوشم به دو سوال زیر پاسخ دهم و سوالات دیگر را به مرور طرح کنم.
سوال اول:
مراسم اول ماه مه در دانشگاه چه مختصاتی باید داشته باشد؟
روز جهانی کارگریکی از روزهایی است که تلاش بشریت مدرن برای برپایی یک جامعه انسانی ، برابر و مرفه آنرا بوجود آورده است. روزی ست بر علیه بربریت، برعلیه نابرابری و تبعیض و استثمار. طبقه کارگر ستون اصلی مبارزه برای رهایی بشر است، اما هرکسی هم که در استثمار ذینفع نباشد باید در اول مه در صف کارگران به میدان بیاید. یکی از این بخشها دانشگاه است، که در ایران و در این چند ساله بسیار چپ و سوسیالیستی بوده است. محل اهتزاز سوسیالیسم یا بربریت و پرچم آزادی و برابری.
دانشگاه و دانشجویان در این دوره با هجومی از طرف جمهوری اسلامی و همپالکی هایشان در دانشگاه بصورت وسیع مواجه شدند و ما از یکسال پیش تا بحال شاهد تعرض سیستماتیک تررژیم بعناو ین مختلف به دانشجویان هستیم. دو موج این تعرضات: دستگیری تعدادی از دانشجویان با دستاویز جعل لوگو نشریات دانشجویی. ولی دلیل واقعی آن را باید در ۲۰ آذر و ۱۵ آذر ۸۵ جستجو کرد که دانشجویان سمبل رژیم که آمده بود همه را خفه کند و اوضاع را برای جمهوری اسلامی بسامان کند در جلسه ای در پلی تکنیک چنان به لجن کشیدند و ابهتش را فرو ریختند که در کمتر کشوری سراغ داریم دانشجویان با ریس جمهورش اینکار را کرده باشند. موج بعدی در پاییز ۸۶ که از دستگیری های اهواز و مشخصا دستگیری های حول و حوش ۱۶ آذر که حدود ۵۰نفر از دانشجویان را بصورتهای مختلف در شهرهای متفاوت در خانه و خیابان ربودند. در کنار این اتفاقات احکام کمیته های انضباطی و جدا سازی ها و تعلیق ها هم ادامه داشته و جمهوری اسلامی مداما در حال نقشه کشیدن برای سرکوب و خاموش کردن دانشجویان بوده است. اما این گوشه ای از همه اتفاقات است. همه این بگیر وببندها معلول یک علت بزرگ، سراسری و فراگیر است و آنها اعتراضات دانشجویی از مشهد تا اهواز و از تبریز، سنندج، اصفهان تا شیراز است. ما شاهد اعتراضات دانشجویان به جمهوری اسلامی بوده ایم.
این مختصات یکسال گذشته در دانشگاه است. حال که با تلاشهای زیاد با اعتراضات در داخل و جلب حمایتهای بین المللی در خارج موفق به آزاد کردن بسیاری از این عزیزان شده ایم. اما کلیت دانشگاه در مقابله با رژیم در موقعیت جدیدتری باید تعریف شود. دانشجویان برای مقابله با همه این سرکوبها و شکستن این فضای کمپرس شده از طرف جمهوری اسلامی باید به پیشواز این روز بزرگ و انسانی یعنی اول مه بروند. باید سازماندهی وسیع و سراسری در دستور قرار داد. باید هماهنگی های لازمه را دردانشگاه ها بعمل آورد. شعارها و بنرها را آماده کرد. قطعنامه ها بر محور رفع استثمار، بردگی مزدی، محکوم کردن احکام زندان وشلاق زدن کارگران و آزادی همه کارگران، دانشجویان زندانی و همه زندانیان سیاسی آماده شود. باید علیه بیکار سازی ها و دستمزد پایین کارگران بیانیه داد. باید فراخوان داد که در این روز دردانشگاه ها توده وسیع دانشجو جمع خواهد شد و به زندانی کردن دانشجویان، به تعیین وثیقه برای آزادی آنها و بر علیه صدوراحکام زندان برای آنها، علیه کمیته های انضباطی و آپارتاید جنسی نه خواهند گفت. باید تجربه ۱۳ آذر را مد نظر قرار داد و نفرات جدید بیایند و نقش تعیین کننده خود را ارائه دهند.
برپایی این روز و اعتراض وسیع، سراسری به جمهوری اسلامی یکی از راه های برون رفت از این دوره موقتی است که بعد از دستگیری های اخیر بوجود آمده است. تنها با اعتراض و عقب راندن رژیم، میتوان عزیزانمان را از زندان بیرون آورد، میتوان احکام کمیته های انضباطی را باطل کرد و دست اوباش رژیم را زندگی دانشجویان و خانواده هایشان بیرون کشید. الان موقع اعلام فراخوانها، اعلام زمان و مکان برپایی مراسم ها در دانشگاه ها است. باید تشکلها و جریانات مختلف اعلام برپایی مراسم روز جهانی کارگر را بدهند و از دانشجویان بخواهند وسیعا در این مراسمها شرکت کنند.
باید خود را متعلق به یک جنبش بزرگ جهانی، یعنی جنبش کارگران برای آزادی خود و همه بشریت دید و در این روز در کنار همه کسانی که قلب و پاهایشان برای انسانیت میتپد، دانشگاه ها و خیابانها را مال خود کنند. باید در کنار طبقه کارگر ایستاد و خود را جزیی از این جنبش که انسانیت، زندگی برابر و مرفه را برای همه آحاد جامعه میخواهد تعریف کرد. باید در هر شهراز دانشگاه های مختلف به صورت هماهنگ در مراسم مستقل کارگران شرکت کرد و یک پای سازماندهی آن بود. باید همراهی و همگامی دانشجویان با کارگران را در مراسمهای امسال دید. باید همه جانبه به سازماندهی و پیشواز ۱مه رفت.
سوال دوم:
برای برگذاری اول ماه مه در دانشگاه و یا شرکت دانشجویان در مراسم های خارج از دانشگاه، یکی از معضلات فعالین چپ، گردآوری و آوردن دانشجویان پای این مراسم است، چگونه باید با این مشکل برخورد کرد؟
دانشجویان چپ و دیگر دانشجویانی که خواهان برپایی یک جامعه بدون فقر و استثمار، بدون نابرابری و بدون خفقان و زندانی سیاسی هستند، خواهان جامعه آزاد و برابر، مرفه و شاد هستند، باید با همین محوریت و برای معضلات و مشکلاتی که جمهوری اسلامی برای دان